Breiðablik - 01.03.1908, Blaðsíða 9

BREIÐABLIK
153
LÆGRA EN ÞEIR LÆGSTU — HÆRRA EN ÞEIR HÆSTU.
I907.
Ef heyrnarlaus er eg- — en heyri
frá huga mér sífeldan nið
af sjálfsfórnarlindum, er sækja
til sálna, sem vantar írið —
Og heyri’ hann, svo fátæklings feg-inn,
sem fjársjóðu voldugs lags:
að sviðann úr sálunni tekur
af syndum hins g’lataða dags—:
Pá hevri eg betur en hinir,
sem heyra betur en eg
til gáleysis-glaumsins — er bannar
grátstunum aumingjans veg.
Og sé eg blindur — en sjái
í sál minni blómgarða-röð,
og viljann að garðverði gerðan,
sem gleðst við hver nýsprottin blöð —
E11 flýtir sér jafnan að flvtja
hin fölnuðu garðinum úr,
og sér um að sáðlandið búi
við sólskin og vorgróðrarskúr —
og ef þangað illgresi kemur,
en óðara visnar og deyr,
og sjái eg garðinn minn sælan—:
Pá sé eg betur en þeir —
Er sjá alt með sjónhvössum augum,
er sól hefir birtuna léð. . .
en andinn á engin, svo jafnvel
þeir auðnir hans fá ekki séð.
Og gangi eg haltur — en gangi
á guðs vegum hvar sem eg fer:
þá götu, sem alt hið góða
er gengið á undan mér —
Og svo — ef mér særist fótur,
en sárið er mjúklega grætt
og hreinsað af kærleiks-höndum,
sem hafa mér ungum mætt —
/
Óheltri geng eg en aðrir,
sem ávalt hræðast þá braut,
er liggur til sigursælu
um sannleikans stundar þraut.
Og beygi’ eg mig lægra’ en þeir lægstu,
sem ljá hverjum smælingja hönd:
Pá teygi’ eg mig hærra’ en þeir hæstu,
sem horfa’ yfir sælunnar lönd.
Guðmundur Jónsson.