Alþýðublaðið - 02.08.1961, Blaðsíða 15

Vincent skólans en ekki í
Upton skólann eins og ákveð
ið var.“ Ég vissi að faðir Pet
ers hafði gengið í Upton. St.
'Vincent var í London.
„Af hverju?“ spurði pahbi.
„Sumpart vegna þess að
'hún ólítur að hlaðaskrifin
geri honum erfiðara fyrir, en
ég held aðaliega vegna þess
að hana langar til að hafa
hann heima hjá sér.“
„Það er engin ástæða til
að vorkeniia Peter það,“
sagði pahbi. „St. Vincent er
fyrsta flokks menntaskóli.
Eobin mun kunna vel við sig
þar.“ Rohin átti að hefja nám
við þennan skóla í næsta
mánuði.
Það varð smáþögn, svo
sagði mamma: „Við 'hvað
áttirðu eiginlega, þegar þú
sagðir að Hilda hefði slæma
samvizku? Ég veit að það eru
margir, sem segja að hún hafi
rekið hann til þess, en- .. .“
„Rékið hann til hvers?“
„Til að vera með þessum
fallega einkariara sínum,
eða heldur þú að það hafi átt
eðlilegar orsakir?“
„Andstætt við almennings
áhtig hef ég um annað að
hugsa.“
„Það er ekki nauðsynlegt
að vera svcna mikið göfug-
menni, elskan mín!“ Ég
heyrði að þau hlógu þæði.
„Það er ekki undarlegt þó
fólk tali. Mér persónulega
finnst ómerkilegt að trúa
því versta um föður Peters
og ungu stúlkuna, en ég
geri ráð fyrir að ýmsar
kvennanna hér í nágrenn-
inu Jiíti á þetta sem eins kon
ar hefnd á Hildu.“
„Þvf þá það?“
„Þú veizt hve marga hún
móðgar _ með framkomu
sinni. Ég held að hún geri
það ekki vitandi vits, en hún
gengur hér um eins og hún
eigi a.Ua götuna. Það er ekki
skrítið þó allir kalli hana
„greifynjuna“. En ef fólk
heMur að slúðrið komi henni
til að flytja, skjátlast því. En
þú hefur e<kki enn svarað því
sem ég spurði þig um. Því
sagðirðu að Hilda hefði
|slæma samvizku? Veizt þú
ef til vill eitthvað, sem við
vitum ekki?“
„Hún hefur þó ekki haldið
að 'þetta sé allt og sumt, sem
karlmaður 'krefst af konu
sinni? Heldurðu virkilega
að hún hafi nokkurn tíma
elskað 'hann? Ég held að hún
hafi gifzt honum af þvf að
hann var af góðu fólki og átti
peninga. Ég viðurkenni að
það er fallegt hjá henni, en
finnst þér það heimilislegt,“
„Nei, en ... það er ekki
hægt að neita því að hún til
biður Peter og það er ein af
lástæðunum fyrir að ég vor-
kenni honum.“
„Áttu við að þér hefði lið
ið betur ef hún hefði ekki
getað séð hann,‘ ,
„Nei, vitanlega ekki. en
nú er hann allt, sem hún á.
Og ég óttast að hún verði
mjög háð honum. Ég veit að
ég hugsa nokkuð langt fram
í tímann, en hvernig held-
urðu að Hildu lítist á það ef
Peter giftir sig?“
„Nú skil ég hvar hundur-
inn liggur grafinn,“ hló
iþiabibi. „Ég veit hvað þú rpt
ólæknandi „rómantísk“ elsk
an mín og mig grunar að þig
dreymi oft um þann dag eft
ir tólf ár eða svo þegar ég
leiði dóttur okkar upp kirkju
gólfið til að gefa hana mann
inum, sem hún hefur tilbeðið
síðan hún var fjögurra ára.“
Vitánlega hlustaði ég nú
með meiri athygli en nokkru
sinni fyrr.
„Það væri unaðsiegt ef
það henti hana, þó mér finn
ist sem stendur að þetta sé
afskaplega einhliða til-
beiðsla. En meðan ég man,
Jim, viltu ekki biðja Robin
um að hætta að stríða
„Bollu“ með Peter. Ég veit
að hann meinar ekkert illt
með því, en hún. ... .“
MELODY
CHASE
„Er tilfinningarík eins og
móðirin," hló pábbi. „Ég
myndi ekki hafa áhyggjur af
iþví. Hvað heldurðu að Bolla
eigi oft eftir að verða ást-
fangin næstu tólf árin?“
„Ég veit það ekki,“ sagði
mamma hugsandi. „Mér hef
ur alltaf fundist eiga vel við
hana „einum unni eg mann
inum“. Viltu sækja ís handa
mér?“
Það var rétt með naum-
indum að mér lókst að flýja
og ég skildi að ég varð að
komast af án köldu mjólkur
innar. Þegar ég loks sofnaði
dreymdi mig unaðslega
drauma, þar sem grönn cg
fegruð útgáfa af mér sVeif
iklædd hvítu silki við hlið
Peters eftir kirkjugólfinu.
Þetta var svo yndislegur
draumur, að ég óskaði þess
hálfsofandi, að ég vaknaði
ekki framar.
Það voru liðin sjö ár síðan
mig dreymdi þennan dásam
lega draum um giftingu
mína. Peter og Robin voru í
siötta bekk menntasfeólans.
Ég var sextán ára og hafði
þroskazt mikið — þvf miður
var ég ekki ein af þessum
tággrönnu sýningarstúlkum,
sem ég öfundaði svo mjög, en
ég vonaðist til að ég væri að
minnsta kosti laus við fíla-
pensla kynþrosfeaaldursins,
offituna og tilfinningavæmn
ina, sem kom mér tili að gráta
við minnsta tækifæri.
Ég var feomin á þann ald
ur, að viljastyrkur minn var
slíkur að mér tókst að neita
súkkulaði, konfekti cg fit-
andi mat. Sem ’betur fór
hafði ég mikinn áhuga fyrir
íþróttum og meðal annars var
ég mjög góð í tennis og það
hjálpaði mér til að halda
þyngdinni í horfinu. En mig
dreymdi samt um ítalskan
vöxt og langa, granna leggi!
Ári áður hóf ég matarkúr,
sem mælt var með í öllum
blöðum, en pabbi kom í veg
fyrir að ég heldi hann. „Vit-
leysa,“ sagði 'hann. „Salat-
blöð og gulrætur er ekki rétti
maturinn fyrir unga stúlku.
Því langar þig til að vera
mögur? Ég las um daginn að
þessi grindhorað-a kvengerð
sé ekki lengur í tízku. Flestir
karlmenn vilja hafa stúlkur
feitlagnari.“
Mér fannst erfitt að trúa
þessu, þvf í öllum veizlum
voru grannvaxnar vinkonur
miínar umkringdar karlmönn
um, en ég talaði við kynsyst
ur mínar ein. Þó undarlegt
sé, það viðurkenndi meira að
segja Robin, dansaði ég
mjög vel. í
Ég elti ekki lengur Peter
með augunum eins og trygg
ur hundur eða reyndi að
hanga utan í honum þegar
hann vildi svo auðsjáanlega
ekkert við mig tala og ég
varði ekki lengur framkomu
I * I ► I
hans ef einhver gagnrýndi
hann. Satt að segja gagn-
rýndi ég hann sjálf, bæði þeg
ar við vorum tvö ein og eins
þegar fleiri voru viðstaddir.
Eg vonaðist iil þess að geta
leynt tilfinningum mínum
með þssu.
Ætli Peter hafi látið
blekkjast? Ég óttast að svar-
ið hafi verið það, að hann tók
bara alls £'kki eftir mér.
Ef það er rétt, sem sagt er,
að ástin blómstr; og þrífist á
vonbrigðum og feæruleysi, er
ekki einkennilegt að ég
skyldi tilbiðja Peter. Því ég
minnist þess ekki öll þessi
sjö ár, að hann 'hafi á nokk
urn hátt sýnt að hann liti á
mig öðruvísi en sem litlu
systur vinar síns.
Hann varð ef til vill kurt-
eisari við mig með árunum,
en það var aðeins vegna þess
að við vorum að þroskast.
Það hefði svosem ekkert gert
til ef hann hefði aðeins fecm
ið eins fram við allar aðrar
stúlkur, en því miður var því
ekki að heilsa. Hann og Rob
in voru fyrir löngu komnir
yfir það aldursskeið þegar
stelpur eru „bara stelpur“,
en þó smá ástarævintýri bróð
ur miíns Væru 'hlægileg { mín
um augum ollu ástarævintýri
Peters mér mikilli sorg.
En svo veitti ég bví eftir
tekt að Ihann var aldrei hrif
inn af neinni í meira en viku
og mér létti mikið og ég tók
ásthrifni hans með meiri ró
en móðir hans gerði Hún
átti pfeki nægilega stePk orð
til að lýsa hneykslun sinni
yfir safni fegurðardísanna,
sem skreyttu herbergi Pet-
ers.
Ég þarf víst ekki að taka
það fram, að mín mynd var
ekki meðal þeirra. Ef til vill
var það láka gott, þá var ég
al'ltaf velkomin heim til þenn
ar. Ég sá hve erfið móðir
hans var honum, það var auð
séð ekki aðeins Iheima hjá
þeim, heldur og út á við.
Ég gerði mitt bezta til að
leyna því hve afbrýðisöm ég
var við myndasafnið þangað
til að ég sá stóra mynd á nátt
borði hans, en þar hafði
hann alltaf þá, sem honum
leizt bezt á þá stundina. Þar
var mynd af beztu vinkonu
min,ni Phyllis í stuttbuxum,
sem sýdu vel langa, granna
fótleggi hennar.
Ég var í slæmu sfeapi þeg
ar ég hitti hana daginn eftir
og þar sem Fhyllis var fylgj
andi hreinskilnislegri fram-
komu, spurði hún blátt á-
tfram hivort hún hefðii eitt
'hvað gert mtý- eða hvort ég
væri í slæmu skapi yfirlieitt.
„Alls ekki,“ sVaraði ég
stutt x gpuna. „En ég hata
fátt meira en fa]skt fólk.“
„Ég geri ráð fyrir að þú
eigir við mig. Hvað hef ég
gert þér?“
í>pú
50
tiffirjúnM.m8S<r775ý
„Ég hélt að þú værir hrifin
af Mike Horlade,“ sagði ég
frekjulega,
„Hver segir að ég sé það
efeki?“ spurði hún og roðn-
aði
„Því hefur Peter Keltone
þá mynd af þér í svefnher-
berginu sínu?“ spurði ég og
bætti við: „Innan um allar
hinar fegurðardísirnar."
„En gaman.“ Phyllis virt
ist alls ekki skammast sín.
„Ertu afbrýðisöm, Jane?“
„Alls ekki,“ laug ég „En
finnst þér ekki ómerkilegt
að gefa honum mynd af þér
þegar þú elskar annan?“
„Vertu ekki svona gamal
dags.“ hló Fhyllis. „Ég hef
alls ekki gefið honum neina
mynd af mér. Hvaða mynd
var það? Þessi sem Mike er
svo hrifinn af eða þessi þar
sem ég er alvarleg ...“
,,Hvorug,“ sagði ég kulda-
lega. „Þú ert í stuttbuxumí
og sýni-r á þér fótleggina svo
að .. .“
„No — no —“ malaði Phyl
lis ánægjulega „Peter tók
myndir af okkur um da,ginn,
en mér kom alls ekki til hug
ar að hann myndi stilla mér
upp í herberginu sínu. Hann
reyndi tvisvar að bjóða mér
út í síðustu viku, en ég vissi
að Mike yrði öskrandi ef ég
segði já. Satt að segja er efek
ert á milili okkar, Jane. Ég
kæri mig alls ekki um Pet-
er “
Ég hef víst ekki verið sann
færð á svipinn, því hún hélt
áfram: „Ég verð að viður-
kenna að hann er bara sæt
ur, glæsilegur á velli og gam
an að skemmta sér m^ hon
um. En hann er eyðilagður
af dekri ... og þú mátt ekki
Verða reið — svo montinn að
'hann er óþolandi Finnst þér
það ekki ]íka?“
Jafnvel ég hafði vit á að
verja Peter efeki. Ég elskaði
hann að vísu, en ég hafði
þekkt hann það lengi, að ég
vissi um alla hans galla. Það
» » * * 4
Alþýðublaðið
2. ágúst 1961 15