Breiðablik - 01.12.1907, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
sveitabörnum er tamt. Fólk þóttist hafa
hugboð um, aö hann yrði ekki Ianglífur,
og gjörði sér síður far um að örfa vonir
móður hans um, að hún myndi hafa mikla
ánægju af honum, af því hann var ólík-
legur til vinnu.
II.
Eigi er unt á að gizka, hvernig það
vildi til, en hvernig sem á því stóð, hafði
hann sterka tilhneiging til — hljóðlistar.
Hann lagði eyrað við hvert hljóð, og eftir
því sem eltist, hugsaði hann æ meir um
hljóðfegurð og sönglist. Þegar hann
var úti í skógi að gæta kinda, eða í berja-
mó með einhverjum stallbróður, kom hann
stundum berjalaus og stamaði :
,,Ó, hve dýrlega er leikið á hljóðfæri
úti í skóginum!“
,,Eg skal leika eitthvað á þig, ónytj-
ungurinn þinn!“ sagði móðir hans eitt
sinn reiðulega og framdi eins konar
hljóðfæraslátt á honum með stórum súpu-
spæni.
Drengurinn æpti og lofaði að hlýða
ekki oftar á hljóðfærasláttinn í skóginum,
þó hann héldi stöðugt áfram að hugsa
um hljómfegurðina dýrlegu milli trjánna.
Hver eða hvað gat verið að syngja þar?
Hvernig gat hann vitað það? Furutrén,
birkitrén, beykitrén, allt hvíslaði og söng,
— allur skógurinn. Og svo var berg-
mál'ð líka.
Á vellinum sungu grasstráin. í litla
garðinum bak við kofann sungu spörv-
arnir, svo að kirsiberjatrén reglulega
skulfu. Á kveldum bárust honum öll þau
hljóð, sem unt er að heyra úti á lands-
bygðinni; þá fanst honum sem alt þorpið
syngi.
Þegar hann var látinn breiða úr áburði,
fanst honum vindurinn syngja í mykju-
kvíslinni; og sæi verkstjórinn hann standa
aðgerðarlausan, með hár strokið frá enni,
og leggja eyrað við, til að heyra sönginn
í kvíslarálmunum, var hann vanur að
þrífa ólina sína og gefa litla drenghnokk-
IO9
anum fáein högg til endurminningar. En
t’l hvers var það?
Menn kölluðu hann Jankó fiðlara.
Á vorin stalst hann burtu og skar sér
hljóðpípu. Á kveldin þegar froskarnir
skræktu, þegar kornhænurnar æptu út
um engin, þegar drundi í stjörnuhegran-
um í náttfallinu, þegar hanarnir skriðu
bak við skíðgarðana — gat hann ekki
sofið, heldur hlustaði og hlustaði. Guð
einn veit, hvaða sönglög þessi hljóð
mynduðu í sálu hans.
Móðir hans þorði ekki að fara með hann
til kirkju, því þegar hljóðöldurnar trá
organinu veltu sér sterklega yfir hann eða
kjössuðu hann blíðum ómi, komu barninu
annað hvert tár í augu eða glampi svo
sterkur, að hanu sýndist vera endurskin
frá öðrum heimi.
Vökumaðurinn, sem gekk fram og aft-
ur um þorpið að nóttu til og taldi stjörn-
urnar til að sofna ekki, eða átti langt
samtal við hundana, kom oftar en einu
sinni auga á litlu, hvítu skyrtuna hans
Jankó, þegar hann flýtti sér á gestaskál-
ann í myrkrinu. Inn fór dreng-greyið
aldrei, en hnipraði sig saman upp við
vegginn og hlustaði.
Inni snerust karlmenn og kvenfólk í
kring í kátum dansi og margt gleðiópið
hljómaði þar ungum mönnum úr hálsi.
Jankó heyrði fótatakið og heimsku-kátín-
una í stúlkunum. Frá fiðlunum ómaði
angurblítt:
„Við erum svöng, við erum þyrst,
við látum glösin glamra fyrst. “
Og bass-fiðlan drundi þunglamalega
undir:
Ef guð lofar! Ef guð lofar!
Ljósbirtan glampaði í gluggunum, hver
fjöl í herberginu sýndist titra, syngja,
vera orðin að hljóðfæri. Og Jankó hlust-
aði. Hvað hefði hann ekki viljað gefa til
að eiga hljóðfæri, er sungið hefði getað
þýðum ómi:
Við erum svöng;, við erum þyrst,
við látum glösin gflamra fyrst.
Og svona söng í fjölum! Hvar skyldi
v