Breiðablik - 01.07.1907, Blaðsíða 14

30
BREIÐABLIK.
skal veðja tuttugfu dölum viö ykkur, aö
Douglas er raggeit. “
„Stiltu þig, gæöing-ur,“ sagði eg
byrstur. ,,Ef þú veöjar, skaltu veðja við
mig. Hvar er þetta reimleika-bæli?“
spurði eg White.
,,0, þetta var eintóm ertni, Douglas,“
sagði Steinmeyer, urrandi.
,,Sú ertni kostar þig tuttugu dali,“
svaraði eg. „Komdu með þá !“
Við hlógum allir, en Allington, Bur-
chard vinur hans og White voru þeir einu,
sem hlógu í einlægni. Roðinn framan í
Steinmeyer hafði furðulega breyzt við um-
hugsanina um að verða af með tuttugu
dali, og eigin hugsanir mínar, eg verð að
játa það, voru í rauninni lausar við allan
galsa, er þær dvöldu við þenna ókunna
nætur-stað.
II.
Hér um bil klukkan ellefu lögðum við
af stað til hússins fimm saman. Svo var
kátínan mikil í hópnum eins og við hefð-
um verið boðsgestir í brúðkaups-veizlu.
Ótal vofur voru manaðar fram fyrir
mig. Með mikilli lýsingar-íþrótt sagði
White sjálfur frá móður þriggja barna,
sem fundist hefði kyrkt til dauða í sæng
sinni í framherbergi í húsi hans sjálfs.
Enginn hávaði hafði heyrzt um nóttina.
Yngsta barnið hafði sofið í rúminu hjá
móður sitini og annað barn í barnarúmi í
sama herbcrgi.
Blöðin höfðu álitið þetta glæp, framinn
af vitstola manni; en hurðin og glugginn
voru læst, þjónustustúikan var auðvitað
saklaus og aldrei hafði nokkur lykill
fundist að þessu leyndarmáli.
White fjölyrti sem mest um smáatriði
í sambandi við þetta sjaldgæfa morðmál
og þá ekki síður um ógnir þær, er þeir
fjórir hefði orðið að reyna, sem ætlað
hefði að vera heila nótt í húsinu. Svo
lifandi var ímyndunaraflið og svo hræði-
legar en þó um leið sennilegar myndir
tókst honum að draga upp, að mér fór að
detta í hug, að hann væri farinn að sjá
eftir boðinu.
Næturmyrkrið var biksvart. Frá Kvrra-
hafinu hafði þokan læðst inn á löppunum
og svift mann einu ánægjunni — stjörnu-
ljósinu. Gulu ljósin í húsunum með fram
strætinu sýndust býsna björt og vingjarn-
leg, þó þeirra gætti lítið í myrkrinu.
Mér fanst sem hefðum við gengið allar
götur bæjarins. Þetta hús hlaut að vera
allra-yzt eins og White sagði — út í
undirborginni.
Við yfirgáfum nú jafnvel skímuna nota-
legu frá húsi og húsi á strjáli og vorum
nú komnir langt út á landsbygð, — eða
vorum farnir að synda í þessu kalda út-
hafi órjúfandi myrkurs. Einungis ljós-
kerið hans White, sem dinglaði fram og
aftur með svo argvítugri reglusemi við
fætur hans, varpaði ofurlítilli glætu á sefið
í kring.
Þunnu borðin í gangstéttinni skræktu
fáránlega undir fótum okkar og þessir
heimsku félagar mínir héldu áfram stað-
lausu rugli um dularfulla og hræðilega
glæpi og ráfandi kynja-vofur. Til hægri
handar, einhvers staðar langt niðri í gili,
beljaði straumharður lækur skelfing
raunalega.
Alt í einu stigum við af brotnu gang-
stéttinni og út á mjúka jörð og djúpt gras.
,, Húsið er hérna rétt við, ‘ ‘ sagði White.
Ekkert var sjáanlegt í þeirri átt, sem
hann benti, en eftir tvö hundruð skrefa
gang gægðist flatur gafl á hrörlegu timb-
urhúsi fram úr myrkrinu.
Við ljóskersbirtuna las eg á litla hliðinu
á brotinni rimla-girðing: „Variðykkur á
vofum!“ Það var rissað með krít.
Garðurinn var vaxinn háu, daunillu
ógresi og stéttin var full visnum laufum
og alls konar rusli. Mikill umfeðmings-
rósaviður, óþriflegur þó, hélt sér dauða-
haldi í borðin framan á húsgaflinum.
Við hliðið snerist eg snögglega mót
förunautum mínum, sem ekki fóru lengra.
,,Jæja, drengir. Þetta gamla hús lítur