Breiðablik - 01.07.1907, Blaðsíða 9

BREIÐABLÍK
25
Til himins þess feg’urð hefir flúið.
í hilling þess læging er snúið (66).
Samlíking-in um sveitina og blaS úr forn-
sögu, sem mannshöndin hefir misþyrmt,
er meS fínustu pennadráttum íslenzkra
skálda.
En eins verSur honum og fleiri skáldum
vorum aS snúa huganum inn á viS, þegar
hann hefir lengi horft í auglit náttúrunnar.
í ágætu kvæSi um Dettifoss segir hann :
Eg sjálfur þyrstur sit við lífsins brunn.
Þín sjón mér skýrir djúpt míns eðlis grunn.
Þú straumur auðs við eyðibakkann svarta,
sem á ei strá, ei korn í fuglsins munn.
— Þú hefir brent þinn svip í mína sál
og sungið óminn þinn mér fast í hjarta (71).
Þetta um auSlegS og örbirgS hjá honum
og fossinum er snildarhugsan. ÞaS er
sannmæli um fossa og mannssálir til
enda veraldar.
Af mannlýsingum er lítiS í kvæSum
þessum. Vér vonum aS af þeim verSi
þeim mun meira í næsta ljóSasafni höf-
undarins. ÞaS lítiS sem er, bendir til þess,
aS á þeim myndi hann ekki síSur ná
traustum tökum en öSru. Sorg Napóloens
er höggin í stein meS þessum orSum :
Hafið er ei stærra en tregasorgir
þessa manns, sem braut og reisti borgir (112).
ESa lýsingin á stúlkunni, sem hefir veS-
sett okrara hörpuna sína og mænír til
hennar inst inni í horni í skriflabúS hans,
þegar hún stendur hikandi meS skilding-
inn í hendi sér á þröskuldinum:
Kveldljósin tendruðnst eitt og eitt,
frá erfiði dagsins reis borgin,
lauguð og smurð og skrauti skreytt,
í skuggana flúði alt tötrað og þreytt,
í barmana byrgði sig sorgin.
Enn leit hún í refsaugað hart og hvast.
Hönd hennar krepti einn skilding fast.
Harpan var veðsett, er hamingjan brast,
en hjartað ei sett á torgin.-(131)»
Af því, sem sagt hefir veriS, vonum vér
aS lesendur vorir hafi fengiS ofurlitla hug-
mynd um þetta einkennilega og auSuga
skáld, sem vonandi á enn eftir að yrkja
mikiS fyrir þjóS vora. En öllum ljóSelsk-
um mönnum ráSum vér til aS eignast
ljóSasafniS, sem höf. hefir heppilega nefnt
H afbli k og gefiS hefir veriS út af SigurSi
Kristjánssyni (Rvík 1906). Sá gjörir góS
kaup, sem tekur lítinn pening úr pússi
sínum og fær fulla pyngju gulls í staSinn.
En eigi má neinum verSa hverft viS, þótt
hann finni þar dularrúnir innan um, því
sumt hefir legiS lengi í jörSu eSa veriS
tekiS úr gullkistum einhvers fossbúans,
sem lengi er búinn yfir því aS vaka og
enginn hefir veriS nógu vopndjarfur til aS
sækja þaS í krumlurnar á.
SíSast í safninu er fánakvæSiS um nýja
fánann íslenzka og rekur heppilega iest-
ina. 011 eru kvæSin eins konar fánakvæSi
— fáni hinnar nýju tíSar, fáni þess fram-
fara-ákafa og þeirra sjálfstæSis-umbrota,
sem einkenna þenna fyrsta áratug tuttug-
ustu aldarinnar.
EINAR HJÖRLEIFSSON.
Þá gleSifregn geta BreiSablik þetta
skifti fært lesendum sínum, aS Einar
Hjörleifsson er væntanlegur hingaS vest-
ur. Þegar þetta er ritaS, er hann aS eins
ókominn.
Hann ætlar sér aS ferSast fram og aftur
um bygSir íslendinga hér, flytja fyrirlestra
um ýms hugSnæm efni, einkum frelsis-
hreyfingar þær, sem nú eru aS verSa
sterkari og öflugri meS þjóS vorri en
nokkuru sinni áSur, — og svo mega menn
búast viS aS fá aS heyra eitthvaS af sögu-
skáldskap eftir hann.
Vestur-íslendingum er hann um fram
flesta nienn aSra á Islandi aS góSu kunn-
ur. Hann dvaldi hér um tíu ára bil og
var mest af þeim tíma ritstjóri Lögbergs,
sem stofnaS var aS mestu fyrir hans til-
stilli, og hann gjörSi aS einu hinu tilkomu-
mesta vikublaSi, sem þá var út gefiS á ís-
lenzku. Þegar hann fór til íslands, var
hann einn vinsælasti maSur í hópi vorum.
í menningarbaráttu Vestur-íslendinga
tók hann sérlega fjörugan þátt, þau árin,
sem hann var meS oss. En^inn maSur
hefir oftar né betur boriS hönd fyrir höfuS