Alþýðublaðið - 06.02.1963, Blaðsíða 15

Leyndardómsfull
skáldsaga eftir
\

Hugh Pentecost
„Ég viltist i skóginum", sagði
hann. „Hark fann mig og bauð
mér hingað til dvalar.“
„Brandari", sagði hún. „Mað-
ur neitar ekki boði, þegar það
er stutt með vélbyssu."
„Einmitt."
„Ef einhver hefði sagt mér
þetta, hefði ég ekki trúað þvi“,
sagði hún. „Þakka þér fyrir
Johnny". Hún teygði sig eftir
glasinu; sem læknirinn var næst
um búinn að missa. Enginn
hafði kallað hann „Johnny" síð-
an — ja, fyrir svo löngu, að hann
kærði sig ekki um að hugsa um
það. „Ég býst við, að þú sért
búinn að sjá út undankomuleið",
sagði hún, er hún hafði tæmt glas
ið í einum löngum teyg. „öll hin
hafa það — það hefur bara ekki
verið vit í neinni þeirra til
þessa."
„Það er ekki einfalt", sagði
hann.
„Það væri ekkert gaman að
því, ef það væri einfalt", sagði
hún.
„Finnst yður gaman að því,
ungfrú Standish?"
„Elskan, blessaður kallaðu
mig Fem“, sagði hún. ,JÉg hata
að láta minna mig á piparmeyjar
skap minn. Satt að segja er þetta
í • fyrsta skipti sem mér hefur
ekki leiðst í síðastiíðin sex ár.“
„Voruð þér stundum ekki leið
fyrir þann tíma?“ spurði hann
þurrlega.
„Walter dó fyrir sex árum“,
sagði hún og ský dró yfir augu
liennar.
„Walter?"
„Náunginn, sem ég ætlaði að
giftast. Flugmaður. Japanirnir
hvernig það hegðar sér. Þving-
» aair^jpg átök í lífi okkar meiri
' en fl&st okkar geta ráðið við.“
ríí5n fyllti glasið sitt og drakk
hluta af því, Mn lyfti nærsýnum
m-- augunum og leit á andlit Dr.
Smiths. „Haldið þér, að Mark
hafis.ekki um neitt að vélja?“
... „gkki án hjálpar."
**.. ,..gjálpar?“
„Tannpína orsakast af þrýst-
ingi á taug“, sagði læknirinn.
„Réttasta og skýrasta hugsun í
heinji dregur ekki úr þeim sár
sauka. Einhver verður að losa
um þrýstinginn."
„Það er satt“, sagði hún. „En
þjð getur bara enginn fært
mér Walter aftur.“
•• “Kæra barn“, sagði hann blíð
lega. „Walter var aðnjótandi
ástar. Hamingja þín stafaði af
því; að þú gazt veitt honum ást
Þú mátt trúa því, að það
eru til aðrir, sem væru verðir
hennar. í þeim skilningi væri
að færa hann aftur.“
Hún tæmdi glasið og hellti í
aftur. „Viltu gjöra svo vel
að vera ekki með predikanir
um hugarró. Ást er hlutur, sem
skeður. Það er ekki hægt að
goma henni í kring.“
„Fyrirgefðu“, sagði hann.
„Jeff Cornwall er ágætur
,.'í-/Strákur“, sagði hún. „Okkur geðj
ast að sömu hlutum. Okkur gæti
- komið vel saman. En ég elska
hann bara ekki og hann elskar
mig ekki heldur. Hann elskar
5 Kay.“
skutu hann niður f Kj-rrahafinu. ''-: .
Ég var góð stúlka þá“. ^ - »Hef^ all|af fert Það , sagði
Hann brosti. „Og eruð þér það " Fern , fhugalaust' ”Eg kræktl
ekki lengur?“ P P sdmt 1 hann hessa vlku- Eini mað
,r , , urinn fyrir utan hann, sem er
Nei , sagði hún. „Ég er bytta,- laus og ii3ugur, er Nicky, og hann
Johnny. Þú skalt aldrei verða_r ætti a3 skríða aftur undir stein-
bytta. Það er hræðilegt fyrir. ^ sem hann kom út undan„
á meðan og á eftir. En það ec? Þér geðjast ekki að Nicky?"
enn verra, ef maður hættir. Ég_ „; Hann er f e81i sfnu nau3g.
er nefmlega kvennaógn River- sag5i hún og W6. >>Mér
ton. Ég kemst upp S miUi allnr- ðjast vel að því> að karlmenn
dásamlegu paranna. Ég hef en^^ ákafir> en ég vU nú fá að
an móral, Johnny.“
ráða einhverju sjálf."
,J>að er þægilegt”, sagði lækar > Það virðist ekki nema sann
lrinn’ ar-gjamt."
„Já og nei. Væri þér sama, þó _.„Það finnst Nicky ekki".
að þú byggir tll annan svona?** Læknirlnn greip ósjálfrátt til
hún bandaði óljóst í áttina tii- pfpunnar. „Hver heldur þú að
barsins. „Það er ástæðulaust að hafi verið að gera Mark llfið
vera nízkur, Johnny. Búðu tif brogað, Fern?"
fullan hristara - og fáðu þég 5' „Einhver skíthæll", sagði hún
með mér.“ . strax.
„Ég hef það á tUfinningunnlj • „Getur þú — getur þú skilið
að bezt sé fyrir mig að hafa - skíthælana frá höfrunum?"
hausinn skýran , sagði hann, spurði hann.
Hann tók glas hennar og gekfe ' „Það eru aUir skíthælar að ein
að barnum. hverju leyti", sagði hún. „Senni
„í þessu erum við ólík“, sagði lega jafnvel þú, Johnny. Maður
hún. „Þú vllt komast í burtú. veit aldrei hvénær skítþælskan
Mér er sarna." nær yfírhöndinni!"
„Er það?“ „Venjulega, þegar einhver
„Þetta er eini möguleiki minri gengur of nærri þeim“, sagði Dr.
til ódauðleika", sagði hún. „Þetta Smith.
verða Sánkti Valentínusardags
morð nútímans. Við verðum
Hún leit aftur upp til hans og
háðstónninn hvarf úr rödd henn
fræg í frásögnum af mestu glæp -,ar. „Það er það, sem er svo fynd
„Frægð, eftir að ég er dauð-
ur, freistar mín furðulega lítið",
sagði hann.
„Þú mátt halda í höndina á
mér, þegar hann fer að búa sig
undir að skjóta okkur. Mér geðj
ast að þér. Þú gaggar ekki að
mér.“ ; ,
„Gagga að þér?“
„Gagga ekki af vanþóknun,
sjáðu til.“ • '
„Ég hef aldrei vanþóknun á
neinum _Fern“, sagði hann.
Hann kom með fullan hristarann -
og setti hann á litla borðið við
ið við þetta“, saeði hún. „Mark
liefur alltaf verið ffnn við okkur
löll saman — þar til núna. Ef ein
hver hefur verið að gera honum
lífið brogað, þá er það, fjandi
lítilmótlegt, Johriny."
„Hvað sem öðru líður, þá er
ekkert okkar sérlega hagstæð á
Mætta fyrir tryggingafélög, ef
okkur tekst ekki að létta þrýst-
ingnum af“, s&gði hann.
í þessu birtist Kay Douglas 1
dyrunum. Hun ,var með svuntu
um grannt mittið.
„Þarna eruð þér, læknir",
sagði liún. „Við héldum, að þér
„Við Fem höfum verið að kynn
ast hvort öðru“. sagði hann.
„Hittuð þér Mark?“
„Já, ég hitti hann og talaði
við hann.“
„Nú?“
„Það mundi kannski spara
tíma, ef ég gæfi ykkur öllum
skýrslu í einu“, sagði hann.
„Auðvitað. Við erum búin að
leggja á borð f eldhúsinu". Hún
leit á kokkteilhristarann á borð
inu hjá stól Fem. „Heldurðu
ekki, elskan, að þú sért búin að
fá nóg af þessu?" spurði hún.
„Vertu nú ekki móðurleg,
Kay”, sagði Fern. „Ég hata að
láta tala móðuriega við mig. Og
er hinum dauðadæmdu þar að
auki ekki alltaf veittar þeirra síð
ustu bænir?" Hún lyfti fjórða
martiniglasinu. „Við, sem eigum
að deyja —
II
Tvö þykk nautakjötsstykki,
drjúnandi af safa og smjöri, lágu
á diskinum á borðsendanum.
Alls konar grænmeti var í skál
um og heit brauðkrlli lágu á
fati. Enginn gerði sig líklegan
til að hefja máltíðina. Átta pör
af augum hvöldu á Dr. Smith, er
hann settist niður við hliðina á
Fern.
„Nú, maður, hvað gerðist?"
spurði George Lucas.
„Ég hitti hann og talaði við
hann“, sagði læknirinn.
„Hvað haldið þér?“ spurði
Paul Rudd.
„Ég held, að hann hyggist
framkvæma hótun sína", sagði
læknirinn.
„Ég á við, hvað um hann? Er
hann brjálaður?" sagði Paul.
„Skiptir það svo miklu máli,
hvort hann er það eða ekki,
herra Rudd? Hið eina, sem máli
skiptir, er, hvort hann er að
blekkja eða ekki. Ég held ekki,
að hann sé að því".
„Hann er það ekki“, sagði
Kay.
„Nú, og hvar stöndum við
þá?“ spurði Peg Norton. „Við
getum ekkl bara setið kyrr og
beðið eftir að það gerist. Hvað
eigum við að gera?“
„Haldið þið ekki, að bezt
væri að borða kvöldverðinn á
meðan hann er heitur?’* stafek'
læknirinn upp á.
„Hvernig í ósköpunum getið
þér ætlazt til að við getum borð
að“, sagði Laureen.
„Við verðum að borða”, sagðf
George. í’
„Alltaf hagsýnn, eða hvað,^
George?“ sagði Nicky. t
„Það er eitt, sem er okkur I ^
hag, frú Lucas", sagði Dr/
Smith. „Tíminn. Hann hefur ,
gefið okkur fjóra daga í við-,
bót.“ ,
„Dr. Smith hefur rétt fyrir,
sér“, sagði George. „Við verðum ,
að hugsa rökrænt og rólega um, |
hvað við ætlum að gera." ,
Jcff Cornwall skar steikina og \
rétti þeim diskana. Grænmetis-)
skálamar voru réttar. En þó að
maturinn væri kominn á disk-1
ana, var samt ekki mikill áhugt,
á honum. ;
„Ég hef þá undarlegustu til-
finningu um, að hann sé eln- .
hvers staðar, hlusti á okkur og
hiæi að okkur“, sagði Laureen.
„Og hvað um það?“ sagði Jeff.
„Það virðist enginn hafa sérlega
snjallar hugmyndir."
„Það er aðeins um eitt að :
ræða, og það er eins gott, að vW
gerum okkur það ljóst", sagðt ■
Paul. „Við verðum að ráðast atf
honum. Einhver okkar mundu
— mundu meiðast, en sum okk
ar ekki."
„Ég útnefnl þig sem forlngja
árásarinnar, Paul", sagði Nicky,
„Hefur þú betri hugmynd?** '
spurði Paul og roðnaðL 1
„Auðvitað”, sagði Nicky. „Vi8
erum níu hér. Við þjótum héð- 1
an út í nfu mismunandi áttir.
Jafnvel vélbyssa getur ekki skot *
ið f allar áttir í einu.“
,3kki svo slæmt“, sagði Jeff ^
þurrlega. „Við erum um sex
kilómetra frá næsta þjóðvegL {
/
stól hennar. „Mjög fátt fólk munduð heyra til okkar í eldhús
ur nókkurt frjálst val um það inu, þegar þéi’ kærnuð til baka.“

Ef það er melningin, að við eigrum að giftast, Palli, þá ætla , j
ég að giftast þér, en ekki fjölskyldunni! ^
■3k*-. -
ALÞÝÐUBLAOIÐ — 6. febrúar 1963 IJJ '*