Alþýðublaðið - 15.01.1961, Blaðsíða 15

Herra Meake kinkaði kolli
í áttina til Caroline. „Hvað
um hana?“
„O já; Þá óþekktu rauð-
hærðu!“ Pelíham leit á Caro-
line, sem stóð enn í stigan-
um. „Eg var búinn að gleyma
'henni. Komið með hana hing
að “
Nancy ýtti Caroline til
hans og hún hélt áfram að
ganga þangað til hún stóð
augliti til auglitis við hann.
Hann tók um handlegg henn
ar og henti henni ruddalega
niður á rimlastðl. „Bindið
hana við stólinn,“ sagði hann
stuttlega. „Hún getur huggað
frænda minn þegar hann
nær sönsum aftur.“
Hann horfði á meðan skip
<un hans var framfylgt. Nan-
cy náði í reipi og batt fyrst
•hendur Caroline aftur fyrir
'bak og hana sjálfa svo fasta
við stólinn. Caroline sagði
ekki eitt orð, virti herra Pel-
ham aðeins hugsandi fyrir
sér, en hann leit brosandi á
hana.
12
hluti innanstókksmunanna
var eyðilagður. Herra Raven-
shaw varð fyrst litið á rimla
stól, sem snærisspottar héngu
við.
„Hjálpið mér að rísa á fæt-
u,“ skipaði hann konunni.
Hún hlýddi honum þegj-
andi, en hann svimaði og
sársaukinn í höfði hans var
svo til óbærilegur. Hann féll
stynjandi niður á stól. Ung-
frú Cresswell strauk varlega
yfir dökkt, liðað hárið.
„Það er ekkert sár,“ sagði
hún róandi. „Ég held að það
hafi ekki neitt alvarlegt skeð
þó þér séuð með stóra kúlu í
hnakkanum. Þér hafið sjálf-
sagt höfuðverk núna, en
hann batnar fljótlega.“
Herra Ravenshaw kveinkaði
sér.
„Áður en frændi yðar fór
tók hann allt verðmætt, sem
hann fann í vösum yðar.
Hann tók meira að segja inn-
siglishringinn af fingri yðar.
Þegar hann fór bað hann mig
fyrir skilaboð til yðar.“ Hún
hikaði ögn, en herra Raven-
shaw hélt áfram að horfa á
hana kuldalega og rannsak-
andi. CaroUne 'hélt áfram
máli sínu: „Hann sagði: „Seff
ið Guy að hann hafi gott af
því að þurfa einu sinni að
treysta á sjálfan sig í stað á-
hrifaválds og peninga."
„Stráksvínið!" Guy brosti.
„Hann á eftir að skilja það,
skilj i han,n það ekki nú þeg-
ar, að ég læt ekki- svo auð-
veldlega kúgast! Hvernig gát
uð þér losað yður, þér sögð-
ust hafa verið bundin við
stól?“
„Það tók sinn tíma, en það
var ekki erfitt. Ég held að
Nancy hafi ekki bundið mig
fast. Hún er alls ekki sem
verst og hefur verið góð við
mig síðan ég kom hingað.
í þetta skipti sást undrun
á andliti hans og hann sagði
stuttur í spuna: „Ef svo er
því játaðist hún mér þá? Og
skipti svo um skoðun rétt
síðar?“
„Það er löng saga, herra
minn,“ svaraði Caroline ró-
lega. „En ef þér vilduð vera
svo góður að hlusta á mig, er
ég viss um að þér verðið mér
sammála um að hvorki sé
hægt að ásaka Jennifer né
Wilde kaptein. Það voru ör-
lögin sem léku illilega á þau
og Hún þagnaði og leit
spyrjandi á hann. „Á ég að
segja yður það allt, herra Ra-
venshaw?“
Hann kinkaði kolli og lagði
glasið frá sér. „Já, gjarnan,
ungfrú, en ég vildi gjarnan
fá að vita hver þér eruð
fyrst. „Eg heiti Caroline
Creswell herra og er fjar-
skyld Wilde kapteini og hef
þekkt hann í mörg ár.“
Hann hneigði sig og Caro-
line hóf sögu sína. Guy hlust-
aði þögull á hana, hann greip
„Ég vildi óska þess að ég
hefði mlátt vera að því að
vita hver þér eruð,“ sagði
hann, „og hvers vegna þið
ungfrú Linley skiptuð um
hlutverk. En ég get getið
mér þess til', þar sem umskipt
in urðu við landamærirí. Þér
hafið líka nægan tíma til að
ræða það mál við frænda
minn og það skiptir hann
meira máli en mig.“ Hann
h'ló hátt. „Ég vildi gefa mik
ið fyrir að heyra það samtal!
Hann verður með bölvaðan
höfuðvieik og í versta skapi
og þér hafið sennilega skap í
samræmi við rauða hárið!“
Og í því hafði Pelham rétt
fyrir sér. Þegar herra Raven
shaw rankaði við sér fann
hann til voðalegs sársuka í
höfðinu, svo það virtist fá-
einum stærðum of stórt fyrir
hann. Hann opnaði augun, en
ljósið blindaði hann svo
hann lokaði þeim aftur. Svo
var kaldur bakstur Igður við
enni hans og kvenrödd sagði
luppönvandi: „Svona, herra
minn einu sinni til! Ég er
búin að flytja ljósið svo það
gerir yður ekki til.“
Hann opnaði augun var-
lega og í þetta skipti sá hann
veikan Ijósbjarma og kven-
höfuð. Hann sá rauðan hár-
lokk og skyndilega mundi
hann allt! Hann barðist um
til að setjast upp og fann að
tekið var um aklir hans.
Hann sá að hann hafði leg
ið á igólfinu í skátugu her-
ibergi þar sem jarðskjálfti
virtist hafa geisað. Meiri-
„Ég hef a'ldrei heyrt jafn
heimskulega athugasemd,“
isagði hann reiðilega. „Þurfið
þér að tala við mig eins og
ég væri barn, madam?“
„Frændi yðar sagði að þér
mynduð verða í slæmu s'kapi
þegar þér vöknuðuð,“ sagði
Caroline rólega, „ og senni-
'lega hefur hann haft á réttu
að standa. Ég ásaka yður
ekki. Þér hafið rétt á að vera
reiður.“ Hún gekk að skápn-
um á yeggnum og sagði yfir
öxl: „Ég fann koníak hérna.
Ég er viss um að það er lé-
legt koníak, en það auðveldar
yður ef til viil að líta bjart-
ari augum á tilveruna.“
Herra Ravenshaw þakkaði
henni stuttlega og tæmdi úr
glasinu. Eftir smáþögn sagði
hann: „Hver sló mig?“
Carohne leit á hann.
„Þjónn frænda yðar elti ykk-
ur frá Londo,n og læddist inn
meðan þér áttuð við hina tvo
Ég' vildi óska að ég hefði get
að varað yður við, en hann
var svo snar að það tók að-
eins augnablik." Það virtist
sem hana langaði til að út-
skýra þetta frekar, því hún
ibætti afsakandi við: „Ég hef
aldrei séð önnur eins slagsmál
og ég var hálfringluð þó ég
væri ekki beint hrædd.“
Hannsvaraði þessu engu,
sagði aðeins: „Hvar 'er frændi
minn og hans fínu vinir?
Hvers vegna hafa þeir skilið
okkur eftir hér?“
Hún sagði honum það sem
hún vissi um fyrirætlanir Pel
hams og bætti afsakandi við:
„Síðan þér komuð hingað,
já,“ sagði Guy kuldalega. —
„Eg held að tími sé til kom-
inn að þér segið mér hvers
vegna þér skiptið um hlut-
verk við ungfrú Linley. Hvar
er hún nú?“
Caroline kreppti hendurn-
ar fast í kjöltu sér og dró
andann djúpt> Þetta var
augnablikið, sem hún hafði
óttast.
„Það er víst tími til kom-
inn,“ sagði hún lágt. „Mér
finnst leitt að verða að segja
yður það, herra Ravenshaw,
en á þessu augnabliki er Jen-
nifer á leið til Gretna Green
með manninum sem hún elsk
ar og vill giftast.“
Það varð löng þögn. Andlit
Guy Ravenshaw var svip-
brigðalaust.
„Eg skil,“ sagði hann lágt
og þó rödd hans væri lág, var
hún sem svipuhögg. „Ungfrú
Linley heldur að hún sé ást-
fangin og þér sem eruð kona
eruð svo rómantísk að þér
vilduð aðstoða hana við að
giftast manni sem sennilega
er henni alls ekki samboð-
inn.“
„Alls ékki.“ Caroline
fannst hún hafa leyfi til að
verja sig. „Wilde kapteinn er
að öllu leyti bezta mannsefni
og Jenny var sama sem lofuð
honum áður en hún hitti
yður.“
aldrei fram í fyrir henni og
hann þagði lengi eftir að hún
hafði lokið máli sínu. Loks
sagði hann:
„Því var mér ekki sagt
þetta? Hélt vesalings barnið
virkilega að ég væri slíkt
skrímsli að ég heimtaði að
hún stæði við loforð sem hún
gaf á slíku ástandi?“ Hann
virtist fremur tala við sjálf-
an sig en hana, en Caroline
svaraði honum samt: „Fyrir-
gefið þér, herra, en ég held
að Jennifer hafi aldrei
kynnst yður neitt að ráði.
Auk þess gátuð þér ekkert
gert, þó þér hefðuð samúð
með henni, þér gátuð ekki
slitið trúlofuninni heiðurs
yðar og mannorðs hennar
■vegna og ég get fullvissað yð
ur um að hún hefði aldrei
fengið að gera það.“
Hann leit aftur kuldalega á
hana, en Caroline mætti
augnatilliti hans og skömmu
seinna kinnkaði hann kolli.
„Eg held að ég skilji yður.
Efnahagslega séð er Wilde
kapteinn ekki jafn góður ráða
hagur og ég.“ Hann reis ó-
stöðugur á fætur og sagði svo
fyrirlitlega: „Það eru alltof
margir sem dæma mann eftir
peningunum.“
„Rétt er það,“ viður-
Caroline alvarlega. Svo hik-
aði hún lengi áður en hún
hvíslaði lágt: „Eg verð að
Eftir Sylvia Thorpe
að biðja yður um fyrirgefn-
ingu herra. „Eg iðrast ekki
vegna verka minna, þvi Jen-
ny hefði aldrei orðið ham-
ingjusöm með neinum nema
Roland, en ég iðrast að hafa
gert yður illt.“
Hann leit snöggt á hana!
„Hugsið ekki meira um það,
ungfrú Creswell, Eg elskaði
ekki Jennifer Linley stolt
mitt hefur að vísu beðið
hnekk, en ég hef gott af því.
Það verður hlegið að mér, en
það skiptir mig engu.“
Caroline ‘leit viðurkenning-
araugum á hann. „Ég verð að
játa að þér takið þessu mjög
vel, herra minn. Ég verð að
játa að ég hefði ekki verið
jafn á'köf í að gera þetta
hefði ég vitað að ég yrði að
segj a yður aMit.“
Guy leit hæðnislega á
hana. „Ef það ter rétt, sem
þér 'segið, að ungfrú Linley
hefði aldrei orðið hamingju-
söm með neinum nema kap-
tein Wilde, háfið þér giert
MÉR mikinn greiða. Ég held
að þér hafið oif>3 fyrir öllum
óþægindunum. Yður beffur
verið rænt, þér hafið verið
móðguð, lokuð inni og eruð
nú í ,langt frá öfundsverðri
aðstöðu11.
„Nú“, Caroline leit alvar-
lega á hann. „Hvernig á ég að
skilja þetta, herra minn?“
Hann lyfti brúnum. „Hafið
þér gleymt því, madam, að
við erum á afskekktum stað
án nökkurra farartækja? Ég
sé ekki fram á annað en
margra tíma gönguferð á terf-
iðum og forugum vegi! Aillt
það, sem ég hafði á mér af
peningum og verðmæitum er
horfið og 'sennilega eruð þér
undir sömu sökina seld!“
- „Það er rétt,“ sagði Caro-
line niðurlút. „Satt að segja
hafði ég ekki annað verð-
mætt á mér en trúlofunar-
hring Jennyjar og frændi yð
ar stall honum í gær.“
„Rétt! Það ter ekki til m'eins
að sitja hér og ræða þetta.
Sækið þéi- slá yðar, madam,
við 'skulum ileggja af stað.“
Caroline leit þögul á hann
um stund, svo íleiff hún til
gluggans. Það var koldimmt
úti fyrir og regnið lamdi
gluggana.
„Eruð þér kunnugur hér
um slóðir herra?“ spurði hún
'huglsandi.
Hann var það ekki og hann
minntist nú allra slóðanna Og
hliðaiibrautanna, sem hann
hafði séð. Hann vildi ekki
láta hana finna að hann ef-
aðist sjálfur um hæfileika
sinn til að rata, svo hann
sagði 'stuttur í spuna: „Þér
hafið ekkert að óttast, ég
rata. Komið þér með ma-
dam?“
„Hvað haldið þér að við
þurfum að ganga langt?“
spurði hún og stóð tekki upp
af stólnum við arininn.
„Fimm eða istex kíilómetra.“
„Fimm eða sex kílómetra“,
endurtók Caroline. „Þá verð
ég að hafna tilboði yðar,
herra Ravenshaw. Ég verð
hér eftir!“
Alþýðublaðið — 15. jan. 1961 J5