Breiðablik - 01.12.1907, Blaðsíða 6

102
BREIÐABLIK
'n,v• ..>
SONUR VÍKINGANNA.
Eftir Prof. W. F. Osborne.
. (Sent Breiðablikum)
Kveld eitt í febrúarmánuði fyrir nokk-
urum árum var eg bebinn aS mæla fáein
orS til endurminning-ar yfir líki ungs ís-
lenzks námsmanns.
Hann var bjarthærSur og þrekvaxinn
eins ogf væri hann af risum kominn. Hann'
var fæddur á Islandi, en hafSi fluzt til
Kanada meS foreldrum sínum. Þau
námu iand á ófrjórri strönd norSlægs
stö.Sjvatns og fæ eg ekki ský.rt þaS meS
öSru en raunalegu dálæti bóndans á því,
sem hairn hefir vanist. Heimþráin yrði
ef til vill ekki eins óbærileg þar. Sterkir
störrnar myndi. blása^ snjór myndi falla;
brestir heyrast í ísnum, — fiskilykt. ver.Sa
í fjörum, ekki svo sérlega ólíkt því, sem
veriS hafði á fósturjörSi.ini kæru.
Pilturinn, sem þarna lá látinn fyrir
framan mig, hafSi baft þekkingarþorsta
ættfeöra sinna. „Aflágum stigum, leit-
aSi hann hærri.“ Fyrir meSfæddan
kjark varp hann sér inn í mannfélags-
straum næstu stórborgar. Þekkinguna
svalg hann, þögull ogf meS áfergju. Kveif-
arskap fyrirleit hann, en gékk orSfár á
hólm viS risa og forynjur örSugleikanna
meS fögnuSi feSra sinna. Hrikalegur
sjónleikur eins og Macbeth, og óheilla-
vænleg harmasaga eins og Hamlet örfáSi
skilning hans og fullnægSi anda hans.
Hann var höfSingi að háttum til sálar og
jíkama. Alt, semhonum var unt aS ná í
hér, tileinkaSi hann sér.
En þorstinn var eigi sloknaSur. Hann
vildi leita aS auSugri uppsprettum. Aft-
ur varp hann sér út í mannfélagsstraum
enh vandgæfari. Og jafnvel þarvar hann
að sigra. Þegar á fyrsta ári hafSi honum
verið klappaS ósvikiS lof í lófa. ÞaS var
verið að temja risann, en ekki verið að
svipta hann lokkum. MeS stöSugu á-
ftamhaldi í þröngum farvegi leit út fyrir,
að aflið, sem honum haföi verið gefiS,
yrði auSugt til framkvæmda.
En í miSju kafi var hann sleginn aS
\elli. Og nú lá hann fyrir framán mig—
líkiS nærri komiS heim. Þó eg væri
hryggur út af dauSa hans, gat eg eigi
annað en fundiS, hve alt hæfði hér hvaS
öðru. Hve frámunalega vel þaS átti við,
úr því hann varð aS deyja, aS hann skyldi
fluttur aftur til þessa norSlæga lands !
JörSin var fannhvít. Náttúran sýndist
stirSnuS inn aö hjarta; stjörnurhar blik-
uðu; loftiS var nístandi. SuSrænt land
með blómum og sólskini hafði ekki veriS
honum aS skapi.
Næsta dag átti að halda áfram méð
líkiS. Nálægt þrjátíu mílum átti að fara
meS eimlest. Þar bíður líkléga óvand-
aður sleði þakinn hálmi, meS einni eSá
tveimur ábreiðum. Þögulir, þureygir,
sorgbitnir menn og sveinar hlaupa líklega
með honum yfir snjóinn, eina mílu eftir
aSra. Loks yrSi komið til strjálbygSa
þorpsins og fátæklega heimilisins og
foreldranna, sem slegin eru ómegin
sorgarinnar ! Og svo aftur, daginn eftir
átti aS leggja þenna son víkinganna, sem
fundið hafði blóS þeirra sjóða í æðum sér
og látiS það hrinda sér út á frægða-
braut, sem betur hæfir þessarar aldar
manni en að brenna borgir eða láta blóS
fossa — niður í grunna og óhreina gröf.
Og svo myndi sól þessa norðlæga lands
varpa fölum geislum á gröf hans; yfir
henni myndi stjörnur á norBurloftinu blika
hvössum augum. Og nærri henni, svo
undur-nærri, myndi þetta norSlæga stöðu-
vatn lemja ströndina og stynja.