Breiðablik - 01.01.1908, Síða 15

BREIÐABLIK
127
tollinn, sem hún myndi fá fyrir hjóna-
bandssamninginn. Sie Ling' Yung var
dóttir auðugs föður og tollurinn hlaut að
verða vænn eftir því.
Lí Kíang hafði ekki gleymt heiðri þeim,
sem Paó Yeng hafði sýnt henni, að brenna
prentuð blöð á gröf áa hennar. En þó
þetta væri látið í aðra vogarskálina og
tollurinn væni í hina, varð hann þyngri,
því hugurinn var ágjarn.
Hún gekk því einarðlega inn í hús Sie
Ling Yung og var henni tekið þar for-
kunnarvel — því að giftast slíkum fyrir-
myndar vngismanni og Paó Yeng varekki
svo lítið keppikefli.
Þegar hún hvarf inn úr dyrunum, sneri
Paó Yeng við og stundi þungan; hann
hafði haldið í hárnót á eftir henni með
kvíðboga í hjarta.
,,Heimskur var eg að halda, að eg
gæti snúið gamalli konu frá fyrirætlan
hennar, “ nöldraði hann við sjálfan sig.
Si Si hin fagra var um þessar mundir
í sorgum sínum ekki síður en Paó Yeng.
Urn engan annan hafði hún hugsað síðan
hún sá hann út undan blævængnum um
daginn.
Deginum eftir að hún hafði fe ngið
kvæðið hans á hvítu silki — sem hún
geymdi eins og sjáaldur auga síns í eski
úr sandal-við — hafði móðir hennar sagt
henni, að hjónabandssamningur hefði
verið gjörður fyrir hennar hönd og endaði
skjalið svo: ,,Aldurinn bætir bóndann að
vizku“.
Þá brast Si Si í grát, því hún vissi, að
hún hefði verið heitin Wah Lee, ekkju-
manni götnlutn og visnum, en nógu auð-
ugum til að freista hverra foreldra í Kína
sem væri. Si Si hafði barist gegn því, að
sá óheilladagur yrði ákveðinn eins lengi
og lotningin fyrir foreldrum hennar leyfði.
En nú var hún orðin sextán ára gömul
og deginum var eigi lengur unt að fresta.
Með ástúð fullvissaði móðir hennar
hana um, að hjónaband hennar myndi
hepnast vel, því hann var fæddur á heið-
ar-dag en Si Si á tóudag. Vitaskuld var
ekki unt að ganga úr skugga um svo
heiliavænlegt tákn.
Si Si hafði enga ánægju af að sauma
rauðu giftingar-smokkana og kápuna.
Snemma morguns heiðursdaginn sjállan
laugaði hún sig í vatni, sem tólf tegund-
um blóma hafði verið látið blæða í. Hárið
var sett upp í dásamlegan hnút og hún
var færð í rauða giftingarskrúðann. Þre-
föld kóróna og perlusett blæja, sem
huldi andlit hennar, var sett á höfuð
henni.
Þegar allir voru farnir út úr herberg-
inu, tók hún hvíta silkiræmu úr eski og
las skáldskapinn, sem á hana var letr-
aður, með tárvotum augum Svo stakk
hún henni og dálitlum rýtingi í kápuvasa
sinn og gekk út.
III.
Þó Paó Yeng vissi, að hann átti ekki
að fá Si Si að brúði, gjörði hann engar
vífilengjur af lotningu fyrir foreldrum
sínum. Giftingardaginn klæddist hann
beztu fötum sínum. Hann hjálpaði heið-
virðum foreldrum sínum til að koma öllu
í röð og reglu á heimilinu. Hann kveikti
á kertunum og reykelsis-stöngunum og
sá um, að hrísgrjón og vistir væri mat-
búið. Svo settist hann niður til að bíða
eftir veizlu-gestunum.
Paó Yeng geymdi harðneskjulega á-
lyktan í hjarta. Vilja foreldra sinna var
hann ákveðinn í að virða og lúta. En
þegar athöfnin væri úti, ætlaði hann að
svifta sig lífi. Hann vildi enga aðra hafa
— enga aðra elska, en Si Si.
Hin tiltekna stund kom að síðustu.
Hann heyrði að komið var með burðar-
stólinn hennar Sie Ling Yung. Hann
hneigði sig lotningarfylst fyrir foreldrum
sínum og opnaði inirðina. Þar voru
boðsgestirnir komnir. Hljóðfæri voru
slegin, trumbur barðar, söngmenn og
blysberar sungu. En viðkvæma hjartað
í brjósti Paó Yengs var höfugt og harmi
lostið.