Frækorn - 04.12.1903, Side 6

I5s
FRÆKOR N.
sameiningunni við heimssálina — hefur
slokknað sem tilvera út af fyrir sig —
misst persónuleikann, og því er það, að
þetta ástand oft nefnist »hinn eilífi svefn«:
Nirvana.
Buddha var jafnaðarmaður og kenndi,
að þeir, sem fátækir eru og neyð líða,
eru þeir, sem fyrst eru kallaðir til frelsis.
Því fékk hann brátt marga fylgismenn.
Kenning hans var seinna umbreytt í
ýmsum greinum og blönduðust inn í hana
hinir og þessir afguðasiðir.
Buddha neitaði tilveru persónulegs
guðs, en efíirfylgjendur hans komu mcð
trúna á bæði illa og góða anda og á
meðal hinna góðu var Buddha gerður
að hinum æðsta guði.
Skyldi nokkur vinningur vera í þessum
þoku-trúarbrögðum? Hvað segja þeir, sem
hafa lært að þekkja drottinn Jesúm Krist?
Þeir segja:
»Drottinn, til hvers eigum vér aðfara?
Þú hefur orð eilffs lífs.«
<X>g> -‘&&0-
Hann dó fyrir oss!
(Saga.)
í kirkjugarði einum í Buffalo stendur
skrautlegur marmarakross. A bekknum
beint á móti má oft sjá öldung sitja
hvítan fyrir hærum, og halda að sér
höndum og stara á marmarakrossinn, á
meðan heit tár renna niður kinnar hans.
Oft sitja þar hjá honum margir menn,
sem eru að sjá innilega hrærðir.
Ef spurt er að því, hvað því valdi, að
þeir sitji þarna, þá bentu þeir á mar-
maraplötuna undir aurslánni (sokkelen); á
henni stendur með gyltu letri:
»Reistur af þakklátum farþegum af
gufuskipinu »Svalan« til minningar um
Jón Maynard stýrimann. Hann dó fyrir
oss.«
Spyrji menn enn fremur, þá segja þeir
með titrandi vörum og tárvotum augum
á þessa leið:
»Jón Maynard var stýrimaður á gufu-
skipi, sem fór frá Detroit til Buffalo,
og vér vorum farþegar. Veður var hið
bezta, og skipið var fullt af fólki. En
allt í einu sáu menn reyk gjósa upp
aftur á skijfinu. Skipstjóri skipaði ein-
um af hásetunum, Simpson að nafni, að
fara niður og gá að, hvað um væri að
vera. Hann kom aftur að vörmu spori
náfölur og sagði skipstjóra, að eldur væri
kominn upp í skipinu, og strax á eftir
heyrðist neyðarópið: eldur! um allt skipið.
Allir voru kallaðir uppá þilfar, og allt
var gert til þess að slökkva eldinn, en
árangurslaust. I skipinu var mikið af
tjöru og harpix, og eldurinn læsti sig
út á vitfangi.
Farþegarnir æddu upp til stýrimanns-
ins Og spurðu: »Hve langt er héðan
til Buffalo?*
»HáIfönnur mjla.«
»Hve lengi verðum vér þá leið?«
»Vér verðum þrjá fjórðunga stundar,
ef vér höldum þeim hraða, sem vér
höfum nú.«
»Er nokkur hætta á ferðum?« spurðu
þeir enn fremur.«
»Hætta, já«.
»Þér sjáið, hvernig reykurinn gýs upp.
Flýtið yður, ef þér viljið varðveita líf yðar.«
Allir æddu fram á skipið, farþegar og
hásetar, karlar, konur og börn.
En Jón Maynard var kyr við stýrið.
Eldurinn æddi áfram og svartir reykjar-
bólstrar lögðust yfir skipið.
Skipstjórinn kallaði í málpi'pu sína:
»Jón Maynard!«
»Eg er hér, herra skipstjóri.«
»Eruð þér við stýrið?«
»Já, herra skipstjóri.«
»Hvert stefnið þér?«
»Nær því í austur, herra skipstjóri.«
»Stýrið í landsuður og stefnið beint
á ströndina,«
Skipið nálgaðist nú óðum ströndina, og
aftur hrópaði skipstjóri: »Jón Maynard.«
Hann svaraði með veikri röddu: »Eg
er hér, herra skipstjóri.«
»Haldið þér, að þér þolið við ennþá
í fimm mínutur, Jón?«
»Eg ætla að reyna það«, sagði hann,
»með guðs hjálp.«
Hárið var brunnið af binum gamla
manni, og líkaminn allur sviðinn og