Frækorn - 04.12.1903, Blaðsíða 9

FRÆKO RN.
16í
raun láta sér litlu skifta, þegar á reynir,
hvort hann fær »huggun í hörmunum« og
»styrk í þjáningum« eða ekki, og vafa-
laust er það, að honum og hverjum öðr-
um manni er mikilsvert að hafa »hug-
rekki til þess að halda að hinum miklu,
ókunnu leikslokum, dauðanum. « Og viss
getur höf. verið um það, að þau trúar-
brögð, sem ekki veita þetta, þau verða
aldrei »framtíðartrúarbrögð«. En einmitt
þetta hafa hin kristnu trúarbrögð vor
veitt oss öld eftir öld, og svo langt frá
því að þetta sé ókostur við þau, eins
og hr. Ervast hugsar, er þetta það, sem
með öðru verður hið frambúðar-bezta í
þeim.
I öðru lagi veita hin kristnu trúar-
brögð hverjum, sem tileinkar sér þau,
einmjtt það, sem hr. Ervast heimtar Og
þykist ætla »framtíðartrúarbrögðunum«
að veita mönnum. Kristnu trúarbrögðin
fá oss t. d. sannarlega »hugsjón til að
berjast fyrir«. Hver er sú hugsjón, sem
geti verið hærri en þessi: að göfga með-
bræður vora með kærleika og ósíngirni,
eins og Tegnér svo snilldariega kemst
að orði:
»Vet du pá din lefnads gáta
Nágot tröstligare svar,
Án att álska och förláta
Sönerna af samma far?«*
En þetta er Krists hugsjón, og hana
hefur hann fengið oss. Framtíðartrúar-
brögðin munu ekki geta fengið mönnum
neina betri.
»Takmark til að keppa eftir.« Það fá
kristnu trúarbrögðin oss, og það takmark
er þetta:
»Þar til vér allir erum komnir til . . .
þekkingar á guðs syni, til fullorðins ára,
til aldurshæðar Krists fyllingar.« Ef. 4,
13. Og: »Það vitum vér, að þegar
hann birtist, munum vér verða honum
* Á íslenzku:
Qetur þú við gátu lífsins
gefið svar, sem huggar meir:
„Brotum gleymdu bræðra kífsins!
börn þíns föður eru þeir?"
líkir, því vér munum sjá hann, eins og
hann er.« I. Jóh. 4, 2. Hærra takmark
en þelta mun hr. Ervast eigi geta bent
á og »Framtíðartrúarbrögðin« ekki heldur.
»Skýring á tilganginum með lífinu.« —
Sú skýring, sem hin kristnu trúarbrögð
gefa á því, er þessi: »Guð (tilverunnar
innsta rót) er kærleikur«; guð er óeigin-
gjarn kærleikur, en í kærleika er fólgin
sæla og líf. »Hver, sem er stöðugur í
kærleikanum, sá er stöðugur í guð, og
guð í honum.« 1. Jóh. 4, 16. Líf guðs
er líf í sælu. »Gnótt fagnaðar er fyrir
þínu auglíti og sæla við þína hægri hönd
eilíflega,« segir skáldið hebreska, sem
kristnir menn kannast við sem guðinn-
blásið.
Hr. Ervast virðist hafa rámað eitthvað
i það, að þetta, sem hann heimtar, veiti
Kristur. Hann segir:
»Að vísu er ein kenning kristnu trúar-
bragðanna, eins og kirkjan prédikar þau,
fær um að fylla upp lífið, en það er
þessi kenning Krists : Elska skaltu guð
yfir alla hluti fram og náunga þinn eins
og sjálfan þig.«
Já, það er satt! — En hví þá dæma
þau trúarbrögð, eins og hr. Ervast gerir?
»Þessi kening hefur ekki gagntekið kristi-
legt líferni sem skyldi,« segir höf. —
Hví þá ekki gera allt til þess að það
verði í lífinu í stað þess að bjóða oss
hina þokukenndu Buddatrú til þess að
blanda trúarbrögðum kristninnar með?
Herra Ervast finnur að ýmsu í kirkju-
trúnní. Og margt orð er þar satt hjá
honum. En ráðið við því er sannarlega
ekki: Buddha, heldur: aftur til hinnar
einföldu, kraftmiklu kenningar Krists!
Þegar höf, fer að skýra frá »hinni nýju
trú,« þá kemst hann einatt út í stað-
leysur. Því það, sem hann kallar nýtt,
er æfinlega (að svo miklu Ieyti, sem það
er nokkurs virði) — hin gamla trú Krists.
T. d. þetta, að »trúin og lífernið eru
það sanna.« — Annað en þetta kennir
Kristur ekki, eins og aliir vita, sem þekkja
orð hans. Og á sama veg fer um margt
í bók Ervasts.
Mikill hluti bókarinnar gengur út á
það, að mæla með hinum austrænu og
sérstaklega með hinum indversku trúar-