Breiðablik - 01.07.1907, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
29
“"DUGL !“ hrópaði eg; upp, og’ leit um
leiö upp úr vöru-pöntunar-blöð-
um mínum framan í þrjá farand-sala, sem
sátu letilega með fætur sínar upp við ofn-
inn.
,,Á, þú hefir þá ekki trú á vofum?“
spurði Steinmeyer, sem eg hafði sérlega
mikið ógeð á ; hann talaði með urrandi
nasahljóði og minti mig á röddina í veik-
um húshundi.
,,Eg? Á vofum ? Hvers konar fáráð-
lingur heldur þú að eg sé ? Engin vofa
hefir nokkurn tíma til verið, nema hún
hafi verið fædd og alin í heila þess, sem
þóttist sjá hana. Hefir þú nokkurn tíma
heyrt getið um hundrað menn, sem allir
einu hafa séð vofu ? Eg hugsa ekki !
Heilar hundrað manna verða ekki allir
vitlausir á þann hátt. Lestu ofurlítið
sálarfræði og munt þú sannfærast um, að
alt þess konar er tómur hugarburður. “
Steinmeyer, sem vanalega var sí-tal-
andi og þrætugjarn, steinþagnaði.
,,Jæja, eg vildi, að sumt af fólkinu
hérna í Eureka fengi sér ofurlítið af þess-
ari heimspeki, þegar dimt er á kveldin,“
sagði White, tígulegi ráðsmaðurinu frá
gistihúsinu: Gylta uglan; hann stóð fram
í anddyrinu.
,,Því þá?“ var Allington fljótur að
spyrja inni við ofninn. ,,Er reimt í bæn-
um ?“
,,Ekki í bænum — í einu húsinu.“
,,Tarna!“ urraði Steinmeyer hróðugur,
eins og þó orðrómur um reimleika í einu
húsi hefði öldungis kollvarpað allri heim-
speki, sem rituð hefir verið.
„Verst er,“ hélt White áfram, ,,að eg
á húsið. Hefi borgað skatt á eigninni í
tvö ár og fæ enga leigu. Enginn fæst til
að vera í því nóttina út. “
,,Himmel/“ hrópaði Þjóðverjinn. Því
selur þú ekki ?“ Þetta efnalega tjón kom
við hjartað í honum.
,,Get það ekki. Eg hefi boðið hverjum
manni tuttugu dali, sem sofa vildi í hús-
inu eina einustu nótt, til að eyða þessum
hugarburði. “
„Himmel! Það hlýtur að vera slæmt!“
„Enginn þeirra fjögurra, sem reynt
hafa, hafa nokkurn tíma haldist við til
sólaruppkomu. “
Hrollur kom í Steinmeyer. Hann sneri
sér til mín með sínu glepsi-gjarna hunds-
urri. „Heyrðu, Douglas, þú munt ekki
vilja tuttugu dali og góða sæng, kaup-
laust ?“
Velgjulega brosið og dylgjurnar
gjörðu mig reiðan. „Ekki þegar eg er
hér í öðrum erindum,“ sagði eg með dá-
litlum hita og fór að keppast við vöru-
pöntunar-eyðublöðin.
„Ha! ha!“ hló Burchard, „þú munt
hafa skilið þessa heimspekis-skruddu eftir
í San Francisco ?“
„Heldur þú,að eg sé nógu heimskur til
að fara í eltingaleik við draumsjónir ann-
arra manna?" hreytti eg út úr mér.
„Nei, en hér er vofa, lokuð inni í þessu
reimleika-bæli, einmitt handa þér, Dou-
glas. Gjörðu þér nú hægt um hönd og
rotaðu hana með sálarfræðinni þinni.“
„Rugl, segi eg ykkur enn. Það hafa
aldrei verið vofur og verða aldrei. Þess
konar vættir eru ekki til.“
„Getur verið ; en þig brestur hug til
að sanna það. “ Svo sneri Steinmeyer
sér til Allington og sagði hlæjandi: „Eg