Breiðablik - 01.03.1908, Blaðsíða 2
146
BREIÐABLIK
þegar mennirnir áttu við ömurlegf-
ustu kjör að búa, sem mannkyns-
sag-an kann frá að segja, þeg"ar of-
beldið réð lög'um og lofum og
réttur aumingjans var fyrir borð
borinn, þá var það orð talað : guðs
ríki er í nánd.
Dýrleg-asti fagnaðarboðskapur,
sem unt var að flytja ! En menn-
irnir börn og misskildu. Sjálf-
krafa, fallandi af himni ofan, á
yfirnáttúrlegan hátt, áttu þeir von
á, að það kæmi. Svo bráð var
barnslundin. En það var ekki
vegur vizkunnar. Alt varanlegt
er lengi verið að byggja. Ekkert,
sem standa á um aldur og æfi,
kemur sjálfkrafa, heldur með löng-
um tíma og miklum harmkvælum.
Framhaldið er torsótt, en þeim
mun traustara.
Gamalmenni stendur örþreytt á
grafarbarmi. Viljinn og viðleitn-
in og stritið hefir alt miðað til um-
bóta, lagfæringar. Á því grettis-
taki hefir hann slitið öllum krött-
um. Var það til einskis ? Hefir
ekkert orðið ágengt ? Brátt legst
hann þarna fyrir. A hann enga
hilling í huga ?
Annað líf. Eilíft starf. Eilíft
áframhald. Hann tekur aftur til
starfa þar sem hann hætti. Nýj-
ar hillingar koma í huga hansþar.
Á landinu ókunna verður hann
enn á leið til hillinganna.
Líf hvers manns fer eftir hilling-
um anda hans. Sé þær lágar og
litiar, stefnir hann ekki hátt. Sé
þær háar og djarfmannlegar verða
tilþrifin eftir því. Allir erum vér
á leiðinni í áttina til hillinganna.
Enginn draumur hefir verið svo
djarfur, að mannkynið hafi eigi
farið að þokast í áttina, úr því
hann eitt sinn var fram kominn í
huga þess. Löngu fyrir fram sjá-
um vér í hillingum það, sem á
fram við oss að koma, — leiðina,
sem oss er ætlað að fara. Það eru
sigurhæðir, þar sem oss eitt sinn
er ætlað að standa.
_SVJt'h_SVJt'h
SAMVINNA OG SAMKEPNI.
LíFID er samkepni. Hvað
þýðir það ? Að hver hrifsar frá
öðrum og að lítilmagninn er fyrir
borð borinn. Sá, sem mestan
hefir máttinn, krafsar til sín, en
hinir fá ekki neitt. Það er svona
í dýraríkinu. En er það mann-
eðlinu samboðið ?
Samkepni hefir komið miklu
góðu til leiðar með mönnum ekki
síður en dýrum. Þegar þeir eru
að reyna að komast hver fram úr
öðrum í hverju sem er, taka þeir
bezt á öllu, sem til er. Þeirdraga
þá ekki af sér, en neyta allrar
orku. Mikið af framförum mann-
anna hefir til orðið við slíka sam-
kepni, bæði í verklegum og and-
legum efnum.
En er það göfugasta hvötin ?
Ættum vér sífelt að vera að bera
oss saman við aðra ? Ætti
ekki hver maður að vinna verk