Alþýðublaðið - 21.06.1961, Blaðsíða 15

an hurðin.ni. Hún dró þaðð
til sín cg sá að það var á-
ritað tii Johnnie Browneíl
og hún sikildi að þetta var
skeyti, sem hún hafði sent
til að láta hann vita af
komu sinni. Það var þó allt
a'f huiggun að han.n s'kyldi
ekki hafa vitað að' hún var
á leiðinni.
Peter gekk bak við húsið
og augnabliki síðar oipnaði
han.n fyrir henni. „Það viar
opinn giugginn á borðstof-
unni,“ sagði hann. „Ég tróð
mér inn. En ég er ekki bú-
inn að kvieilkja Ijósið, ég
vildi eklki láta þig standa
.lengi fyrir utan.“
'Þrátt fyrir hitann, sem
úti fyrir var, lagði kulda
gegn - henni innian frá Það
var engu iíkara en enginn
byggi í þessu húsi. Hvað
'haifði komið fyrir Johnnie?
Var hann farinn á brott?
Selifingin gagntók hana á
ný.
Húsið var það óhreint að
ekki virtilslt hafa verið þrif-
ið þar í marga mánuði. Eld
húsið líktist helzt svínastíu,
chreinir diskar cg ■ botlar
lágui í stöflum á eldhús-
bekknum. Þau fóru upp á
aðra hæð og fundu þár tvö
svefnherbergi. Hún sá strax
að annað haifði verið her-
bergi Frank's, því á arinhill
unni var. mynd af hen.ni
sj'áítfri, Sarah og móður
þeirra. í þessu heribergi ætl
aði hún að búa. Þar yrði
hún ekki juijn einmana og
annai'S staðar í þessu óhugn
anliega húsi. .En sorgin greip
hana heijiartökum þegar mi.nn
ingar riifjuðu'st upp við sýn
myndánna, Hún hvíldi enn-
ið við arinhilluna og hágrét.
Hún óskaði — ó hve hana
langaði tii að faria aftur til
London, tii móður sinnar og
systur í einbýlishúsið við al-
menningsgarðinn. Heimþrá
er sálrænn sjúikdómur en hef
ur samt áhrif á líkamlega
•liðan. Hún var sVo þreytt og
vonsvikin og svo innilega
særð. Hún crkaði efcki að
opna töskurnar sínar
Það var kallað til hennar
að neðan og hjartað kiplptist
vig í brjósti hennar. G.at
þelta verið Johnnie? Hún
heyrði -sVo ó'ljióist orðaskil að
hún vi-ssi það ekki.
Hún kallaði: „Ég er að
koma“. .........
Hún gekk inn á baðiier-
bergið og þvoði sér andilitið.
Svo fór hún aftur inn í her
bergi sitt og púðraði sig.
Eflir það iagði hún leið sína
niður í eldihúsið, en þaðan
hafði röddin heyrst. Hún var
mjög taugaóistyrfc þar sem
hún gékk eftir llanga gangin
um. Hvernig yrði að sjá Jo-
hnnie oftir allt sem skeð
(háfði? En þuð Var Peter sem
hellti te í bollann hennar
umi leið og hún kom inn.
Nú var al'It mun hreinna
en fyrr Óhreiiiu diskarnir
vcru hoiifnir. Hún leit um
hverfis sig og sagði: „Þú
fremur kraifaiverk Peter!“
Hann brosti breitt. „Það
gleður mig að ég geri eitt-
hvað til giagns. Við Frakikar
lærum snemma að Ihjálpa tii
við húsverkin. Ég get líka
lagað mat. Ef ég finn eitt
hvað ætilegt sfcal ég getfa þér
góðan toVöidverð Juiie. Þó
við hefðum fleiri þjóna en
nauðsyn krtafði þegar ég var
lítill lagaði amma oft mat-
inn. Ég aðstoðaði hana við
það og hún kenndi mér ýms
ar listir. Mömmu fannst það
ieiðinillegt, Henni fiannst
tovenlegt að kenna dreng mat
reiðslu. En Fraklkar líta ekki
þeim augum á málið. Hugs-
aðu þér bara aila frægu mat
siveina.nlai okkar! Og margir
þeirra hafa verið sæmdir
heiðursmerki. Við Fratokar
álitum matreiðslu list- list-
anna“.
Hún Ifann að hann var að
r&yna að róa hana. Hann var
sro umhyggj usamur en jafn
frjaimt svo lökaður. Hvað gat
haifa komið fyrir hann sem
hatfði fcomið honum tií að
m
beur en Ifyrr. Matarilm
lagði að vitum hennar og
hún fann til sultar.
Litla borðstöfan vtar inn
atf eldhúsinu. í henni var
fátt húsgagna — matarborð,
stoápur og fáeinir rimiastól-
ar. Henni fannst óskiljan-
liegt að Franfc og Jdhnnie,
sem höfðu átt svo fialleg
heimili heima á Englandi,
skyldu haifa búið við þetta.
En hún ætlaði að ráða bót
á því_ Hún ætlaði að sauma
ný gluggatjöld og 'kaupia
notuð húsgögn ef hægt væri
að fá þau. Litla stofan gæti
orðið reglulega faileg og við
kun.narileg.
í sfcúffifu í skálpnum fann
hún hnífa, gatfffla og þrjár
trémottur undir diska í
einni hrúgu. Hún iagði á
borð og reyndi að iáta allt
tfara svo vel sem hún mátti.
Nú fcom Peter inn með
lambslæri steikt í heilu
lagi. Kjölið var á stóru fati
og umkringt káli og kartöfl
ekki neitt um búgarðinn?
Þau voru að ljúka við að
snæða þegar dyrnar að svöl-
unum opnuðust og þunglama
legt fótatak heyrðist. Maður-
inn nam staðar á þröskuldin-
um að borðstofunni og Julie
leit við og kallaði; „Johnnie!“
Johnnie stóð i gættinni og
leit á þau til skiptist. Á and
liti hans speglaðist sambland
undrunar og reiði.“ „Hvern
djöfulinn á það eiginlega að
þýða að ráðast svona inn á
mig Julie?“
„Ég sendi skeyti um að við
kæmum Johnnie“.
„Ég hef ekkert skeyli feng
ið“.
Hún kinkaði kolli. ,Það ligg
ur skeyti á borðinu frammi.
Ég geri ráð fyrir að það sé
frá mér. Ég reyndi að ná í þig
í símann allan gærdag“.
„Ég var úti við vinnu
mína“.
„En Johnnie — Johnnie
— Johnnie Browell gleður
það þig ekki að sjá mig?“ Hún
Sigur
Maisie Gre/g:
arinnar
iimtTnniiMiitfflraniramiiinntiiiiiiniiiiiDiniinfflinniiiui'g
draga sig inn í skel sina?
Hún hresstist við tedrykkj
una. En þegar hún ætlaði að
lagla m'atinn fr^ddi hann
hana á því að um það væri
hann fullifær. Hún ætli að
fara upp á ioft og leggja sig.
„Það er kjöt í ísskápnum cg
brauð og smjör og kartöflur.
Elf þér finnst það nóg geng
ur allt vél“.
Hún hló í fyrsta sinn síð
an hún steig fæti sínum inn
á þetta hús. „Eg álít ekki von
á hátíðmat. En það verður
indæit að fá að borða“.
Hann hneygði sig djúpt
„Eg skal gera mitt bezta
mademoiselle1 ‘.
Hún tcik upp fötin sín og
lagðiist svo upp í rúmið. En
henni fóíkst etoki að soffna.
Það var Verra að liggja kyrr.
Þá greip taugaæsingurinn
hana á ný og viar jafnvel
verri en fyrr. Hvað halfði
stoeð í þesu húsi? Iíún fann
að eittihvað hafði skeð. Það
lá í loftinu. Þetta var ekki
hamingjusamt né farsælt and
rúmslolft. Skyldi Johnnie
fcoma heim í kvöld? Og
hvað myndi hann segja Þeg
ar hann sæi þau?
Hún reis á fætur, fór úr
dragtinni og í þunnan, rós-
ótan sumarkjól. Svo burstaði
hún hár sitt vandlega, miál-
aði sig og nú Ijpið henni
um. Það var vel fram borið
og leit vel út.
Hún brosti til hans ytfir
borðið. „En hvað þetta er
gotl! Amma þín hefur svei
mér kunnað ýmislegt fyrir
sér!“
„Mér ffinnst skemmtilegt
að laga mat einstöku sinn-
um. Matreiðsla er eitt af
því skemmtilega við lítfið.“
Hann Ihló og bætti við: „í
kvöld lagði ég mig allan
frlam. Heffur Brownell ekki
kcnu U1 að hugsa um heim
iiið? Ég verð að játa það að
mér finnst eklki til um þrif-
in hér.“
„Ég veit ekki annað en
það, sem Frank skrifaði
mér, að kona fjárhirðisins
kæmi hingað og hreinslaði
og lagfærði allt tfyrir þá.
Frank haifð etoki gaman af
að búa til mat og ég býst
við að Jóhnnine Brownell
ihatfi v'erið hjiálparvlana sem
ungbarn.“
En það var samt indælt
að sitja hérna til borðs í
Ihúsinu, 'sem Franik bróðir
hennar og Johnnie höfðu
búið í- Og sem Johnnie bjó
enn í- Hugsaði hann alls
s
starði á hann þar sem hann
stóð við dyrnar, grannur og
hávaxinn — og laglegt and-
lit hans óvenjulega brúnt.
Ljósbrúnt hárið var úfið og
blá augu hans litu tortryggin
í augu hennar.
Henni lá við gráti. „Gleður
það þig ekki að sjá mig Jo-
hnnie?“ spurði hún aftur en
dræmnara.
„Jú, jú, víst gleður það
mig“, svaraði hann óþolin-
mæðislega: „En ég vildi óska
að þú hefðir gefið mér rími-
legan frest. Hér er allt á rúi
og stúi. Frú Laeey er veik og
enginn hefur gert neitt inn-
anhúss. Þess vegna hefur eng
inn verið hér að svara f sím-
ann — ef þú þá hefur hringt.“
„Ég marg hringdi”. Hún
hló • móðursýkislega. „Ertu
aldrei heima Johnnie?11.
„Til hvers ætti ég að hanga
hér? Það er ekki einu sinni
viðkunnanlegt hérna þegar
hreint er. Ég er að vinna alla
daga nema þá sjaldan að ég
þarf að fara í verzlunarerind
um til borgarinnar“. Hann
leit hörkulega á Peter, er var
staðinn upp. „Hver er þessi
vinur þinn Julie? Ætlarðu
ekki að kynna okkur?“
„Jú, auðvitað Johnnie,
þetta er Peter Mendel.“
Rödd hennar var niður bæld.
Johnnie hafði sært hana með
skapbrigðum sínum fyrr, það
var slæmt að fá ekki bréf frá
Sambandið -
Framhald af 14. síðu.
hjá forstjóra SÍS og í skýrálu
sinni um starfsemi SÍS 1959
var tekið mun skýrar til orða.
En þó er ljóst, hvað Samband-
ið vill. Löngu áður en nokkur
kauphækkun var komin á dag
skrá nú, taldi Sambandið
verzlunarálagninguna allt of
lága og vildi fá hana hækk-
aða. Það er því furðulegt, að
Sambandið skyldi hafa for-
ustu um það að semja um
10% kauphækkun. Má öllum
vera það Ijóst, að Sambandið
mun ekki telja kaupfélögin
geta borið þá kauphækkun
sem þau hafa nú samið um,
heldur skákar það í því skjól-
inu, að álagning muni fást
hækkuð. Almenningur á sem
sagt að borga brúsann.
Áður en yfirstandandi
vinnudeilur komu til sögunnar
fóru Framsóknarmenn ‘heldur
ekkert ieynt með það, að þeir
teldu álagninguna of lága. —
Tíminn birti hinn 16. marz sl.
viðtal við Stefán Jónsson, full
tfrúa í verðlagsnefnd og tók
hann það skýrt fram þar, að
hann teldi álagninguna of lága.
'Var hann raunar andvígur
því, að álagningin væri lækkuð
eins og gert var eftir gengis-
lækkunina, en þá var álagn-
ing lálin haldast í krónutölu
eða sem næst því og því lækk
uð í prósentutölu. Hann segir
m. a. í Tímanum:
„Að skjóta sér undan stað-
reyndum er illur siður. Tel ég
því tímabært áður en langt
líður, að athuga gaumgæfilega
öll gögn er benda til, að endur
skoðun og leiðrétting á núj-
giidandi verðlagsákvæðum sjé
natíðsynleg;. Eg tel engum vafa
bundið, að nýju álagningar-
reglurnar 0g efnahagsr'áð-
slafanir ríkisstjórnarinnar yf-
irleitt hafi þegar valdið rýrnun
vörubirgða hjá mörgum fyrir-
tækjum eða öllum sem hafa
takmarkað fjármagn. Styður
þelta 0g það, að hófs verði að
gæta í meðferð verðlagsmál-
anna gegn fjölda fyrirtækja.“
Þetta sagði Stefán Jónsson.
16. marz og úr því, að hanri
taldi nauðsynlegt að hækka
álagninguna þá, mun hann trú
Iega telja nauðsynlegt að
hækka hana enn meira nú, á.
m. k. hjá kaupfélögunum -i-
er þau hafa samið um 10%
kauphækkun. Það er því aug-
Ijóst. að Framsókn og Sam-
bandið hefur alla tíð verið
slaðráðin í því að velta kaup-
hækkunum yfir á almenning.
Á sama tíma og kaupfélögin,
kvarta sáran yfir lágri álagn-
ingu og fulltrúi Framsóknar í
verðlagsnefnd berst fyrir
hækkun ejagrjjligínr, semur
Sambandið um 10% kaup-
hækkun. Hvaða samræmi er í
slíkum vinnubrögðum? Sjá
ekki allir tvískinnunginn í
þessum vinnubrögðum. Mark-
miðið er það eitt að spenna
upp verðlagið, koma af stað
nýrri verðbólguþróun en um
hitt er ekkert hugsað, hvort
launþegar fái nokkrar raun-
hæfar kjarabætur.
— 21. júní 1961 15
Alþýðublaðrð