Alþýðublaðið - 20.10.1962, Blaðsíða 12

VI HAR TSAVUT - DER BR MÁSKB
EN MASKINE BA6EFTEK Ttt, AT
PASSE PÁ HAM *
00 KANN0JES
MEO AT
TA6E OEM,
OER ERMÆR-
KET MED ET
KRYOS
LAo ham me
ÍI66E, MENS VI
HENTER KAS-
SERNE y
DET VAR HENSYNSFOÍOT AT KRYO-
SE OE KASSER AF, O/AMANTERNE
s. U66ER t -1
Við elsrum annríkt. Kannske er önnur flug
véí á eftir að gæta hans.
Látið hann bara liggja meðan við náum
í kassana.
— Það er kannske nóg fyrir ykknr að taka
þá kassa sem merktir eru með krossi.
— Það er nærgætnlslega gert að merka
kassana með kross, — þá sem dementarnir
eru í.
FYRIR LITLA FÓLKIÐ
Rússneskt ævintýri:
Dobrynya
drekabani
,Æi, Dobrynya, litli. Hvers vegna ert þú kominn
hingað?“
„Afsakið, herra dreki, “hrópaði Dohrynya. „Ég
er kominn hingað til að bjarga fallegu prinsess-
unni, frænku kóngsins“.
„Ég sleppi ekki frænku kóngsins án bardaga og
blóðsúthellinga“, urraði drekinn.
Og bardaginn hófst. Eftir margar klukkustundir
var svo komið, að drekinn var að ná yfirhöndinni.
Dobrynya fann, að mátturinn fór úr hægri hönd-
inni. og honum sortnaði fyrir augum. En hann
mundi eftir ráðum móður sinnar og þerraði augu
sín með töfraslæðunni. Á samri síundu fékk hann
meira afl en hann hafði nokkru sinni haft, og hann
flaugst á við drekann í þrjá daga til viðbótar. En
hann var alveg að missa vonina um að geta nokk-
urn tíma ráðið niðurlögum skrýmslisins, því hann
gat ekki rekið það í gegn, því að skrápurinn var
svo þykkur, og ekki gat hann náð tangarhaldi á nein
um hinna tólf hala, sem ófreskjan sveiflaði í sí-
fellu.
Loks mundi hann eftir litlu silkisvipunni, sem
móðir hans hafði gefið honum, og nú tók hann
til hennar, og lamdi drekann þar til hann gaf frá
sér vesælt vein og féll dauður til jarðar.
Unglingasagan:
BARN LANÐA-
MÆRANNA
Iega. „í hvert skipti sein éff
hreyfi mig þarf hann að
kenna mér eitthvað. Hvern
ig á að ganga, hvernig: á að
nema staðar, liverr.ig á að
heiisa þessinn eða hinmn.
Þjónunnm sýnir maður fyrir
lituingn, vimmum jafnræði
og yfirboðurunum undir-
gefni.“
WiIIiam Benn kinkaði
kolli. „En senoran."
„Hún er annað hvort heit
eða köld. Stundum kippist
hún til þegar hún sér mig
og segir að enginn Mancos
hafi nokkru sinni haft hár
eða augu sem mín, stundum
gleymir hún því og kemur
fram við. mig eins og ég
væri frændi hennar Ilún er
ágæt þó hún hafi Iært af
eiginmanni sínum að fyrir
líta níu tíundu hluta mann-
kynsins."
„Segðn mér Ricurdo, iðr-
astu einskis?“
„Nei,“ svaraði Uicardo
kærnleysislega. „Iðrun mína
hef ég graflð og ég mun
aldrei framar horfasí í angu
við samvizku mína.“
„Segðu mér Ricardo,“
sagði William Benn, „hefur
þú verið kynntur fyrir dótt
ur John Ranger?“
, JOóttur myrta mannsins?"
Við þessi orð y.gldi Willi
am Benn sig og Juan hrökk
við.
„Af hverju segirðu þetta?
Hann hafði sitt tækifæri en
honum mistókstJ*
„Það er alltaf morð,“
svaraði Ricardo, „þegar van
ur skotmaður skýtur á venju
legan aiawi.“
„Rangar hafði margsinnis
lent í bardaga.“ sagái Benn.
„Það var úti uir. hgnn,"
sagöi Ricardo, „Oíf þú veut
það. Siáðu bara tvrir þér
venjulegan mann. Itanu fer
á skytterí af og til oí stund
ar veiðar. Svo ’ietdur hann
að hani geti bari-tf, Það get
ur vetáö að ekkert skorti á
hugrealið en samt hefur
hana <kki í neinu tré við
þaulvana skyttu.“
„Við skulum slcppa þessu
Ricardo,“ sagði Benn. „Það
er annað sem mig langar til
að vita. Mig lansar til að
fræðast um bræðuv þína.
„Já?“ sagði Rieardo spyrj
andi og Juan skimaði til
einskis eftir tatyju í svip
hans eða gleði í augum hans.
„Segðu mér eitíhvaö um
þá?“
„Pedro er stærstur þeirra
og sterkastur. Hann er hug
rakkur og öruggur scm Her
kúles. Vincentc er ekki hálft
því jafn sterkur eða hug-
rakkur en harm gefst aldrei
upp. Juafi er þeirra yngstur.
Hann er betur gefinn en þeir
Hann er kæna sem refur.“
„Það er liami,“ samsinnti
William Benn, „og hann er
hér í borginni."
Ricardo bærii elcki á sér.
„Hann má ekki sjá þig.“
12 20. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ