Alþýðublaðið - 09.08.1961, Blaðsíða 8

Spenniö
beitin -
sfrax
STÓR farþegaflugvél
var á flugi í fimm kíló-
metra hæð, þegar flugstjór-
inn varð allt í einu grip-
inn af mjög jarðbundinni
þörf. Hann lét flugmanni
sínum eftir að stýra og
gekk aftur eflir vélinni að
salerninu, en þar var þá
biðröð karlmanna.
Nokkru seinna reyndi
hann aftur, en enn fór á
sömu leið, framan við dyr
hins fyrirheitna lands var
enn löng biðröð. Þetta end
urtók sig fjórum sinnum,
en þá var þolinmæði flug-
stjórans líka þrotin.
Áður en hann hélt af
stað í fimmta sinn þrýsti
hann á hnappinn sem
kveikti a spjaldinu í far-
þegarýminu með áletrun-
inni: Spennið beltin. Augna
bliki síðar var leiðin auð að
markinu.
„OSKÓP hefur þú verið
hljóðlátur í dag, vinur
minn“, sagði móðir við
son sinn.
„Já, mamma, ég hef ver-
ið að leika póst“.
„Hvernig ferðu að því?“
„Ég fer með bréf og set
þau í alla póstkassana í göt
unni“.
„Það er gaman vinur
minn .. en hvaða bréf?“
„Bréfin, sem voru í
læstu skúffunni þinni —
þessi með rauða borðanum
utan um“.
ÞING eru merkiltg fyrir-
bæri; Maður stendur upp,
hann segir í raun ov veru
ekki neitt. Það er hcldur
enginn, sem hlustar á hann.
En á eftir fara ailir að ríf-
ast.
NÝLEGA hefur orðið
uppvíst um tvískipt líferni
kennslukonu nokkurrar í
London. Stúlka þessi, sem
heitir Joan Hart, hefur
kennt sjö ára börnum við
skóla kirkju einnar í Lond-
on, en á kvöldin hefur liún
haft aðra atvinnu og held-
ur óhugnanlegri, hún hefur
sem sé verið það sem Bret-
ar kalia ”CaIl girl”, það er
að segja, karlmenn hafa
getað liringt til hennar og
mælt sér mót við hana til
einnar nætur ásta.
Það er dagblað í London,
sem hefur flett ofan af
svínaríinu með því að láta
blaðamenn fylgja henni
eftir og mæla sér mót við
hana gegnum síma.
í skólanum var Joan
Hart velmetin og dáð af
nemendum sínum, hún átti
ágætan bíl og aflaði sér
vinsælda hinna kennslu-
kvennanna með því að
bjóðast til að aka þeim
heim að loknum skóladegi,
en um leið og hún var
sloppin úr skólanum ttók
hún upp gerfi gleðikonunn
ar og tók á móti heimsókn-
um þeirra karlmanna, sem
til hennar hringdu og
þráðu blíðu kvenna.
Viðskiptavinir hennar
þekktu hana undir nafninu
Linda.
Þegar blaðamaðurinn
hringdi til hennar, sagði
hann henni að hann væri ut
anbæjarmaður og vissi ekki
hvernig hann ætli að ráð-
stafa kvöldinu og spurði
hana hvort hún vildi ekki
koma með sér út að borða.
Kennslukonan ágæta
spurði einskis, en bauð hon
um itil íbúðar sinnar á lil-
teknum tíma.
Þegar þangað kom bauð
hún honum strax til svefn-
herbergis, bað um fyrir-
framborgun og gerði sig að
því búnu líklega til að
THOMSON GAMLI
var einu sinni góður
hljóðfæraleikari í góðri
hljómsveit, en hljóm-
sveitin var lögð niður
og hann var svo fátæk
ur, að hann varð að
selja fiðluna sína til að
geta lifað. Eftir það
fann hann aldrei rétta
tóninn aftur en lenti í
eymd og volæði.
Nú situr hann og spil-
ar á fiðlugarm, sem lion
um hefur áskotnast og
dreymir um gamla
daga.
MMMMMMMMMMMMMWUMMMMMMMMMtMMMUMMMMMMMMMMMmMMV
stíga á sængina, en blaða-
maðurinn afsakaði sig þá og
fór.
Næsta kvöld fór annar
blaðamaður. til íbúðar henn
ar, eftir að hafa talað við
hana í síma, hann afsak-
aði sig líka er til fram-
kvæmda kom, en nú þótt-
ust blaðamennirnir hafa
fengið nógar sannanir og
næsta kvöld komu þeir
báðir saman og sögðu til
sín. I fyrstu þóttist hún
ekkert skilja og sagðist
hafa búið í herberginu með
vini sínum síðustu þrjú ár
in, en. þegar þeir lögðu
fyrir hana allar skýrslurn-
ar, sem þeir höfðu tekið
saman um hegðun hennar,
fór af henni reisnin og hún
játaði alll.
Orsök þessa lifnaðar
virðist einfaldlega hafa ver
ið peningagræðgi. Joan
Hart sagðisl hafa tapað
öllu sínu fé og eignum í
átökunum um Súezskurð-
inn og hún hefði ætlað að
reyna að vinna tap sitt
upp með því að selja sig
karlmönnum, ef þið hefð-
uð látið mig i friði, sagði
hún, þó ekki hefði verið
nema í 2—3 mánuði, þá
hefði ég verið búin að
vinna mér inn fyrir húsi
með mörgum íbúðum, sem
ég hefði getað leigt út.
Joan Hart virtist ekki
skammast sín hið minnsta
íyrir næturatarfið, hún
sagði hinum undrandi
blaðamönnum, (sem sumir
segja, að kalli nu ekki allt
ömmu sína), að þeir skyldu
ekki vera að prédika neitt
yfir sér um siðgæði.
Biáar
buxur
ÞESSI saga gerðist á
vöggus.tofu fæðingarheim-
iiisins. Tvö börn lágu þar
hlið við hlið í vöggum sín
um og annað spurði hitt:
Ert þú drengur eða stúlka?
Hitt barnið svaraði: Eg
skal gæta að því.
Eftir litla stund sagði
það: Eg er drengur.
Hvernig veiztur það?
spurði hitt undrandi:
— Jú, ég er nefnilega í
ljósbláum buxum.
FURÐULEGl
þaS finnst mér,
þarna úti í Fr
þykir ekkert s
HW
í BANDARÍKJ
gerðist nýlega atl
sem sýnir að hund:
það sannariega sk:
þeim sé hrósað fyrir
og hollustu.
Húsgagnakaupm:
nokkur, Ramon Mi
hafði verið á ferð
bifreið sinni, með
var aðeins hundurin
Gretchen.
Svo fór, að þeir
af rétíri leið úti í '
eyðimörkinni, og á
LOKSINS er nú
að því að konur haf
ið inngöngu í A1 Azl
skólann í Egyptalan
er elzía mennta:
★
í augu hundsins
ég sorgum mínum i
í djúpan brunn.
(Henrik Wergel
Ilvítar arkirnar 1
störðu á hann.
(Ole i

g 9. ágúst 1961
Alþýðublaðið