Breiðablik - 01.12.1907, Blaðsíða 14

I IO
BREIÐABLIK
hann geta fengið sér fiölu—hvar skyldi
þær vera búnar til ? Ef þeir að eins vildi
lofa honum að taka eina í hönd sér!
Fífldjarfa hugsan! Hann mátti að eins
hlusta. Svo hélt hann áfram að legfgfja
eyrun við, þangað tíl han'n heyrði rödd
vökumannsins að baki sér í myrkrinu:
,,Heim með þig, litli flækingur!“
Þá stökk litla, berfætta greyið aftur
heim til kofans, ög fiðluraddirnar fylgdu
honum alla leið:
Við erum svöng, við erum þyrst,
við lálum jrlösin glamra fyrst.
Og djúpa röddin frá bass-fiðlunni
drundi :
Ef guð lofar ! Ef guð lofár !
Það var mikil hátíð fyrir hann að fá að
hlýða á fiðluleik við uppskeru-gildi eða
brúðkaup. Eftir á skreið hann á bak við
ofninn og kom ekki dögum saman orð af
munni. Hann einblíndi að eins fram fyrir
sig glóbiörtum augum, eins og köttur í
myrkri.
Loks bjó hann sér til fiðlu úr þakspón-
um, og hafði hrosshár fyrir strengi. En
það kom ekki eins fagurt hljóð úr hljóð-
færinu hans og fiðlunum á gistihúsinu.
Það lét svo lágt í strengjunum — mikils
til of lágt. Þeir suðuðu eins og flugur
eða mý.
Samt sem áðttr lék Jankó á fiðlu síua
frá morgni til kvelds og fekk hann þó
högg svo mörg og hnippingar, að hann
var eins og óþroskað epli með einlæguin
meiðslum. En honum var þetta í blóðinu;
hann gat ekki gjört að því.
III
Drengurinn varð æ holdgrannari, brjóst
og kinnar féllu samati meir og meir.
Belgingurinn í maganum varð meiri, hár-
lubbinn enn þykkri, augun starblíndu enn
þá meir og vcru oft döpur aftárum.
Hann var ekkert líkur öðrum börnum;
hánn var líkari fiðlunni hans, sem söngl-
aði og suðaði, svo að tæplega heyrðist.
Og fyrir uppskeruna var hann nærri dauð-
ur úr hungri, af því hann hafðí nálega
ekki annað að leggja sér til munns en
hráar tiæpur, en sat tneð þrá eftir að eign-
ast fiðlu.
En því miður, þráin hans hafði engar
góðar afieiðingar.
Kjallaravörðurinn á höfuðbólinu átti
fiðlu, sem hanu lék stundum á í rökrinu
til að þóknast laglegu griðkonunum.
Jankó skreið gegn um skíðgarðinn fast
upp að kjallaradyrunum til að hlusta eða
minsta kosji til að koma auga á fiðluna.
Hún hékk á veggnum beint gegnt
dyrunum.
Það var eins og sál drengsins flygi til
fiðlunnar út um augun. Því honum fanst
hún helgidómur, sem ekki mátti nálgast
og hann eigi vera verður að snerta, jafn-
vel þó ekkert á jörðu væri honum jafn-
kært.
En sárari þrá fekk nú vald yfir honum.
Hann fór að langa til að fara höndum um
hana, að minsta kosti eitt skifti, og virða
hana gaumgæfilega fyrir sér eins nærri
og þurfti. Vesalings barnshjartað skalf
af fögnuði við tilhugsanina eina.
Kveld eitt var enginn i kjallaranum.
Fólkið hafði verið að heiman um nokkurn
tíma og húsið var tómt. Kjallaravörður-
inn sat því hinum megin götunnar hjá
einhverri blómarós bæjarins.
Umfeðmingsviðurinn faldi Jankó, þar
sem hann horfði lengi gegn um opnar
dyr, á markmið vona sinna.
Tunglið skein í fyllingu gegn um glugg-
ann inn í herbergið, beint á vegginn, sem
gegnt honum var. Smám saman færðist
skinið nær fiðlunni og loks lýsti það hana
upp alla líka. Hún varð svo björt, að
Jankó nærri svimaði.
Hann gat nú virt fyrir sér hverja smá-
ögn á hljóðfærinu, bognu hliðarnar,
strengina, ibjúga handfangið. Typpin
glóðu eins og eldflugur, boginn var eins
og silfursproti.
Ó, það var alt svo indælt, nærri töfr-
andi ! Jankó blíndi með meiri og meiri