Alþýðublaðið - 24.12.1961, Blaðsíða 49

HEIMA TVENN JOL
Framhald af 11. slffu
sjálfur uppi í koju og hef
fengið margar hnuturnar fyr
ir'.
— Hvað ertu að gera uppi
í koju?
— Ég tálga út litla sveita-
bæi með mörgum burstum og
raflýsi þá.
— Og selur í landi?
— Nei, ég gef þá gönjlum
konum og öffru fólk', sem ég
þekki.
— Hvernig er viðurværið
á skipinu?
— hað veltur nú á kokkun
um. En sannleikur nn cr sá,
að margir kokkar eru frá-
munalegir sóðar og drykkju-
boltar. Og stundum eru út-
gcrffarmennirnir samhalds-
samari en skynsamlegt er. En
þetta er misjafnt.
— Farið þið aldrei lengra
inn í land en á krárnar?
— Einu sinni kom prestur
um borð og messaði. Hann
af því fuglarnir. Viff fórum
fimm. ,l>á Iágum viff í Aber-
deen. Þaff tvennt, sem ég sá
merkilegast, v^r sfijóskafl
um hásumar og kastali Elísa
betar annarrar, :þar sem hún
er á sumrin, kerlingargrey ff,
— Er nokkur draugur á
skipinu?
— Nci, ég hef aldrei orðiff
var viff það.
— En hefur mann tekið út
af skipi, sem þú hefur verifi á?
— Já, það hefur oft .sk<!'ff.
Elinu sinni vorum viff að sigla
út á Max Pemberton ... Á ég
aff segja þér þessa sögu?
— Já, endilega.
— Ég svaf i lónni, sem viff
kölluðum, — eða fremstu
koju, — en á móti mér svaf
maður( sem var uppi þegar
ég var lagztur 11 hvíldar
Mér rennur snöggvast í brjóst
í kojunni og í gegnum svefn-
inn finnst mér, að einhver helj
arkuldi komi úr lúkarnum. —
Þessi nístingstrekkur gagntek
ur mig og ég vakna skjátfandi.
í því kemur pilturinn, sem á
móti mér svaf, þarna niður og
ég segi við hann: Hver djöf-
ullinn er hér. Það var einhver
helvítis kuldi hérna, svo að
ég var næstum frosinn í hel.
Þetta var kátur p ltur og hunn
hló að mér. En hann var fluttur
dauður heim ur þeirri ferð,
datt ofan í dokkurnar þarna í
Grimsby.
' — Finnst þér ekki óhugnan.
legt, ef lík er í lestinni?
— Jú, það slær á hann ...
— Hefurðu komizt i hann
krappann á sjónum?
— Jú, það hefur stundum
hvesst. Égj, lenti í Halaveðrinu.
Þú var ég á Tryggva gamla og
við vorum úti á hafi alla þá
baráttu, — en það fór ágæt-
lega.
— Eru menn ekki hræddir,
þegar hvessir?
— Það er enginn vafi á því,
— nema þeir, sem eru svo
heimskir, að þe r kunna ekki
að hræðast, — en fyrsta skil-
yrðið er að eiga góðan skip-
stjóra. Sumum er treyst, —
aðr r eru fyriiCCtnir. Annars
tel ég Halaveðrið ekkert á móts
við veðrin viff Nýfumlnaland
eins og þau geta verst orðið.
Það er að fara út í op na dauð
ann að sigla þangað í tvísýnu,
enda er ferðin löng og Ijót, og
þar eru alls kyns hættur.
Ég sigldi allt stríðið, og þá
sáum við svo sem sitt af
hverju, flugvélar og herskip á
sveimi, en ég var aldrei hrædd
ur um okkur þá. H tt var ég
hræddur við, ofhleffslu og þaff
að sigla í kolniffamyrkri, — en
ekki mátti sjúst ljósglæta á
skip'nu. Viff fengum svolítil
vasaljós, — en urðum að halda
fingrunum fyrir ljósið, þegar
viff notuðum það til aff reyna
— Eru ekki fá r búnir að
vera eins lengi og þú.á sjón-
um?
— Jú, þeir sögðu þaff í skrán.
ingunni í sumar, aff þetf höfðú
aldre.' skráff svona langan sigl
ingatíma. Þeir sögffu: „Hingað
til hafa okkur dugað fjórar
síffur, en viff þurfum fJmm á
Þ'S“.
:— Og þú ert farinn að
þekkja sjóinn?
— Já, ég þekki hann vel..
Ég sé það strax á bárunni. —
hvort mér stafar hætta af-
henni eða ekki?
— En gegnum sne tt hefur
Framhald al 9. siðu.
laus. En eins og áður vildu
allir hjálpa, og Okkur var
hjálpað eins og hægt var,
— Og nú voru börnin upp-
kom'n.. Kristín 21, Kristinn
Ólafur 19 og Ólafía 17.
— Eftir árið fórum við enn
að byggja og byggðum stórt
steinhús á Isafirði. Þar vor-
um við í þrjú ár. En nú var
sonur minn búinn að læra,
hann er netagerðarmaður, og
hann frétti um betri atvinnu-
möguleika í Hafnarfirði. Við
fluttumst þangað, Kristinn
giítist og fór að vinna sjálf-
stætt og dæturnar giftust hér
sunnanlands. Þá fór ég að
hugsa til að útvega mér
kofa, og nú hef ég lifað sælu-
daga í níu ár hér í Kópavog-
inum. Eg vann í fiski fyrst
framan af, og þar var ég eins
og þú veizt, þegar við hitt-
umst En nú er ég komin á
nýjan vinnustað, vinn hérna
þetta veriff elskulegt líf hjá
mér, — eftir því. sem um er
aff ræða. Ég á alveg ágætis
konu. Hún heitir Steinunn
Jónsdótt'r, og hún er alveg eins
og konur eiga að vera. „Heima
er bezt“ finnst henni, og það
er ómögulegt að draga hana
út nema einna helzt í bíó.
— Það eru ekki allar sjó-
mannskonur svona.
— Ne', við getum vel kynnzt
því, kynnzt konum annarra.
— En hún bíður þín?
— Já, og þó hef ég ekki
nema tvisvar verið heima á
jólunum þessi tæp fjörutiu ár,
einu s nni á páskum, i
kaupstræku, aldrei við ferm-
ingu barnanna og aldrei við
skírn. Ég hef alltaf ver'ff á
sjónum. Einu sinni átti stýri-
maður fermingu um le ff og ég,
og hann skrapp á trillu til að
vera viffstaddur, við lágum þá
liérna skammt frá, en ég fékk
ekki að fara af sk'piuu. Við
komum svo aff um kvöldið, og
ég mætti veizlugestimum. þeg-
ar þeir voru að fara heim.
j —: En þú íékkst þó tíma til
að e'gnast börnin?
— Já, víff fengum sjcnsinn
á að endurnýja togaramenniná.
— Þegar þið eruð'úti s hafi
á jólunum er þá ekkert jóla-
hald á sklpinu? < '
— Ekki nokkur skapaður
hlutur. Viff höldum bara áfram
að fiska, stundum í ,,rudda“ og
byl. En þaff er kannski e tt-
hvað skárra á pönnunni þann
daginn. Annars bjó ég til jóla-
tré í fyrra, — smá-pínu anga
til aff svekkja strákana .. .
— Varð það til að svekkja
þá?!
í. Málningu h.f. í Kópavogin-
um og hef það alveg prýði-
íegt.
— Húsið mitt er kannski
engin höll, en mér finnst ég
vera drottning í ríki mínu.
Og nú á ég 18 ömmubörn,
sem öll eru mér góð.
— Úr því að þetfa er í Jóla-
bók, vildi ég biðja þig að
flytja beztu jóla-, nýjárs- og
þakkarkveðjur mínar til
allra hinna mörgu, sem hafa
hjálpað mér, þegar mest á
reið. Kveðjur og þakkir til
barnanna minna, barnabarna,
en síðast en ekki sízt allra
hinna, sem hafa hjálpað mér
til að gefast ekki upp, þegar
ég var að því komin að
brolna.
----oo----
Það var drottning í vinnu-
gallanum eins og okkur
sýndist. — H.
alltaf leiðir, sjá hvergi ljósan
punkt, vilja ekkert nema kom-
ast í drall'ð heima. Þeir hugsa
ekki um mömmu eða pabba —
— Tímarnir eru frámuna
lega breyttir frá því, sem
var. Þessir menn v.tja ekki
samlagast neinni vinnu, —
þeir eru bara þarna af því að
þeir mega til, — þeir tolla
hvergi annars staðar. 1
— En verður þér ekki hugs-
að heim til konu og barna?
— O-jú, en ég finn meira
til þess þegar ég er heima að
verða að fara. Þegar maður
er einu sinni kom nn af stað
og búinn að kveðja, er það bú
ið og gleymt. Við erum iðu
lega á kafí í fiskirii á jólunum,
en við sendum skeyti og fáum
skeyti heiman að og svo óskum
við hvor öðrum gleði’.egra jóla.
— Víð vorum búnir að reikna
þaff út einu sinni, — maður
er alltaf að re'kna, — að við
yrðum heima á jólunum, en
þá var landaff smáslatta á ísa-
firði og lagt upp í annan túr.
— í fyrra vorum við á Önund-
arfirði og fórum margir í
kirkju. Viff lágum 5nni í óveffri.
Þaff var ágætt. Maður þráir
alltaf að koma að landi hvar
sem er.
—- Hvað eruð þið yfirleitt
lengi í túr?
— Viff erum 12—13 daga á
fiskiríi, en allt í allt erum v.ff
yfirleitt 23—27 daga í túr.
— Þú ert heima að jafnaði
þrjá daga í mánuði?
— Nei, aldrei, oftast út á
stundum fönim viff beint út
aftur án þess aff sthnza I
landi.
— Hafið þið aldrei verið í
erlendri höfn á jólum?
— Nei^ aldrei, alltaf úti á
sjó.
— Heldurðu, aff þið verðið á
sjónum þessi jól?
— Það má búast viff því.
Mér er þaff andskotanum eitt.
Það er Jéttara í mér núna, þeg-
ar ég veit, að ég er að hætta.
En stundum höfum viff far.ð
út á Þorláksmessu. Það þótti
mann; hart.
— Hvernig stendur á því?
Vill skipstjórinn ekki lika vera
he'ma hjá sér á jólunum?
— Jú, skipstjórarnir vilja
það, — en þaff eru ekki^ þeir,
sem ráða. Það er and'nn úr
Reykjavík . . .
Ég er feginn því að vera að
hætta, ég finn að ég er orðinn
kvíðinn og sjódeigur. En ég
ve t ekkert. hvað á að gera við
svona menn, þegar þeir koma
að landi, útþvældar tuskur,
Maður er aldrei í landi og
þekkir engan á þurru. Það er
nú svona. '
H.
að sjá hvert v ð fórum. Þá
bauð okkur í túr inn í landið, «engu margir beint fram af,
eu þe r voru nú ekki hrifnir ofan í dokkurnar, — þegar
þeir voru ölvaðir í landi.
Já, ungu strákarnir eru
LÍFSSAGA SALOME
Líf
eða
dauði
Framh. af bls. 15
Skaflar urðu stærri og lá oft
við að vagninn festist £ þeim.
Þeir brutust þó enn áfram,
oft fór Pálmi læknir út og
ýtti á eftir en prestur ók. úó
vissu þeir að hið langversta
var eftir, skarðskjafturinn,
þar sem jafnan lagði skafl
mikinn. Skarðið var raunar
ekki annað en þröng skora
milli mjög bratta fjalla, eink
um að norðaustan og þangað
skóf oft mikinn isnjó á stutt-
um tima, einkum i þann
énda skarðsins sem nær þeim
var riú. Enda fór það svo, að
í skarðsmynninu var ófær
skafL þó tókst þeim að bakka
út úr skaflinum.
Náí er ekki um annað að
raá^a en grípa til skóflunnar
Ojg; moka sig gegnum skafl-
inp, sagði Pálmi læknir og
vatt sér út úr bílnum. Prest
urinn fór einnig út. Veður
var gott, frostlaust og nær
því logn. Þrumuvéðrið var að
fjarlægjast, við og við brá yf
ir leiftri, og reiðaslag heyrð-
ist eins og langdregið öskur í
fjarska.
Skaflinn var djúpux en
ekki breiður. Læknirinn hóf
tafarlaust moksturinn og
hamaðist. Snjórinn var gljúp
ur °S gott moka. Séra
Sveinn horfði á aðfarimar. —
Nú tekur þú við stundar-
korn og mokar, sagði læknir
inn, meðan ég blæs mæðinni
úr mér. Presturinn tók við
skóflunni og lét ekki sitt eft
‘r liggja. — Fyrst í stað gekk
vel á skaflinn en prestur
þreyttist fyrr en læknirinn.
Þetta gengur fljótt, sagði
læknir, nú tek ég við. Og þann
ig tókst þeim á skömmum
tíma að moka göng gegnum
skaflinn.
Mér er næ.st að halda, að
sjaldan hafi betur verið unn
ið við snjómokstur, sagði
læknirinn um leið og hann
kom skóflunni fyrir í bíln-
um. Eg ek fyrst gegnum
skarðið, ef við þá komust það,
ég kann fullt svo vel lagið á
honum i ófærðinni. Svo setti
hann bílinn í gang og allt
gekk vel gegnum skaflinn.
Skarðið tók nú við Það var
þröng skora milli mjög hárra
fjalla. Ófærð var þar nokk-
ur, en þó ekki verra en svo,
að jeppinn komst áfram.
Brátt komust þeir þangað,
sem skarðið var hæst og sáu
niður eftir því hinum megin.
Komu þeir þá auga á ljós frá
bifreið er kom á móti þeim.
Þarna koma þeir á móti
okkur á trukknum sagði lækn
irinn, glaðlega. En í sama bdi
snarstöðvaði hann jeppann.
Framh. á hls. 53
Jólabók Alþýðublaffsins 1961 —- ^0