Alþýðublaðið - 29.09.1962, Blaðsíða 2

t
Ritstjórar: Gísli J Ástþórsyon (áb) og Benedikt Gröndal.—Aðstoðarritstjóri
Björgvin Guðmundsson. — Fréttaritstjóri: Sigvaldi Hjálmarsson. — Símar:
14 900 — 14 902 -- 14 903. Auglýsingasími: 14 906 — Aðsetur: Alþýðuhúsið.
— Prentsmiðja Alþýðublaðsins, Hverfisgötu 8-10 — Áskriftargjald kr. 55.00
á manuði. í iautc'sölu kr. 3 00 eint. Útgefandi: Alþýðuflokkurinn. — Fram-
kvæmdastjóri: Ásgeir Jóhannesson.
Hannibal
og bráðabirgbalögin

HAFA MENN íhugað, hvílíkur reginmunur er á
orðum og gerðum kommúnista? Hafa menn borið
saman, hvað þeir segja í stjómarandstöðu og hvað
þeir gerðu, er þeir sátu í stjórn?
i
Ætla mætti, a>ð forseti Alþýðusambandsins,
Hannibal Valdimarsson, hefði starfað í anda þess,
sem hann segir, þegar hann er ábyrgðarlaus. En
svo var ekki. Eitt fyrsta verk hans sem ráðherra
•var að gefa út bráðabirgðalög, sem svif tu launþega
landsins kaupuppbótum, sem þeir áttu að fá að lög
um. Þá stóðu þingmenn kommúniista upp hver af
öðrum og vörðu þetta. Sögðu þeir meira að segja,
að þessi kauplækkun væri beinlínis kjarabót fyr-
ir verkalýðinn. Þeir segja annað í dag.
Ekki gekk þessum herrum betur en öðrum sam-
vinna við launþegasamtökin, sem verja hagsmuni
sína, hverjir sem sitja í stjórn. Mikið var um verk
föll í tíð vinstri stjórnarinnar, og fór svo, að þolin-
mæði Hannibals var komin að því að bresta. Á
öðru ráðherraári hans varð langvinnt sjómanna-
xærkfall og kaupskipaflotinn bundinn í höfn. Þá
lét Hannibal semja fyrir sig bráðabirgðalög til að
fcinda endi á verkfallið og var reiðubúinn að gefa
þau út, ef aðrir menn hefði ekki komið til og leyst
málið.
Sjómenn skyldu fara varlega í að treysta áróðri
kommúnista.
Lokaátakið er eftir
'ÞAÐ ERU gleðileg tíðindi, að
stjórn skuli hafa veitt um 1000 húsbyggjendum 50
milljónir króna í byggingalánum. Hafa þeir Emil
Jónsson, félagsmálaráðherra, og Eggert G. Þor-
steinsson, formaður húsnæðismálastjórnar, unnið
að útvegun fjár til þessarar lánveitingar, en lána-
stofnanir brugðizt svo vel við, sem raun ber vitni.
Tíminn dregur það fram á áberandi hátt í frá-
sögn af þessu máli, að enn vanti 37 milljónir til að
fullnægja eftirspurn eftir íbúðalánum. Hitt nefn-
ir Tíminn ekki, að aldrei hefur vantað minna en
r.ú, og í stjórnartíð Framsóknarmanna var algengt,
að vantaði 100-150 milljónir fyrir þörfinni.
Það er veigamikið hagsmunamál fyrir alþýð-
una, að veitt sé eins mikið af íbúðalánum og fram
ast er unnt. Væri ánægjulcgt, ef til þess fyndist leið
að taka nú sprett, fullnægja eftirspurninni og reyna
í framtíðinni að hafa við, þannig að íslendingar
geti eins og aðrar þjóðir veitt íbúðalán eftir hend-
inni. Það er takmark Alþýðuflokksins, sem allir
hljóta að vera sammála. Þetta átak ætti ekki að
vera óframkvæmanlegt, ef allir eru samhuga.
HANNES
Á HORNINU
★ Skemmtistaðir fyrir
ungt fólk.
★ Er heppilegt að ungt
fólk og miðaldra
skemmti sér saman?
★ Bréf frá hálfþrítugri
konu um þessi vanda-
mál.
NOKKUÐ HEFUR VERIB rætt
um skemmtanalíf og skemmtana-
þörf unga fólksins. Það er með
þetta eins og annað, að það er
gott ef það er í hófi, en ekki gott
ef um óhóf er að ræða. Unglingar
eiga hins vegar erfitt með að tak-
marka það, sem þeim þykir garnan
að og þeir njóta, ef þeir hafa
möguleika til þess að njóta ein-
hvers af því. Þetta eru algild sann-
indi og þýðir ekki um að tala.
Hér veltur á því hvernig persónu-
Ieikinn er.
TALAÐ HEFUR VERIB um, að
gefa unglingunum möguleika á
því að skemmta sér í fallegu og
góðu umhverfi, sem lyti ákveðn-
um reglum um skemmtanir og
hegðun, án þess þó að allt væri
fellt í steinrunnar hömlur. Æsku-
lýðsráð ræðir þetta mál og skrið-
ur mun kominn á það, að Lició
opni dyr sínar fyrir þessu unga
fólki. Mér lízt vel á þetta, að
minnsta kosti tel ég sjálfsagt, að
gera tilraunina, — og verbur svo
að ráðast hvernig fer.
ÉG HEF FENGIÐ nokkur biéf
um þetta undanfarið og öll eru
þau skrifuð af gefnu tilefni hér í
pistlum mínum. Ég get ekki birt
öll þessi bréf, en vil hér taka eitt
af því að það fjallar um það hvort
heppilegt sé að fullorðið fólk og
unglingar skemmti sér saman. Það
er vandamál út af fyrir sig. Það er
varhugavert að skilja alveg á
milli, það er að banna unglingum
að skemmta sér á sama stað og
eldra fólk er, og gagnstætt.
HÁLFÞRÍTUG STÚLKA SKRIF
AR: „Þann 20. þ. m. birtir þú
grein eftir ungling, sem var mjög
ieiður yfir, að komast ekk. inn á
„gott og gegnt“ veitingahús. Ég
er drengnum alveg sammála með,
að einkennilegt er, ef stúlkur á
sama aldri komast Lnn en ekki
drengir.
Annars játa ég þá eigingirni,
að vera sjálf mjög ánægð með þá
tilhögun, að til séu liér í borg
skemmtistaðir, sem lokaðir eru
fólki innan 21 árs. Mér finnst að
blessaðir unglingarnir eigi að
rifja upp fyrir sér, áður cn þeir
skrifa næstu blaðagrein um þetta
efni, að jnemendur í III. og IV.
bekkjum í gagnfræðaskólum cru
elckert sérlega hrifnir af, dansæf-
ingum, sem eru sameiginlega fyrir
alla 4 bekkina, kalla þcer barna-
böll og segja: „Þar er allt fullt af
13 ára krökkum. Mér finnst ekk-
ert gaman að skemmta mér með
þeim“.
1 FYRIR UM ÞAÐ BIL firnm ár-
um var ég stödd á dansleik hér
í borg. Fyrir framan spcgil í and-
dyri hússins stóð kona á að gizka
35 ára gömul. Tveir drengir 16—
18 ára, gengu framhjá henni og
fóru að syngja: „Þegar liún amma
var ung o. s. frv.“, virtist mér
þetta eindregin sneið til hennar,
að svo gömul kona skyldi vera að
skemmta sér!
í VIKUNNI í SUMAR, birtist
grein með mörgum myndum og
forsíðufyrirsögn. Þar virtist mér
gefið í skyn það, sem enginn fær
mig til að trúa, sem sé að af þvi
að 2—3 samkomuhús í R.vik, eru
Framh. á 14. síðu
2 29- sept. 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ