Alþýðublaðið - 06.04.1962, Síða 15

að staðaldri en var mjög ham
imgjusamur.
Og svo fékk hann smáhlut-
verk. Hann átti að 'segja þrjú
orð: „Gott kvöld herra.“ Clark
sagði að þetta hefði verið það
hlutverk sem hefði veitt hon
um mesta ánægju í lífinu.
Margar vikur liðu svo
að hann lifði á drykkjupening
unum einum. Jeannie hafði á-
hyggjur af honum og sendi hon
um matarpakka og lieimabakað
brauð. Gable eldri heimtaði að
hann kæmi tafarlaust heim.
Hann skildi ekki að nokkur mað
ur vildi vinna kauplaust. En
Clark fannst það óhugsandi að
hætta að lifa í þessum bjarta
nýja heimi.
Jeannie dó næsta ár. Clark fór
lieim til að vera við hlið henn
ar síðustu augnablikin. Missir
hennar hafði mikil áhrif á
hann. „Mér fannst ég liafa misst
•minn bezta vin“, sagði hann.
Eftir að jarðarför hennar
liafði farið fram reifst hann aft
ur við föður sinn og í þetta
skipti var engin Jeannie til að
taka Clarks hlut.
Olía hafði fundist í Okla-
homa og faöir Clarks ákvað að
selja búgarðinn og leita aftur á
fund sinnar fyrri ástmeyjar —
olíunnar. Hann vildi að Clark
færi með sér, en Clark neitaði.
„Ég vil ekki hætta við leik
húsið“, sagði hann. ,,Ég ætla að
fara til New York.“
Pöður hans fannst þetta óðs
manns æði.
„Ég sagði honum að ég skildi
gera mann úr honum þegar
fiann væri orðinn þreyttur á
þessum landeyðum", sagði Gabic
eldri.
■ Kreppan var hafin þegar
Clark ,kom til New York. Hæfi
leikaríkir ungir leikarar uxu á
trjánum. Clark komst að því að
það dugði skammt að hafa leik
ið smáhlutverk úti á landi. Eft
ir marga vikna snap fékk liann
vinnu við að kalla á leikara í
Plvmouth leikhúsinu. Clark var
í sjöunda himni. Loksins var
hann kominn í leikhúsið þá liann
fengi ekki að leika þar.
Leikritið hét „Trúðurinn' og
stjörnurnar voru John og Lionel
Barrymore. Frumsýning var 19
scptember 1919. Kvöld eftir
kvöld barði ákafur ungur dreng
ur með virðingu að dyrum hjá
Barrymore bræði,»unum. ,,Þér
eigið að koma á sviðið eftir hálf,
t(íma herra.“ Bræðurnir sýndu
Clark bæði vinsemd og áhuga
og seinna meir átti það eftir að
hafa mikla þýðingu fyrir fram
tíð Ciarks hve góður ~ vinur
Lionel reyndist honum.
. Lcikrit þetta gekk eitt hundr
að sjötíu og níu sinnum og þá
varð Clark aftur atvinnulaus.
Hann bjó i herbergi á stærð við
skáp og borðaði á pylsubörum
þegar hann eignaðist peninga.
Sparifé hans hvarf eins og dögg
fyrir sólu og hann fékk ekkert
að gcra. Það var enga vinnu að
fá fyrir hávaxna, dökkhærða við
vaninga sama hvernig þeir
létu.
Ciark neyddist til að gefast
upp. Hann ákvað að leita til föð
ur síns og fara í olíuleit um
stundarsakir. En hann var ekki
hættur við leikhúsið. Hann ætl
aði aðeins .að „hvíla“ sig um
stundarsakir.
Gable eldri vann rétt hjá
Oklahoma. Það gladdi hann mik
ið að fá Clark til sín. Clark, var
ráðinn sem viðvaningur fyrir
tólf dali á dag.
I-Iúsnæðið var frumstætt. Þeir
sváfu í tjöldum, maturinn var
fábrotinn og dýr og kuldinn var
mikill.
Það var erfitt að bora eftir ol
íunni. Verkfærin voru gamal-
dags og úr sér gengin og skýlin
voru hörlegir skúrar þegar beðt
lét.
Viðvaningur er. sendilllinn og
þúsundþjalasmiðurinn. Hann
verður að hlýnast fyrirskipunum
allra. Clark hjó við til að halda
eldinum við, hann syeiflaði þung
um hamrinum samkvæmt skip-
un smiðsins, hann stakk þung-
um pípunum á sinn stað þegar
honum var skipað að gera það.
Hann vann við allt sem gert
var. Herðar hans urðu breiðari
af erfiðri vinnunni hann varð
stæltur — og hann lagði peninga
fyrir, því aldrei gleymdi hann
draumum sínum um leikhúsið.
Ári seinna las Clark i blöðun-
um að verið væri að stofna leik
flokk í Kansas City. Hann til-
kynntí þá ávörðun sína að
hætta við olíuna og leita á fund
þeirra.
Þetta var gífurlegt áfall fyrir
föður hans. Aftur lenti þeim
saman og rifrildið var hávært og
langvinnt.
„Ég sagði helvítist nautinu að
hann skildi ekki koma aftur ef
hann færi frá mér í þetta sinn“,
sagði Gable eldri. „Ég var bú-
inn að fá nóg af honurn".
Clark fór sína leið. Það liðu
fimm ár áður en faðir hans
frétti aftur frá honum.
3.
Þessi nýi leikflokkur sem
nefndi sig „The Jewell Players"
tók Clark upp á arma sína og
átti hann að fá tíu dali í laun
á viku og auk þess 'var honum
lofað hlutverkum þegar þau
féllu til.
í tæp tvö ár ferðaðist þessi
leikflokkur um og IVk í smáborg
unum. Clark spilaði á hornið
sitt í hljómsveitinni, hann rak
niður tjaldhælana og hann lék.
„Ég liélt að ég væri leikari
_ en þeir réðu mig aðeins vöðv-
anna vegna", sagði hann.
Leikflokkurinn var alltaf á
barmi gjaldþrots. Veturinn 1922
var mjög kaldur og flestir leik-
aranna sendu neyðarskeyti
heim. Clark var jafnvel að hugsa
um að skrifa föður sínum en
minningin um rifrildið var hon
um enn of rík í minni og hann
fór með lest vestur á bóginn þar
sem hann fékk. vinnu við skógar
högg.
Eftir þriggja mánaða vinnu
hafði lian# lagt það mikið fé
fyrir að hann hætti á að fara
til Portland, sem var stórborg
og þar sem hann áleit að auðvelt
yrði að finna leikhús.
í Portland fékk hann vinnu
sem afgreiðslumaður í karl-
mannafatabúð. Samstarfsmaður
hans Earle Larimore stjórnaði
áhugamannaleikflokki og hann
lét Clark fá smáhlutverk í einu
leikritinu. Seinna stofnuðu þeir
farandsleikflokk og Clark sagði
fúslega upp vinnunni til að
flakka með hinum. Hann fékk
aldrei meira en fáeina dali í
laun á viku og brátt varð þessi
leikflokkur einnig gjaldþrota.
Clark fór aftur í erfiðisvinnu
en nvji var hann orðin'n ástfang-
inn. Stúlkan var meðleikkona
hans Franz Doerfler og þegar
Clark hafði lagt hundrað dali
fyrir bað hann Franz að gift-
ast sér. En Franz fannst Clark
eiga nægilega erfitt með að fram
fleyta sjálfum sér þó ekKi bætt
ust kona og jafnvel börn ofan
á svo hún benti honum á að
framtíðarhorfurnar væru ekki
góðar og neitaði bónorðinu.
Sár og leiður lagði Clark land
undir fót til Portland og vann
þar um stund hjá bifreiðaverzl
un. Síðar féklc hann vinnu hjá
símanum og dag nokkurn var
hann sendur til að gera við síma
línuna í hinum nýja leikhúsi sem
var undir stjórn Josephine Dill-
on. Eftir að Clark hafði lagfært
símalínuna stóð hann fyrir aft
an bekkina og horfði á ungfrú
Dillon stjórna leikurunum. Þeg
ar þátturinn var á enda talaði
hann við hana og sagði henni
hvílíkan áhuga hann hefði fyrir
leikhúsinu og hann hefði leikið
í Montana.
Josephine fékk áhuga á hon-
um og bauð horvam að koma til
sín. Einu sinni enn hitti Clark
þvi konu sem átti eftir að hafa
varanleg áhrif á framtíð hans.
Josephine Dillon var nýkomin
til Portland. Hún kom þangað
upphafilega til að leika á móti
Edward Everett Horton en í-
iengdist og næsta haust gat að
lesa í dagblöðum bæjarins aug
lýsingar frá henni um leikskóla
og leikflokk hennar. Auk þess
sem Josephine var hæfileikarík
og velmenntuð leikkona hafði
hún kennt leiklist og framsögn
og þegar þau Clark hittust var
hún þrjátíu og sex ára — þrosk
uð kona, dugleg og nákvæm.
Hún sá hæfileikana sem bjuggu
í þessum herðabreiða unga
manni og ákvað að hjálpa hon-
um.
Josephina fann að mjög
þurfti að lagfæra rödd Clarks
þar sem rödd hans lá hátt eins
og títt er um stóra menn og auk
þess voru áherzlur hans rang-
ar.
Og með tímanum tókst
henni að dýpka rödd Clarks og
eftir Jean Carceau
næsta haust útvegaði hún hon ,
um stööu söngvara í hátel Por- i
land.
Clark söng að vísu ekki vel *
en ríkar gamlar konur senj
dvöldu á hótelinu gerðu sig á- ‘
nægðar með að horfa á þennan
failega unga mann. Ungfrú DiH '
on lét hann dagskránni á hverju
kvöldi með „Mother. Machree'*
og það hafði sín áhrif.
Á meðan þessu för fram hélt
Josephine áfram að kenna Clark
leiklist. Þau lásu leikrit saman ‘
og hann lék í öllum þeim leik- ,
ritum sem leikhús 'hennar sýndi 5
og undir öruggri handleiðslu ,
Josephine og góðri kennslu henn
ar fór Clark að læra undirstöðu ,
atriði leiklistarinnar. Hún ■
kenndi honum hvernig átti að
koma inn á svið, samleik og ein
leik ...
Sumarið 1924 ákvað Josephine
að fara til Los Angeles. Hún
skrifaði Clark þaðan og sagðist
álíta að hann gæti fengið hlut
verk í einhverju af leikhúsum
Kaliforníu.
Clark fór tafarlaust til Kali-
forníu. Draumar hans um að
verða leikari voru i þann veg-
inn að rætast. Honum fannst
Josephine vera leikhúsið holdi
klætt og því þarf engan að undra '
að þau giftu sig 13. desember
1924.
Þau fluttu inn í litla í búð og
Josephine fékk atvinnu við að
lesa handrit fyrir Palmer Photo .
play Corporation og auglýst eft ■
ir leiklistarnemendum. Clark 1
keypti sér notaðan bíl fyrir
Ævisaga CLARK GABLE
Caroie Lomhard var þriðja konar Clarks. Þau voru ákaflega ást-
fangin og hinir mestu ærslabelgir. Carole fórst í flugslysi r strtff- .
inu, þegar hún var a<J fara að skemmta hermönnum. ,
ALÞÝÐUBLAÐIO - 6. apríl 1962 |,5