Alþýðublaðið - 18.04.1961, Blaðsíða 15

23.
Heyrðu Gil — ég skil þetta
ekki“.
„Ég skil þig vel Walton.
Þú hlýtur að hafa hjarta úr
gullj að hafa ekki sýnt mér
neina óvináttu eftir það sem
skeði“.
Walton fór hjá sér. Svo
sagði hann: „Það er eitt
sem þú hefur gætt vej að
ég fengi ekki að gera — að
þakka þér fyrir að bú
bjargaðir lífi mínu“.
Það gerði ég ekki. Ég
gróf þig aðei21s unp úr snjón
um. Það er sá sem bar far
angurinn upp á fjallið sem
bjargaði þér“.
„Þú hefðir ekki átt að
senda sherpana til Srinigar
Gii. Mig langaði til iað
senda til að þalcka Maun per
sónulega.“
Gij leit á Clare og hún
hlýtti sér að verða á und
ari honum. „Þeir hafa víst
viljað komast heim Walton.
Þeir vita áreiðanlega um til
finningar þínar“.
„Ég æt]a að minnsta
kosti að skrifa Maun og
gefa honum einhverja gjöf.
En eitt e-,. víst og það er að
Gil var að frjósa í hel þarna
upp frá hjá mér. Það þvðir'
‘ ekkert fyri.r þig að neita
Gil. Ég á þér líf mitt að
launa“.
„Það er ekkj það eina sem
þú átt eftir að þakka mér
fyrir sa^öi Gil með einkenni
• legri röddu. ,.Segðu mér
Clare heldurðu að Alma
verði heinia 1 kvödd?“
„Eg held það“.
„Það getur verið að ég
líti inn og (heilsi upp á
hana“.
„Á ég að segja henni að
þú komir?“
„Reyndu bara að hindra að
hún fari út. Það er mjög þýð-
ingarmikið.“
Clare fór fljótlega eftir
að Gil fór. Hún vissi að Gil
hafði ákveðið að tala við
Ölmu um kvöldið vegna
þess að hann skildi hvillíkt
kvalræði Walton fannst hún.
Hann ætlaði sennilega að
setja henni úrslitafcostina.
Segðu mér hvort þú elskai'
mig og hvað þú ætlar að
gera“. Og ef til vill vissi
henn nú þegar hvert svar
Ölmu vrði. Hana kenndi til
í hiarastað þegar hún hug
leiddi hver særður hann
yri*i En Gil hopaði ekki.
Og hún sem elskaði hann
meir en liífið í brjósti sér
gat ekkert gert. Ekkert.
22.
Eftir kvöldmat fóru Vang
ie og Julie í klúbbinn. Vang
Sagan — 25
ie hafði komið heim fljót
lega eftir að þau fóru til
Mount Keung og hún var
kömin þegar Clare kom aft
ur baðan. Alma hnipraði sig
saman í sófanum og horfði
á Clare sem var að sauma
sér svuntu. „Ég skil ekki
hvers vegna þú færð ekki
Þjón til að gera þetta. Ég
hef aldrej upnjið neitt. Ég
gæti ekki hugsað mér að
eiga að vinna fyrir mér“.
„Nej ekki ef þú lítur á
vinnu eins og kvalræði. En
það tru til skemmtileg störf
Alma. Þessir kjólar sem þú
lézt sauma á þig hérna til
dæmós — þú teiknaðir þá
sjálf. Þú gætir crðið góður
tízkuteiknari“.
,.Því skyldi ég gera það?“
„,Ég veit það ekki. Mér
datt það í hug þegar ég
hugsaði um þig.“
„Hugsar þú um mig,
Clare?“ Alma reis á fætur.
Ciare gat ekki leynt undr
un sinn. „Já, vitanlega —
af og til.“
. Taiar þú líka um mig?
Við Walton?“
Það var eitthvað d rödd
hennar sem aðvaraði Clare.
„Það kemur fyrir."
, Það skil ég,“ sagði Al-
ma. ,Það versta sem ég veit
er fólk sem smjaðrar upp í
opið geðið á mér og níðir
mig á bak.“
Clare saumaði fáein nál-
spor áður en hún svaraði.
„Þetta var ekki fallega
mælt.“
„Vertu ‘ekki svona sakleys
isleg! Hvað hefurðu sagt
Walton?“
„Ekkert sem þú getur
reiðst af.“
„Ekki það? Ef ég birtist
roðnar ihann og fer hjá sér.
Hann gerir sitt bezta til að
vera ekki einn með mér.“
„Ef þú hefðir ekki haft
hupann við annað hefðirðu
fundið sörnu einkenni á leið
inni til Mount Keung“.
28
„Della! Reyndu ekki að
fela þig bak við daðrið við
Gil. Walton veit vel að það
var aðeins bugdetta.“
„Ertu viss um það?“
„Ef svo er ekki er það
vegna þess að þú hefur troð
ið hann fullan af þvaðri og
lygum.“
,.Ég er ibúin að segja þér
((
„Þú hefur víst sagt hon-
um þína útgáfu af því sem
skeði í tjaldbúðunum?“
Clare heyrði marra í hlið-
inu og skildi að Gil var að
koma. „Við skulum lekki
ræða þetta núna, Alma,“ bað
hún.
„Jú, það skulum við! Við-
urkenndu að þú hefur svert
mig í augum Waltons —
'hún sagðist vera veik — en
það var hún ekki — þú sagð
ir það, var ekki svo?“
,.Nei, það gerði hún ekki.“
Alma kipptist við eins og
hún hefðj rekiz á. Gil stóð
í gættinni og lieit á hana
með 'kæruleysislegum svip.
„Skiptu þér ekki af
þessu!“ hvæstj hún. „Þetta
kemur þér ekki við!“
„Ég veit allt um þetta,“
sagði 'hann rólega. „Þú ert
víst að tala um það sem
skeði áður en þú lézt Clare
aka við af þér sem fjall-
göngugarpi."
Alma leit á Clare og mátti
varla mæla fyrir reiði. „Svo
það er ekki hægt að treysta
þér betur en þetta! Hve
mörgum hefurðu sagt það!“
„Engum!“ Clare var jafn
örvilnuð og Alma. ,.Það sver
ég.“
„Að þú skulir nenna að
ljúga!“
„Hún segir saltt, Alma, og
þú ættir að skilja það. Clare
lýgur ekki. Þér hefur ekki
komið til hugar að sherparnir
ir hefðu sagt frá?“
Alma starði lengi á Gil,
hún náfölnaði. „Áttu við —
að þú hafir vitað þetta alla
leiðina frá Mount Keung?“
„Já“
„Nei — það g‘etur ekki
verið — þú sagðir ebkert —
ég vissi ekki —“
Gil baðaði út höndunum.
„Heldurðu ekki að allt sem
við áttum ósagt hafi verið
sagt fyrir fjórum árum,
Alma?“
Nú hafði hún náð sér.
„Þetta er hara lygi. Sherp-
arnir skildu ekki orð af því
sem sagt var.“
,.Þeir þurftu efckj að skilja
orðin. Þeir lýstu því sem
þeir sáu- Á ég að segja þér
hvað þeir sögðu?“
Hún leit undan í varnar-
skyni.
„Svo þig langar ekki til
að heyra það? Nei, það er
víst Þka bezt. Ég hef hugs-
að mér að einu sinni —
manni sem þarf að heyra
það:“ Hánn þagnaði.
„Yið hvað áttu?“ hrópaðii
hún og stökk á fætur. ?
„Ég hef hugsað málið
vel,“ svaraði Gil. „Ég er á-
fcveðinn í að segja Walton
það.“
„Þú getur ekki gert það!“
sagði Alma titrandi. „Ekki
einu sinni tl að hefna þín!
Þú getur það ekki, Gil!“
Gi] tók um hönd hennar
og neyddi hana til að setjast-
„Þú hefur þegar gert nóg af
þér hérna í Kahldi, Alraa.
Ég held að þú getir ekki að
því gert — það er eðli þitt
að særa og auðmýkja aðra.“
Hann sat kýttur í herðum
og virtist þreyttur og slit-
inn.“ Farðu frá Kahli, Alma,
þá getum við reynt að bjarga
því sem eftir er. Ef þú gerir
það gef ég þér dreng-
. skajarheit mitt fyrir þvf að
ég skai segja Walton allt
sem skeði.“
,.Gil! Talaðu ekki svona -
það getur eyðilagt hennar
liíf!“
Gil leit á Clare og henni
til mikillar undrunar brosti
hann. „Því skyidir þú hgfa
áhyggjur af því, CClare?
Vertu bara róleg. Hún getur
farið með flugvélinni frá
Srinigar á morgun. Farseð-
illinn hennar er enn í gildi.
Ef til vill gengur henni bet
ur annars staðar. Og fari
lekkj svo, verður það henni
til góðs að fara að vinna.“
A,lma leit öskureið á hann.
„Er það ekkert sem þú ekki
veizit? Hvernig veizt þú að
ég þarf að fara að vinna?“
„Það er ekki hægt að
halda neinu leyndu í Kahl-
di, Alma. Brátt veit allur
bærinn að þú ert farin að
selja skartgripina þína. Það
er bezt fyrir þig að fara
áður en farið er að tala um
að Alma Farclough sé fá-
tæk.“
„Hvað kemur mér við
hvað fólk segir?“ spurði
hún stolt.
„Ég veiit það ekki. Þér hef
ur alltaf fundizt þér koma
það við. Það er ltífisskilyrði
fyrir þig að fóik dáist að þér
og líti upp til þín. Það geng
ur ekki lengur í Kahldi,
Alma. Ef þú verður kyrr
veiztu hvað skeður. Og mér
er alger alvara. Skilurðu
það?“
Hann reis á fætur og gekk
til dyra. Þar nam hann
staðar og leit á hana. „Mér
finnst það leitt, Alma — en
saklaust fólk láður þín
vegna. Og þar með hef ég
lokið máli mínu,“ sagði
Alma settist aftur. „Þetta
er auðmýkjandi“, tautaði
hún. , Hann sér í gegnunl
mig“. Svo kerrti hún hnakk-
ann. „Ég fer, Strax. Ríddu
þjónana um að láta fötin
mín niður og sendu þau til
flugvallarins.“
„En hvar ætiarðu að vera
í nótt?“
,,Á hótelinu. Vertu bara
róleg. Ég á nóga peninga —
og skai-tgripi ti] að seljá.
Það er meira en þú eignast
nokkru sinni, heiðarlegi
litli vinuþrællinn þinn.
Nema þú giftist Walton. Þú
ættir ekki að gera það —
hann er óvenjulega leiðin-
legur.“
Clare skildi að á einhverj
um varð Alma að láta reiðl
sína bitna og svarað'i því
engu.
„Ég held að ég fái bíl
Waltons lánaðan til Srini-
gar. Ég kom hingað í hon-
um og ég fer héðan í hon
um.“ Hún hló g’eðisnauðum
hlátri. ,.Ég ætlaði eiginlega
að giftast honum. Það er
synd að ég varð svona ó-
þolinmóð. Það hefði allt
gengið vel ef ég hefði ekki
hitt Gil aftur.“ Hún þagði
um stund 0g yppti svo öxl-
um. „Gil — ég elska hann
EKKI, hvemig gæti ég það
eftir það s em skeð hefur?
Og samt er það aðeins eitt
sem fær á mig, það að ég
hef engin áhrif á Gil And-
rews!“
Hún roðnaði af reiði og
örvæningu og hvarf inn í
herbergi sitt. Eftir að hún
hafði sett náttkjölinn sinn
og snyrtidót í tösku fór húri.
Nú var Alma farin. Loks
hafði hún viðurkennt ósigur
sinn. Það var eins og per-
• sónuleiki hennar réði enn
rkjum í húsinu. Munir
hennar voru á tvist og bast
og púðarnir ilmuöu af
sterku ilmvatnj hennar. Og
sarnt — samt var hún horf-
in — Gil hafði hent henni
á brott. ,
í hvert sinn sem Clare
komst svo langt, sneri hún
við og byrjaði upp á nýtt.
Hún skildi þetta ekki.
Löngu seinna kom Vangie
heim úr klúbbnum. „Sjáðu
bara, hvað ég vann —
klrikku! Ég get ekki fengið
Julie með mér heim, hún
Halló! Vaknaðu! Hvað
er að þér? Hvað ler að?
hvar er Alma?“
„Hún er farin. Fyrir fullt
og allt. Við eigum að senda
dótið hennar út á flugvöll-
inn.“
„En hvers vegna? Ég skil
þetita ekki ...“
„Gil skipaði henni að
fara.“ Clare tók báðum
höndum fyrri augu sér. „Ó,
það var svo Ó9kiljanlegt,
Vangie. Hann stóð þarna
eins og klettur og sagði
henni að faia sína leið.“,
„Ég held ag hann hafi
‘hann og brosti til Clare urn
leið og hann fór. *
ÁÍþýðriblaðíð — 18. apfíl 1961