Breiðablik - 01.12.1907, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
111
ákafa. Hann hnipraf'i sig saman innan
um vafningsviðinn, studdi ölnbogum á
mögru knén og hélt augunum föstum við
blettinn.
Eitt augnablik var hann eins og
negldur til jarðar af ótta; næsta augna-
blik hratt óviðráöanleg löngun honum á-
fram. Voru gjörningar í spili? í geisla-
dýröinni sýndist fiðlan þokast næreins og
hún væri að fljóta gegn um loftið til hans.
Stutta stund hvarf glampinn, einungis
til þess að koma aftur enn bjartari en áö-
ur. Töfrar, sannarlegir töfrar ! Stöð-
ugur andvari lék í trjátium og hreyfði þau
lítið eitt; vaftiingsviðurinn hvíslaði og
Jankó heyrði hann greinilega segja:
,,Far þú, Jankó ! Það er engin lifandi
sál í kjallaranum. Farðu !“
Nóttin var björt og fögur. Niður við
tjörnina í listigarði höfuðbólsins tók
næturgali að syngja og segja, stundum
lágt og stundum hátt:
„Áfram, Jankó. Taktu’ana !“
Ráðvandur næturhrafn flaug í hring
yfir höfði barnsins og krunkaði:
,,Gerðu það ekki, Jankó ! Gerðu það
ekki !“
Hrafninn flaug burt, næturgalinn varð
eftir og vafningsviðurinn hvíslaði greini-
legar en áður:
„Fnginn er þar !“
Fiðlan kom enn í ljós áveggnum í dýr-
legri birtu.
Varlega rendi raunalegi drengurinn sér
hálfboginn nær, en næturgalinn söng:
,,Áfram, Jankó! Taktu ’ana!“
Litla hvíta skyrtan kom nú í ljós nær
dyrunum. Svörtu viðarleggirnir huldu
hana ekki lengur. Á þrepskildinum
mátti heyra þungan andardrátt barns,
sem ilt var fyrir brjósti.
Augnabliki síðar var litla hvíta skyrtan
horfin; að eins einn ber fótur var eftir á
þröskuldinum. Það var árangurslaust
að hrafninn flaug aftur fram hjá með
sama aðvörunarhróp:
,,Gerðu það ekki, Jankó; gerðu það
ekki!“
Jankó varþegar kominn inn í kjallar-
ann !
Froskarnir í tjörninni fóru alt í einu að
skrækja eins og þeir hefði orðið hræddir
við eitthvað. Svo þögnuðu þeir aftur.
Næturgalinn hætti að syngja og vafnings-
viðurinn að hvísla.
Jankó smáþokaðist nær og nær. með
dæmalausri varfærni.
Alt í einu kom einhver skelfing yfir
hann. Á meðan hann lá í leyni á bak við
viðarhríslurnar fanst honum hann t vera
heinia hjá sér, álíka og villidýri í skógar-
bæli sinu ; nú fanst honum hann vera eins
og villidýr, sem komið er í gildru.
Hreyfingar hans urðu nú örar, andar-
drátturinn kom í gusum; hann var allur í
myrkri. Breitt, þrumulaust leiftur lék
um himininn frá austri til vesturs og varp
skyndiljósi inn í herhergið, sem gjörði
Jankó litla sýnilegan, þar sem hann var
að hoppa yfir til fiðlunnar, nærri því á
fjórum fótum, en höfuðið reigt á bak
aftur.
Fftir leiftrið niðamyrkur aftur. Ský
dró fvrir tunglið; ekki var unt að sjá neitt
né hevra. En alt í einu kom viðkvæmt,
angurblítt vein gegn um myrkrið, eins og
einhver hefði óvart snortið streng. Og
alt í einu kom klunnalegt hljóð úr svefn-
rofum úr horni herbergisins og grenjaði
reiðulega:
,,Hver er þar ?“
Jankó stóð á öndinui, en klunnalega
röddin tók upp aftur:
,,Hver er þar?“
Ljós á eldspýtu flögraði upp við vegg-
inn. Það varð bjart í herberginu, og svo
— ó guð minn góður! — svo kom blóts-
vrði, högg, barnshljóð, hróp og köll,
hundgá, karlmenn á hlaupum, — alt hús-
ið í uppnámi.
IV
Á öðrum degi eftir þetta var vesalings
Jankó leiddur til réttarhalds fyrir bæjar-
dómaranum.
Átti að sakfella hann eins og þjóf?
Vissulega! Dómarinn og aðstoðarmenn
hans horfðu á hann standa þarna, með
fingurinn í munninum, starblínandi augu,
hræddan, veimiltítulegan, holdlausan,
^kitinn, meiddan, án þess að gjöra sér
grein fyrir hvar hann var eða til hvers
menn ætluðust af honum.
Hvernig getur nokkur fengið sig til að