Öldin - 01.05.1895, Qupperneq 7

ÖLDIN.
71
þegaruNmkils- sla bauSst til að leggja með
sér steingoit, ef hann vildi taka sig í sátt
aftur. ’ 0g þcirri neitun Kingiis kenna
Indíánar það, að steingeitur eru íivergi til
k. eyj unum fyrir Kyrrahafsströndinni, þó
fjöllin á meginlandinu, í fárra mílna íjar-
lægð, úi og grú af steingeitum. Þegar
Ninkils-sla sá að engar bænir lirifu, hélt
hann burtu fullur af gremju og hugði ó-
spart til hefnda. Asetti hann sér nú að fá
lánað “meðala”-hylki móðurbróður síns
með hringunum fjórum. En sú var nátt-
úra þeirra efna og hringa, að með þeim gat
hann framleitt ílóð mikið um land alt.
Sko-kun lét til leiðast og léði Ninkils-
sla meðalahylki sitt og að auki birkibát,
sem haf'ði þá náttúru, að væri stefni hans
snert með töfrasprota einum, flaug hann
með Ijóshraða um sæinn án frekari að-
gerða. Settist nú Ninkils sla í bát sinn og
sendi hann á stað á vængjum vindanna til
vesturstranda eyjarinnar og að lieimili
Kingils. Þcgar þar kom, tók hann með-
alahylkið og hringina og snéri þeim að
þörfum, og sjá! vatnsflóð mikið braust
fram úr skýjunum og færði land alt í kaf
á stuttri stundu. Kingils sjálfur, 'ásamt 10
bræðrum hans, átti tíu töfrahringi, og er
vatnið óx og hækkaði upp yfir þurlendið,
hélt hann, ásamt bræðrum sinum, dauða-
lialdi um hriugina tíu. Þess hærra sem
vatnið steig, þess hærra stigu hringirnir,
þangað til efsti hringurinn alt að því
snerti himininn uppi yflr. Þá reyndi
Kingils að ná handfestu á himninum sjálf-
um, en það var ot ríkt eftir gengið og
gekk þá sundur hringafestin og limm
bræður lians hröpuðu niður í djúpið og
drukknuðu. Sjálfur hélt Kingils lífi og
bræður hans íimm*. Auk þeirra fáu, sem
í sambancli við þett atriði þjoðsögunn
ar má geta þess, að í höfuðbúningi hvers ein-
asta Indíá.nahöfðiiigja á þessu svæei, alt fram
á yfirstandaudi tínia, eru þrír til fjói ir hsingir
rc'stír á rfind o'r á þri’n að fylrja (inhvcr sér;
Btal. ur töfrakraftur.
þessi saga af heims-flóðinu mikla nafa-
greinir, komust nokkrir Indiánar af á þann
hátt, að þcir festu birkibáta sína við trjá-
toppana með reipum miklum gerðum úr
marhálmi og létu svo reka fyrir vindi og
straum meðan l eipið gaf eftir. Uppi á
hæstu íjallatindunum má enn finna menjar
þessara marhálinsreipa, sjóskeljar o. fl., er
flóðið skildi þar eftir.
Að ákveðnum tíma liðnum tók flóöið
smámsaman að réna og hæztu fjallahnjúk-
arnir á ný að teygja sig upp úr öldunum.
Á Queen Charlotte eyjum skaut tindum
fjallsins Kwina fyrst upp úr hafinu. Alt
annað innan sjóndeildarhringsins var enn
þá æðandi ölduröst. Undir eins og fjall-
inu skaut upp úr öldunum, kom þangað
andi oinn, sem með konu sinni hafði liafst
við í birkibát sínum. Fundu þau anda-
hjónin þar ógrynni af mannabeinum, því
þangað, á hæzta fjallið, höfðu allir, sem
máttu, flúð og farist þar svo að lokum.
Tóku þá andahjónin þegar til að saman-
safna mannabeinunum og setja þau saman
— tengsia saman beinagrind eftir beina-
grind. Eftir að hafa sett margar saman
tók andinn upp mcðalahylki sitt, sem hann
vitanlega vcrndaði frá glötun með sjílfum
sér í birkibátnum, og tók úr því lífgefandi
vökva, scm hann svo makaði beinagrind-
urnar úr. Risu þær þá ein eftir aðra á
fætur og bávu sig að öldungis eins og mað-
ur, sem er að vakna upp af löngum svefni.
Einn þessara náunga var þó úrillur og
nöldraði, cn til þcss var sú fstæða, að anda-
konan liafði í ílaustrinu snúið öðrum fæti
’ lians öfugt svo að tævnar snéru aftur. Ilann
jagaðist um þetta og staglaðist á því, að
áður cn hann lieföi lagst til svefns, hefðu
báðir fætur sínir snúið rétt, eu nú vissi ann-
að hnéð aftur. Ilinn mikli andi eða töfra-
maður hafði ráð við þossu. Hann bara
skipaði nöldrunarski'jóð þessumað leggjast
til svefns aftur, og mundi fótur lians verða
í réttum stellingum, er hann vaknaði aftnr
og að þá mundi jörðin búin að fá siua
fornu mvnd. (N:fur’ag næst).