Breiðablik - 01.06.1907, Blaðsíða 15

BREIÐABLÍK
i5
hægt er aö telja. Annan láta þau setja
sér þaS, þegar hann gengur um strætin,
aö komast að tilteknum ljóskersstaur áö-
ur en leigmvagriinn, sem á eftir kemur,
nái honum, eöa áður en síðasta hög'gið
heyrist frá klukkunni, sem er að slá.
Annan knýja þau til að raða niður ýms-
um hlutum í kring um sig, skoða ein-
hverjar myndir, og horfa ofan í einhverj-
ar öskjur, á hverju kveldi áður hann
hátti. Þau eru veikur ómur í heila nútíð-
armannsins, frjóangar einæðis og brjál-
semi, sem ganga í erfðir frá kyni til
kyns, og festa að lokum djúpar rætur
í manneðlinu.
Við vorum öll að játa upp á okkur þessa
bresti, þessar hjátrúar-grillur. Játning
hinna gaf hverju okkar nýjan móð. Okk-
ur þótti vænt um,að hinir voru engu betri,
eða janfvel verri, en við sjálf. En þar var
kona ein ung, er ekki hafði sagt neitt.
Hún hlustaðþog það var ekki frítt við, að
undrunar-svipur hvíldiyfir andlitinu fagra,
sem greipt var í umgjörð úr hrafnsvörtum
hárlokkum.
“Og þér, frú mín góð, “ sagði einn
okkar við hana. Hafið þér farið varhluta
af þessum nútíðar-tryllingi? Getið þér
ekki sagt frá neinu undarlegu í fari yðar?
Hún virtist hugsa sig vandlega um.
“Nei” Hún hristi höfuðið. “Nei”
Okkur fanst hún hljóta að segja satt,
því alt sem við vissum um hana bæði af
sjón og viðkynningu, látbragðið prúða,
mannorðið óflekkaða, gerði hana öðruvísi
en drósir þær, sem ný-búnar voru að játa
bresti sína. En svo varð hún víst hrædd
um,að það væri of mikið stærilæti af sér,
að taka svona þvert nei fyrir, þar sem
allir hinir voru búnir að kannast við veik-
leika sinn. Hún sá sig um hönd.
,,Eg er hrædd um, að eg geti ekki
kannast við það, að eg sé vön að telja
vagnana, eða líta ofan í öskjurnar áður
en eg fer að hátta. En þó kom dálítið
atvik fyrir mig hérna um daginn, sem
virðist mjög svipað því, er þið voruð
að tala um — ef eg skil ykkur rétt;—það
var einhver innri hvöt, sem knúði mig
með ómótstæðilegu afli til að framkvæma
dálítinn hlut, eins og líf lægi við. “
Að ósk okkar sagði hún söguna með
yndislegri hæversku. Það var eins og
hún vildi beiðast afsökunar á því að hafa
leitt athygli okkar allra að svo lítilfjör-
legu atviki.
„Þetta er sagan í fám orðum. Fyrir
fimm eða sex dögum síðan fór eg út með
dóttur minni, henni Súsönnu litlu. Hún
er á níunda árinu, eins og þið vitið. Eg
var að fylgja henni til kennarans, þar sem
hún átti að skila lexíunni sinni, því litla
telpan mín er farin að læra ýmislegt,
Veðrið var svo fagurt, að við ásettum
okkur að ganga fram hjá Champs Elysées
og grasvöllunum að húsi kennarans, sem
er í La Fitte stræti. Það lá vel á okkur
á leiðinni; og við vorum að masa saman,
þegar smádrengur einn haltur skreiddist
í veg fyrir okkur, og rétti út höndina
þegjandi. Eg hélt á sólhlífinni í annari
hendi, en hinni um kjólinn minn, og eg
verð að játa það, að eg nenti ekki að
stanza til þess að fara að leita að peninga-
buddunni. Svo eg hélt áfram, án þess að
gefa drengnum ölmusu.
,,Við fórum ofan eftir Champs Elysées,
hún Súsanna og eg. Barnið hafði alt í
einu hætt að tala; og eg mundi ekki held-
ur eftir neinu umræðuefni, þó að eg vissi
ekki hvernig á því stóð. Frá því að við
mættum beininga-barninu og þangað til
við komum á Place de la Concorde,hafði
hvorug okkar sagt eitt einasta orð.
Smám saman fór mér að verða órótt, eins
og eg hefði valdið einhverju óbætanlegu
tjóni, og það vofði yfir mér einhver hulinn
voði fyrir þá sök. Eg reyni æfinlega að
líta hlutdrægnislaust á það, sem eg hefi
gert, svo eg hélt próf yfir sjálfri mér
þarna á leiðinni.
,,Það er ómögulegt!“ sagði eg við
sjálfa mig, að eg hafi framið stórt brot
móti boðorðum kærleikans, þó að eg gæfi