Öldin - 01.08.1896, Blaðsíða 5

ÖLDIN.
117
og hljóður frá borðinu gekk,
Þá hrópaði milding&r: “Mæða’ er það Jón,
að missa þig burtu svo fljótt,
ég hélt að þfi gerðir þá gestrisnisbón
að gleðja þig nieð oss í nótt.
“Þð intir með röggsemi erindi þín
og eins skaltu heyra mitt svar :
Á Englandi drekk ég með ánægju vín,
því ekki er það lakara þar,
og ei mun hún skelfa mig sjóferðin sú,
því siglt hef ég fyr vfir lá;
en fyrst þér er bagi að bíða mín nú
á Bretlandi finnumst við þá.”
Jón breski var genginn ; þá glumdu við
staup
og glaðværðin sölunum frá.
Það voru ekki dreggjar sem dögglingur
saup
og drengir hans, nóttina þá.
Þeir undu þar sælir við kvæðanna klið
og kvennaugun bládjúp og hrein,
og sjampaní-fiöskurnar sátu þcir við
uns sólin á Esjuna skein.
Þá mælti það stillir með staupið í mund:
“Nú styttist hún, kóngstignin mín,
en svona hef ég kosið þá síðustu stund
er sólin á ríki rnitt skín.
Eg man ykkur drengir, ég man ykkar
frægð,
það minni hér síðast ég drckk.”
Hann saup það að botni og síðan í hægð
að svefnstofu dyrunum gekk.
Þar vék hann sér inn, og að afviknumkrók
og upp sínum fataskáp lauk,
og farmanna treyju þar forniega tók
og fiðrið af börmuuim strauk.
Svo lagði’ hann þar af sér sinn kónglega
kjól,
og kvennfólkið sá inn um gat
að öðling var horfinn, en eftir á stól
þar óbreyttur Jörundur sat.
Ég hæði ekki, drottinn, þitt veglega verk,
en vel gat það orðið til mcins
að valdsmann og böðul og kotung og klerk
og kónginn þú skapaðir eins.
Því ef að úr buxunum fógetinn fer
og frakkanum, svolitla stund
þá má ekki greina h ver maðurinn er.—
Ó, mikið er skraddarans pund!
En þögn varð i salnum er sjóli kom inn ;
þá segir liann Jörundur skjótt:
“Þeim mun ekki bregða við búninginn minn
í blásölum llánar í nótt.
í kvökl þegar húmar, við hnígandi sól
með hafmevjmn gcng ég í dans,
en Ægi finst lítið um liddur í kjól
og léttfættu dætrunum hans.
Ef þú hefir sumarkvöld veiið í Vík
þá veit ég hvað hugur þinn fann :
Þér sýndist hún fögur, þér sýndist hún rík
er sólin við jökulinn rann.
Frá ströndinni hefir þig hafmeyjan fært
sem hlægjandi faðminn þér gaf,
og lengra og lengra þér vaggaði vært
hið volduga, töfrandi haf.
Og svona var kvöldið, svo heiðríkt og hlýtt,
og höf'nin var rennslétt og blá,
oggeislarnir höfðu cins og gullindum hnýtt
um gnoð er þar seglbúin lá.
Það var eins og Rán væri að rétta’ henni
hönd
við rennandi kvöld-ólar skin,
og andvarinn hvíslaði: ýttu frá strönd,
þar áttu þinn tryggasta vin.
Og eyjar og strendur og himinsins hvel
þar höfnin í faðininum bar.
Slíkt mála menn einatt, og ágæta vel,
en Ægir er snjallastur þar.
I logninu fuglinn um fjörurnar þaut
og flögraði um engjar og tún ;
hann veitti þar eyjunum unað og skraut,
og Ólafi Stephensen dún.
En hins vegar boigin við höfnina stóð
og hátíða klæðin sín bar,
á danskan, á enskan, á íslenskan móð,
og yndæl og fáséð hún var.
Húu bar nokkuð drembin sinn Dannebrogs-
liatt,
og dálítinn umskiftings keim,
en ánægja var það, það segi ég satt,
að sji hana í búningnum þeim.
En kynlcgt var eitt um svo kyrlátan bæ:
þar kvikaði ótrúleg mergð,
og auðséð var fljótt á þeim ólgandi sæ
að eitthvað var mikið á f'erð.
Það var eins og heilsaði annari öld
mitt aumingja kúgaða land
og ætlaði að slífa þar af sér í kvöld
sitt eldgamla hörmunga band.