Alþýðublaðið - 10.01.1962, Side 15

ar búin að. Ég verð hér og
byssan verður hér þangað til
ég fæ að vita hvað þú hefur
sagt þessari löggu.“
Shayne hörfaði aftur ábak.
Mona staxði of undrun:
„Lögga? Hanr. ? Ég trúi þér
ekki.“
,,Nei? Lastu ekki dagblöð-
in í morgun með mynd af
honum !á öllum forsíðum?
Þetta er Mihael Shayne.
Lestu söguna —“ hann henti
blaðinu til henniar — „og
segðu mér svo að hann hafi
komið hingað til að skemmta
sér.“
Hann leit á Shayne. And-
lit hans var dökkt af reiði
þegar hiann sagði: „Ertu að
leita að einhverjum ræflin-
um til að kasta skuldinni á?
Gott og vel. Reyndu bara
ekki að gera það við mig.“
Shayne setist og tók með
hördunum um hnén. Hann
kink(aði kolli. „Þú ræður
ítenslow, en taktu ekki of
fast um gikkinn. Mundu að
þú hefur þegar setið einu
sinni irni fyrr morð.“
Brevtingin, sem varð á and-
liti fangans fyrrverandi, var
ógnarleg. Fölvi fargelsisins
huld sólbruna Florida. Föl
augu hans sýndu grimmd
fangaðs dýrs.
„Ég gleymi þvi ekki,“ urr-
aði hann. „Engirn lögreglu-
maður kemur mér aftur inn,
ekki þó ég verði að þvo gólf-
ið hjá Monu með innyflunum
úr þér.“
11.
„Það væri ekki gáfuiegt af
þér að þvo gólfið hjá Monu
með mínum innyflum,“ svar
aði Shayne. ,Af hverju sting
mrðu ekki hólknum í vasann
og reynir að sýna einhevrja
vitglóru?“
„Mér finnst þessi hólkur
sýna mína vitglóru.“ Buell
Renslow settist í stól and-
spænis þeim báðum.
Mona las upp úr rýjustu
útgáfu af „Daily News“, sem
Renslow hafði komið með.
Undrunin skein úr rödd henn-
ar.
„Eínkalögreglumaður neit-
ar að Ddlnell sé sekur. Við-
tal við blaðamann okkar.
Michae Shayne einkalög-
reglumaður svarar Síagnrýn
inr.i mieð (þvjí s/S neita að
Joe Darnell hefðj á nokkurn
hátt orsakað morð frú Leoru
Thrip.
Sihayne, sem lögreglan hef
'ur hótað missi leynilögreglu
leyfisins og ásakað um sam-
sekt í morði', heldur því fram
að ásakanimar séu blekking
ein til þess ætluð að sverta
hann í augum almennings og
dylja ódugniað lögreglur.nar
og hæfileikaleysí hennar til
að leysa málið og finna hinn
reiurverulega miorðingja-
Michael Shayne sagði
reiðilega við blaðamann okk-
ar í morgun: Peter Painter
frekar að lausn málsins, því
lamb og lausn málsins þegar
Darrell féll fyrir hendi eig-
inmanns hinnar myrtu. Peter
Painter hefur ekki leitað
frekar >að lausn mólisins, því
har.n kærir sig ekki um að
finnla sar.nanir, sem henda til
þess að anqar maður hafi
framið morðið. Hainn hefur
reynt að losna við mig frá
Miami í marga már.uði og
nú sér hiann leið að tak-
rr/xrki sínu.
Kringumstæður einar ollu
því að Darnell var á morð-
staðnum, sagði Shayne.
hefur án efa heyrt grunsam-
leg hljóð ofan af lofti og
læðst upp til að rannsaka
þau- Svo öheppdlega vildi til
að herra Thrip heyrði sömu
hljóðin og fór inn á svipuðum
tíma. Það er ekki nema eðli
legt að Thrip skyldi draga þá
ályktun, að Darnell væri
morðinginn og skjóta án þess
að spvrja nokkurs.
Þetta er álit Hichaels Shay-
ne á því sem raunverulega
skeði og hann er ákveðinn í
að aanna orð sín með því að
draga morðingjann fyrir
dómstólana.
Blaðið getur ekki tekið
neina afstöðu í þessu máli,
en við vildum gjarnpin vara
alla þá, sem heimta að lög-
reguleyfi Shaynes verði tek-
ið af h'onum, við því að
draga frekari ályktpnir fyrr
en sannazt hefur hvo sagan
er réttari. Saga Shayne eða
sagva lögreglunnar í Miami.
Michael Shayne hefur oft
leyst vandasöm og flókin mál
á undanförnum árum og allt
bendir til að hann hafi kom-
izt á snoðir um ýmislegt, sem
lögreglunni hefur yfirsést
um. Það er rétt sem Shayne
segir að lögregl|an hefur ver
ið óvenju fús til að draga á-
lyklanir af lítilmótlegum
stiaðreyndum.
„Daily News“ heitir að
standa að baki Shayne í
þeirri viðleitni hans að gr.af
ast fyrir um hið sannq og
heitir öllum lesendum sínum
tilkynna þeim niðurstöður
h,ans umsvjfalaust.“
Mona Tabor lét dagblaðið
falla niður í kjötu sínia- Hún
teygði sig eftir absinth-glas
inu sír.a og leit á Shayne. t
stað ástríðunnar í augum
henmar skein nú ótti.
„Hvað ertu að gera hér?“
spurði hún. „Við hv.að áttirðu
með þessu tali þínu um Carl?
Talaðu svínið þitt.“
„Sv0 þú vissir ekki að
hann var lögga?“ sagði Ren-
slow rólega. „Svo hann
'blekkti þig, ha? Hvað með
Carl? Mér þætti gamnn að
vita ...“
„Þegiðu/1 hvæsti Mona til
hans. „Shayne veit ekkert.
Þetta eru ágizkanir einar ..
„Það eru góðar ágizkanir,“
sagði Sheyne letilega.
„Ef til vill verðurðu ekki
jafn sjálfumglaður þegar þú
ferð héðan,“ öskraði Mona-
Eitt augnablik sá hann hana
eirs og hún var. Reiðin og
hræðslnn ollu ÞV1' að ytra lag
virðuleika hvarf og eftir
varð sú rétta Mona Tabor,
sem var svo nýlega í skítn-
um. Hún tæmdi síðustu drop
ana úr glasinu, sem hristist í
höndum hennar. Svo lét hún
fallpst aftur á b.ak á sófann.
„Ef til vill ertu góður að
gizka á,“ sagði Renslow og
rödd hans var mjög kuldaleg.
„Carl Meldrum hefur haft
eitthvað í hyggju lengi. Þú
skalt ekki ímvnd.a þér að ég
hafi ekki vitað það. Ég hef
aldrei skilið þann náunga
Allt frá því að hann fékk að
vita að ég væri bróðir Leoru
og hataði hana hefur hann
reyr.t að telja mér trú um
að hann þekkti hana líka og
hataði hama. Það er eina á-
stæðan fyrir að ég kom hing-
fylgzt með honum. Ein/a á-
stæðan yrir að ég kom hing-
lað í dag.“
„Lygni svikarinn þinn“,
hvæsti Mona. „Eg hefði mátt
vita að fyrrverandi fangi
myndi haga sér svona“.
Shayne hafði litið á Monu
og Renslow til skiptis. Hann
brosti með sjálfum sér og
sagði: „Við skulum ræða
málið.“ Rödd hans var kulda
leg og áhugalaus. „Mér er eng
in launung á því að ég hefði
ánægju af að vita hver drap
systur þína. Hvað með þig
Renslow?“
Renslow varð slægðarlegur
á svipinn. „Ég vil gjarnan láta
hér við sitja“.
„Ekki ég. Ég ætla ekki að
láta Joe Darnell taka alla
sökina á sig“.
„Ef til vill áttu eftir að gera
það“, sagði Renslow mjúk-
máll. „Ef til vill skiptirðu um
skoðun þegar við höfum rætt
málið“.
„Hvað gengur eiginlega að
þér?“ sagði Shayne. „Ég hef
ekki gelt utan í þig. Hvað með
það þótt ég ásaki Carl Meldr-
um um morðið? Hvað kemur
það þér við? Það þarf enginn
að óttast neitt“, sagði hann
róandi“, nema morðingi syst-
ur þinnar“.
Hrukkurnar á andliti Buell
Renslow dýpkuðu og hann
sagði hörkulega: „Heyrðu
lögga, ég veit hvemig þið
túlkið lögin. Ég hef setið
nægilega lengi inni til að
komast að því. Allt í lagi. Ég
er fyrrverandi fangi og sá
sem hélt utan um hvítan háls
Leoru í gærkveldi leysti af
hendi verk sem hefði verið
mér til sóma. Ef þú veizt það
ékki nú þegar ættirðu að vera
það gáfaður að þú komist
fljótlega að því. Og hvar er ég
þá staddur? Þú skalt ekki í-
mynda þér að ég haldi að
sannleikurinn verði til góðs
fyrir mig. Þótt ég hafi ekki
korpið nálægt húsinu í gær-
kveldi, geturðu fuudið fullt
af vitnum, sem eru reiðubúin
til að sverja að ég hafi farið
inn um aðaldyrnar“.
„Þú hefur ekkert að óttasl
ef þú hefur fjarvistarsönn-
un“, urraði Shayne. „Ég hef
aldrei látið neinn sverja mein
særi“.
„Della. Ég hef hlustað á
þetta fyrr og ég hafði nægan
tíma til að hugleiða málið í
fangelsinu. Pabbi og lögreglu
stjórinn sungu báðir þetla
sama lag. ertu heiðarlegur —
segðu satt —“.
Ruell Renslow var bitur
gamall maður núna þegar
hann hugleiddi erfiðleikana
sem árin innan rimlana höfðu'
valdið honum. Hendur hans
titruðu og byssan með. —
Shayne vonaði ákaft að gikk
urinn væri stífur. Hann
þekkti þessi einkenni.
„Já. Þeir klöppuðu á axl
irnar á mér og sögðu mér að
standa mig“, hélt Renslow á
fram. „Það var slys. Við vor
um allir drukknir. Já eina
skömmin væri ,að hlaupast á
brott. Borgaðu skuldir þínar
við þjóðfélagið drehgur
minn.“ .
Hann rifjaði upp minning
ar þær sem höfðu gert hann
að dýri, að villidýri sem Vlar
lokað inn í búri og aðskiljð
frá mannfélaginu.
„Allt í lagi. Ég var helvít
is fífl. Ég trúðí því að þetta
yrði aðeirs til málamynda
og ég fengi ef til vill sex
Imlánaða skilorðsbundinn
dóm. Ég stóð á fætur og
sagði sögu mína fyrir framan
tólf menn sem hötuðu mig
af því að ég vár sonur Alonzo
Renslow og hann hafði fur.d
ið gullið, sem þeir höfðu
misst af- Svo ég var dæmdur
í lífstíðarfangelsi fyrir morð
— ég sonur ríka maryifcþis.
Gott og vel. r í
Og svo geturðu fengið
framhaldið til að þú skiljir
hvers vegna ég vil helduf
drepa þig en hætta á annað
verra. Stóð pabbi með mér?
Stóð ógeðið hún Leora mpð
mér? Hvað heldurðu? Þú
þekkir víst einkennin. Hvað
heldurðu að Alozo Renslow
hefði þurft að nota mikið áf
milljónunum sínum til að
koma mér úr fengelsinu?
Nokkur hundnuð þúsund í
opnia lófa. Eyddi pabbi þeim?
Af hverju gerði hann það
ekki? Þarf ég að segja þér
það? Af því að Leora fékk
hann ofan af því. Af þvf að
hún gerði sig ektji ánægða,
með helminginn. Hún vildi
fá gllt. Á meðan ég var í
fengelsinu átti hún það allt(
Hún vildi fá allt. Og nú á
hún það ekki lengur. Skil
urðu núr a hvers vegna ég vil
heldur skjóta þig en vera
dreginn fyrir lög og dóm?.‘
i„Mér virðist“, Sagði
Shayne blíðlega, ,að þú sért
aðeins að aðstoða mig við a<5
finna ástæður. Þú græddir
ekki aeins á dauða systúr
þinnar, þú hataðir han.a
líka“.
„Svo sanrarlega hataði ég
hana. Og hv.að heldurðu að
bað hjálpá mér að sverja að
ég hiafi legið í rúminu mánu
þegar hún v,ar myrt. Ég er
búinn að vera nú þegar. Þeg
ar þeir fara að hugsa Aim ann
að en strákinn, sem Thrip
dráp ser da þeir mig í raf
magnsstólinn. Þú þarft ekki
að ímynda þér að ég viti það
ekki“. á «
,.Þú heldur þó ekki áð Jde
Darnell hafi myrt systur
þína?“
„Það skiptir engu máii
hvað ég held. Löggan heldu-r
það — núna. Ef þú færð þá
ekki til að hugsa um annað
halda þeir þvf áfram“.
^En ef þeir halda að Darn
ell hafi gert það kemur það
riður á mér“, sagði Shayne
vingjarnlega. ,i,Þeir taka ley£
ið af mér og ég er búinn að
vera“. ■
„Hvað með það? Þú verð
ur lifandi og frjáls. Það er
eitthvað“.
„Ekki nóg”.
„Ertu viss um það?u
spurði Buell Renslow mjög
blíðlega.
Shayne kinkaðj kolli.
i„lSannfærður. Vertu ekki
svona heimskur Renslow. E’g
geri ekki að gamni mfnu og
það er ekki til neirs fyrir
þig að drepa mig- Ef þú ger'ð
ir ekkert í gær skaltu haga
þér sem slíkur. Ef ekki skaltu
taka til fótanma og hlaupa.“
..Og skilia milljón
dala eftir hérna? Ó, neiil.
Renslow var aftur farinn að
titra. „Ef ég þarf að hlaupa
skal ég sjá svo um að Þú
komist ekki langt á eftir
mér“.
AlþýðublaðiS — 10. jan. 1962 J_5