Frækorn - 04.12.1903, Blaðsíða 7

159
FRÆ.KO Rl\
Ferðálýsingf
brenndur og hægri hendin kolbrunnin.
Með vinstri hendinni hélt hann um stýrið
og stóð eins og klettur inn í miðjum
eldinum og reyknum og stýrði skipinu
upp á land.
Öllum var bjargað, körlum og konum
og börnum, en Jón Maynard hneig niður,
er hann kom á land, og þar yfirgaf andi
hans hið brunna líkamshreysi. — Hann dó
fyrir oss!
Vér stóðum kringum líkið með sárum
trega, en augun full af þakklætistárum.
Hér huldum vér moldu hinar jarðnesku
leifar hans. Öll skipshöfnin og farþegar
og því nær allir bæjarbúar fylgdu hon-
um til grafar. Þegar kistan var látin síga
niður í gröfina, gátu margir ekki tára
bundist.
Þenna minnisvarða höfum vér reist
honum, og hann mun eyðast og hverfa
með tímanum, en minning hans lifir í
hjörtum vorum. — Ó, vér getum aldrei
gleymt honum, því að hann dó fyrir oss.
Lesari góður! rerindu huga þínum til
Golgata, þar sér þú standa þrjú kross-
tré. A því trénu, sem í miðju stendur,
hangir maður, sem var kvalinn og þjáður
vegna vor, eins og spámaðurinn kemst
að orði um hann:
»Hann var þjáður fyrir afbrot vor og
fyrir vor illvirki lemstraður. Hegning
lá á honum, svo vér skyldum fá frið, og
fyrir hans sár heilbrigðir verða.«
Minning hans lifir í hjörtum vorum,
honum getum vér aldrei gleymt, því að
hann dó fyrir oss. J. B. þýddi.
SÓL.
ímynd minar andlátsstundar
ertu, sól, þá niður sígur,
og eg minnist uppheimsfundar
upp á morgni þá þú stígur.
ímynd ertu uppheimsbarna,
á þá ljómar siðla degi,
lítla, skæra, leifturstjarna,
ljós á heimsins þyrnavegi.
G.
Margir lesendur »Fræk.« munu vilja
heyra eitthvað um ferð mína hér um land,
og þar sem eg á mörgum þeirra mikið
að þakka fyrir hjálp og aðstoð, vil eg
nota tækifærið til þess að senda þeim
hjartans þakklæti mitt, um leið og eg
segi frá ýmsu, sem eg hef tekið eftir.
Ferð minni er ekki enn lokið, en eg
vil segja frá því, sem komið er.
Eg lagði á stað frá Akureyri fótgang-
andi í' byrjun marzmán. og hélt áfram
gegn um 4 sýslur: Eyjafjarðar,- Skaga-
fjarðar- Húnavatns- og Strandasýslu. I
þrem hinum síðarnefndu sýslum hef eg
heimsótt flesta bæi. Og því hefur ferðin
orðið lengri en ella, og leiðin hefur orð-
ið æði krókótt og seinfarin, þareð eg oft
hef ferðast um löng nes og oft langt inn
í landið meðfram dölum og fljótum, sem
eg oft hef fylgt mílu langt l)áðu megin.
Erindi mitt hefur verið að safna áskrif-
endumað »Fræk.« Þetta hefur líka heppn-
ast vel. Til allra þeirra, sem hafa sýnt
mér góðvild í þessu tilliti, vil eg hér
með votta kæra þökk.
Ýmislegt hef eg reynt á ferðinni. í
byrjun gekk það hálfilla fyrir mér að gera
mig skiljanlegan; en með því að heyra
til og umgangast menn, hefur þetta lag-
ast nokkuð. Og alstaðar hafa menn um-
liðið vankunnáttu mína í íslenzkunni með
I þolinmæði.
Það, sem um fram allt hefur gert ferð-
ina skemmtilega, er vinarlegt viðmót og
velvild, sem menn alstaðar hafa keppst
um að auðsýna mér. Gestrisnari þjóð,
en Islendingar eru, held eg sé ekki til.
Eitthvað mismunandi hefur það verið á
ýmsum stöðum. A æði mörgum stöðum
fylgja menn hinum forna sið að taka ekki
borgun fyiir næturgistingu og mat. En
þetta þarf þó ekki að aftra ferðamann-
inum frá því að sýna viðurkenningu sína
á annan hátt.
Varla kemur það fyrir, að nokkrum
manni sé neitað um gistingu. Ekki verð-
ur heldur gerður mannamunur; hvað Is-
lendingar gera hver fyrir annan, það gera