Alþýðublaðið - 03.07.1962, Blaðsíða 15

[>' FRÁ SOVÉT
0 0 c>
í vændum. Sígauninn sagði okk-
ur að gæta okkar. Nú segi ég
lúð sama. Við getum leikið leik-
inn á billjarðborðinu, en við verð
um báðir að vera á verði gagn-
vart heiminum utan við billjarðs
stofuna. Nefið á mér,” hann
'Snerti það með einum fingrin-
um,” segir mér það.”
Hneykslað hljóð heyrðist frá
niaga Kerims, eins og hljóðið í
sírhtóli, sem maður hefur gleymt
' að leggja á, þegar maðurinn hin-
um megin er orðinn reiður. —
..Sjáðu,” sagði liann áhyggju-
fullur. „Hvað sagði ég ekki? Við
verðum að fara að borða.”
Þau luku kvöldverði rétt i þann
mund er lestin rann inn á hina
forljótu, nýtízku brautarstöð í
Tliessaloniki. Bond bar litlu tösk-
una ,er þau gengu aftur eftir
ganginum og skildu. „Við verð-
um fljótlega trufluð aftur,” sagði
Kerim. „Það eru landamæri um
eitt-leytið. Það verða engir erf-
iðleikar með Grikkina, en Júgó-
slavarnir hafa gaman af að vekja
upp hvern þann, sem ferðast
þægilega. Ef þeir valda vkkur
erfiðleikum, þá sendið eftir mér.
Jafnvel í þeirra landi eru til
nöfn, sem ég gæti tæpt á. Eg
er í öðrum klefa í næsta/ vagni.
Eg er einn þar. Á morgun flyt ég
. inn í rúm vinar okkar Goldfarbs
. í klcfa 12. Sem stendur er fyrsta
farrými nægjanlegt.
Bond hálfdottaði, er lestin
streittist upp tunglskinsbjartan
Vardardalinn í áttina til Júgó-
slavíu. Tatiana svaf aftur með
liöfuðið í kjöltu hans. Honum
varð hugsað til þess, sem Darko
hafði sagt. Hann velti því fvrir
sér, hvort hann gæti ekki sent
stóra manninn aftur til Istanbul,
þegar þau væru komin heilu og
höldnu gegnum Belgrad. Það var
■ ekki heiðarlegt að draga hann yf-
ir þvera Evrópu vegna ævintýr-
is, sem var utan starfssviðs hans
og hann hafði takmarkaðan á-
huga á. Darko grunaði sýnilega,
að Bond væri orðinn yfir sig ást-
fanginn af stúlkunni ^g-sæi að-
gerðirnar ekki lengur i réttu
Ijósi. Jæja, það var sánnleiks-
korn í þvf. Það yrði vissuiega ör
uggara að fara úr lestinni og fara
aðra leið heim. En Bond viður-
kenndi fyrir sér, að hann þyldi
ekki þá hugmynd, að hlaupast á
brott frá samsærinu, ef .það var
þá samsæri. Ef það var það ekki,
mátti hann ekkert frekar til þess
hugsa, að fórna þeim þrem dög-
um, sem hann átti eftir með Tati-
önu. Og M. hafði látið lionum
eftir að taka ákvörðunina. Eins
og Darko sagði, þá var M. líka
fo'-vitinn að sjá, hvernig þetta
æxlaðist. M. vildi líka vita, hvaða
þýðingu þetta allt saman hefði.
Bond vísaði vandanum á bug.
Eerðin gekk vel. Því þá að skelf-
ast?
Tíu mínútum eftir að lestin var
komin til grísku landamærastöðv-
arinnar Idomeni var barið fljótt
að dyrum. Stúlkan vaknaði. —
Bond smeygði sér undan höfði
hennar. Hann lagði eyrað að dyr-
unum. „Já.”
„Vagnþjónninn, Monsieur. Það
hefur orðið slys. Vinur yðar Ker-
im Bey.”
„Bíðið,” sagði Bond ofsalega.
Hann kom Berettunni fyrir í
h.vlkinu og fór í jakkann. Hann
þreif upp dyrnar.
„Hvað er að?”'
Andlit vagnþjónsins var gult í
gangijósinu. „Komið.” Hann
liljóp fram eftir ganginum í átt-
ina að fyrsta farrýmis vagns-
ins.
Embættismenn stóðu í hóp við
opnar dyrnar á öðrum klefa. —
Þeir stóðu og störðu.
Vagnþjónninn ruddi braut fyrir
Bond. Hann komst að dyrunum
og leit inn. Hárið hálfreis á höfði
hans. Á sætinu hægra megin
voru tveir líkamar. Þeir voru
stirðnaðir í óhugnanlegum dauða
teygjum, sem alveg eins hefðu
getað verið settar á svið til kvik
m.vndunar.
Undir var Kerim með hnén í
loft upp í síðustu tilraun til að
standa á fætur. Rýtingshjöltu
stóðu út úr hálsi hans rétt við
aðalslagæðina. Höfuð hans var
keyrt aftur á bak, og tóm, blóð-
hlaupin augun störðu upp i nótt-
ina. Þunn blóðrák rann niður
kinn hans.
Að hálfu leyti ofan á honum
var þungur líkami MGB-manns-
ins, sem kallaði sig Benz, fastur
þar með heljartaki handleggs
Kerims. Bond gat greint hluta
af Stalínsskeggi dökka kinn.
Hægri handleggur Kerims lá eins
og kæruleysislega, yfir bak mann
inum. Höndin endaöi í kreppt-
um hnefa og andaði á hnífs-
hjalti, og það var stór blettur
á jakkanuin undir hendinni.
Bond hlustaði á ímyndunarafl
sitt. Það var eins og að horfa á
kvikmynd. Darko sofandi í sæt-
inu, maðurinn læðist inn um
dyrnar, tvö skref áfram og svo
leggur hann snögglega til slag-
æðarinnar. Síðustu, ofsalegar
krampateygjur hins deyjandi
manns, er hann reiddi upp hand-
legginn, þreif morðingjann til
sín og stakk hníf að fimmtá rif-
beininu.
Þessi dásamlegi maður, sem
hafði borið sólina með sér. Nú
var hann búinn að vera, stein-
dauður.
Bond snerist snögglega á hæli
og gekk þangað, sem hann sá
ekki manninn, sem hafði dáið
fyrir hann.
Hann byrjaði að svara spurn-
ingum, varlega og hlutlaust.
24. kafli.
ÚR HÆTTU.
Austurlandalestin seig
inn í Belgrad klukkan þrjú síð-
degis hálftíma á eftir áætlun.
Það yrði átta stunda töf, á með-
an hinn hluti lestarinnar kæmi
gegnum járntjaldið frá Búlgaríu.
Bond horfði á mannfjöldann
fyrir utan og beið eftir að barið
væri — og að starfsmaður Ker-
ims kæmi. Tatiana sat
í loðskinnskápu sinni við dyrn-
ar, horfði á Bond og velti því
fyrir sér, hvort hann mundi l®ma
til hennar aftur.
Hún hafði séð það allt út um
gluggann — löngu tágakörfurn-
ar, sem bornar voru að lestinni,
glampana í perum
myndaranna, handapatið í lestar-
stjóranum, sem reyndi að flýta
formsatriðunum, og háan líkama
Bonds, beinan og harðan
kaldan, eins og slátrarahníf,
koma og fara.
Bond hafði komið til baka og
setið og horft á hana. Hann
hafði spurt skarpra, hrottalegra
spurninga. Hún hafði barizt ör-
væntingarbaráttu, haldið fast við
fyrri sögu sína, vitandi, að
hún segði honum allt, segði hon-
um til dæmis, að Smersh væri í
leiknum, mundi hún vissulega
missa hann fyrir fullt og allt.
Nú sat hún og var hrædd, -
lirædd við vefinn, sem hún sat
föst í, hrædd við það, sem kynni
að liggja að baki lygunum, sem
henni höfðu verið sagðar í Mos-
kva — umfram allt hrædd um,
að hún kynni að missa mann-
inn, sem skyndilega var orðinn
Ijós lífs hennar.
Það var barið að dyrum. Bond
stóð upp og opnaði þær. Sterk-
legur glaðlegur maður með hin
bláu augu Kerims og ljósan hár-
flóka yfir brúnu andiiti kom rösk
lega inn í herbergið.
„Stefan Trempo, yðar þénustu
reiðubúinn,” breitt brosið tók til
þeirra beggja. „Þeir kalla þig
„Tempo.” Hvar er foringinri?”
„Setjist niður,” sagði Bond.
Hann hugsaði með sjálfum sér,
ég veit það. Þetta er einn af son
um Darkos.
Maðurinn horfði hvasst á þau
bæði. Hann spurði engra spurn-
inga. Hann sagði: „Þakka yður
fyrir. Viljið þér gjöra svo vel að
koma. „Við förum til íbúðar minn
ar. Það er margt, sem þarf að
gera.” Hann gekk út í ganginn
og stóð þar með bakið við þeim
og horfði út á jámbrautarsporin.
Þegar stúlkan kom út, gekk hann
niður eftir ganginum, án þess að
líta við. Bond gekk á eftir stúlk-
unni með þungu töskuna og
skjalatösku sína.
Þau gengu út á torgið við stöð-
ina. Það var komin úðarigning.
IJmhverfið, með örfáum, beygluð-
um leigubílum og ljótum nýtízku
byggingum, var dapurlegt. Mað-
urinn opnaði afturdyrnar á illa
förnum Morris Oxford. Hann
settist undir stýri. Þau óku í
stundarfjórðung um tómar göt-
ur. Þau sáu fáa fótgangandi, og
aðeins örfáa aðra bíla.
Þau sönzuðu miðja vega upp
eftir steinlagðri liliðargötu. Tom-
po opnaði fyrir þeim breiðar úti-
dyr á sambýlishúsi og fór á un i-
an þeim upp tvo stiga, þar sem
var balkönsk lykt — lykt af mjög
gömlum svita og sígarettureyk og
hvítkáli. Hann opnaði dyr og
vísaði þeim inn í tveggja her-
bergja íbúð með litlausum hús-
gögnum og þykkum rauðum
gluggatjöldum, sem dregin voru
frá, svo að sá í tóma gluggana
í húsinu á móti. Á skenk stóð
bakki með nokkrum, óopnuðum
flöskum, glös og diskar með áL
vöxtum og kexi — móttökurnar
fyrir Darko og vini Darkos.
Tempo bandaði hendinni óljóst
til drykkjarfanganna. „Gjörið
svo vel, herra minn, látið semi
þið séuð heima hjá ykkur. Þam
er baðherbergi. Þið viljið vafar
laust hringja!” Maðurinn geklý
hratt inn í svefnherbergið og lok
aði dyrunum á eftir sér.
Nú komu á eftir tvær lómlegj-
ar klukkustundir, er Bond eyddi
í að sitja við gluggann og horfá
á vegginn hinum megin. Við og
við stóð hann upp og gekk frarii
og/ aftur og settist síðan niður
aftur. Fyrri klukkutímann sat
Tatiana og lést vera að horfa á
tímarit. Síðan gekk hún snögg-
lega inn í baðherbergið, og Bond
hfeyrði vatn buna í baðkerið. :
Um sex leytið kom Tempo út
úr svefnherberginu. Hann sagði
Bond, að hann væri að fara út.
„Það er malur í eldhúsinu. Eg
kem aftur klukkan níu og fer
með ykkur aftur í lestina. Vin-
samlegast látið, eins og þið séuð
lieima hjá ykkur.” Án þess að'
bíða eftir svari Bonds, gekk hann
hljóðlega út og lokaði dyrun-
um. Bond heyrði hann ganga nið
ur, útidyrnar lokast og Morris-
inn fara af stað.
Bond fór inn í svefnhermberg-
ið, settist á rúmið og tók upp sím
ann og talaði á þýzku við lands-
símann.
Hálftíma síðar heyrði hann
rólega rödd :
Bond talaði eins og farandsali
mundi tala við forstjóra fyrir-
■M—-BBBMamw———arojg’ajtsaa——
eftir lan Fleming
Tímarnir
breytast ...
FIMM orustuþotur þjóta yfir
orustuflugvél úr síðasta stríði á
flugsýningu, sem efnt var til i
tilefni af fimmtíu ára afmæll
brezka flughersins. Sýningin
var haldin í Upavon í Wiltshir.e,
en þar var bækistöð fyrsta flug-
skóla flughersins.
WW>WtWWW»WWWWWW»WWWWW*WWWWWWWM»WWt
ALÞYÐUBLAÐIÐ - 3. júlí 1962