Öldin - 01.08.1896, Side 3

Nú steypast l'cír á r-'iis ng st írlivcli nm haf
og störðu’ á livom ini skeið —-
svo tóku 1‘cii' iiæs viíkir Imit.inn sinn af
og— hieyptu svo burt sina lcið.
Þar iétti því éli, og Jörundur slapp
þeim jinigreipum lifandi fríi_;
og var það ekki íslenzkum Árbókum happ
að Espólín féll ekki þá ?
Nú ieita þeir suður því liðið var þreytt
og iangdregið orðið og svangt.
Um viðtökur austan fjalls vcit enginn neitt
því vísir komst aldrei svo langt.
En ekki’ hef ég ncinstaðar orðið þess var,
þeir ætluðu Jörundi grand ;
þeir tefja sig skjaldan frá tiiðunni þar
ef Tyrkiun er ekki við iand.
Jón Guðmundsson eimi var þ.ir !jón k lians
leið
og lofðungi hótaði glóð ;
með vopnaða Mýrdæli vikingsins beið
og virki hjá Jökulsá lilóð.
Um haudbyssu forna, scm fengin varð
skást,
þar fylkti sér harðsnftið lið,
en maunhætta var við það moi'ðtól að fást
og mildi að þess þurfti ekki við.
Hann nenti’ ekki að kíta eða kl.júst við
liann Jón,
en kóngstignar sætleikans naut.
Hann átti nú friðlegi i og frtðari sjón :
sitt fannhvíta drottningar skaut.
Að vísu faust sjóla ekki Víkin svo góð
í voldugan keisara-stað;
en kóng gat hún haft meðan heimurinn
stóð, —
hans hátign var ánægð mcð það.
Sá draumur var yndæll; og oft liefi’ ég
þráð
að eiga mér borgir og löncl,
og metta þar aila sem mæna eftir náð
úr mi'dastri landsföður hönd.
Og þá fengi heimurinn hraustlegan flokk
og hofmannalegan að sjá:
hvern prófast scm réttur fær riðið á skokk
að riddara gerði cg þá.
Hanu Jðrundur fann nú að fóturu sér lagt
það fólk er hann mest liafði þráð ;
hann f'anu hann gat hengt það — í fám
oi'ðum sagt:
liann fann hann var kóngur af náð.
Svo þótti’ honum hygnast af höfðingja
lands
að hafa sér einhvcrja trú
og margt sem var riðgaö á ránsferðum hans
hann rifjaði’ upp fyrir sér nú.
En frúrnar tók ákafleg óværð að þjá
í íslenzka kommgsins stað,
þvi útsprungin rós var þar ekki svofá
frá átján til þrjitiu og---hvað ?
Ja, það cr nú gátan; því gráskeggjuð fljóð
þau geðjast oss piltunum ci.
Ég þekti samt'einn er við altarið stóð
hjá óspiltri fertugri raey.
Það fór nú sem oftai', þær yngdust á kinn,
som áttu séf riflegan íuund ;
það gægðist út roði’ í hið gulleita skinn
og geö.dagið skánaði um stuncl.
Þær fóru þá onn í sitt fínasta skraut
og fengu scr “nýmóðins” kjól,
því cnginn gat sagt liverá endanum hlaut
inn íslenzka drottningar stól.
Þá heyrðu menn kvitt, sem um kóugsríkið
braust,
og kora npp á Nesjunum fyrst:
að jafnvel hans vinir sitt jarðfasta tiaust
á Ji'irundi lieíðu nú mist.
Því Innesin gátix’ ekki unað við slíkt,
svo agalaust dýr eins og hann.
í sjö viknr heilar hann hafði nú ríkt,
en hýtt ? Ekki einn einasta mannj.
Svo var það hann Hákon, hann kom mcð
sin kvein
þar kóngseyru Jörundar í;
því konan hansgamla var gigtveikogsein,
og gölluð að fleiru en því.
Ilann sagði það alment ef svona stóð á
að sambúðin dofnaði þar,
því vildi’ hann nú mega sér meðkonu fá,
sem meira til frambúðar var.
Og Jörundi leist þctta lítilþæg bón
og leyfði’ honum smámuni þá.
En bændurnir urðu nú ólmari en Ijón
og ætluðu Jörund að flá.
Þeir vildu’ ef það fengi’ ekki öll fjörmenni.
lands
þá fengi það alls ekki neinn.