Frækorn - 04.12.1903, Blaðsíða 13

FRÆ.KORN.
við okkur um stund við ýmislegt. Þegar
eg fór að hátta var eg áminntur um að
heimsækja þau aftur. Og mér fannst
eg vera svo lítill, þegar eg fór upp að
hátta. Eg lá lengi hugsandi, þar til eg
sofnaði.
»Tókstu nokkra ákvörðun?« spurði
vinur hans.
»Jeg var ákveðinn í því með sjálfum
már, að móðir mín væri skemmtileg kona
og að eg ætti líka góða systur.
Jeg heimsótti þær reglulega eftir þetta
og kynntist þeim vel.« —
Kæru ungu vinir! Verið ekki ókunn-
og föðurhúsunum og foreldrum yðar.
Sorglega margir hafa liðið tjón á sálu
sinni fyrir þá sök.
»Herold.«—T, Á. þýddi

Lífsskoðun og: trú.
Mótlæti, von, sigur, fögnuður.
Úr »Hörpu« eftir Baldvin Bergvinsson.
MÓTLÆTI.
11 T Var er Sleðin? himnafaðir!
m Hvar er ró og hvar er friður?
Cýij 2 Hví er þessi hryggð og mæða ?
Hvar ert þú, sem auma styður ?
Hér er djúpur dalur sorgar!
Dimmur virðist vegur jarðar!
Lífið grætur — geðs á línu
grafnar dular rúnir harðar.
Þyrnar vaxa — vegir slitna —
veröld byrgir þokumyrkur —
hætta búin hjálparlausum!
Hér er gefinn ferðastyrkur.
Hann er blíða, bjarta vonin
best sem leiðir vegfaranda
yfir lífsins eyðimörku,
og á braut til fegri stranda.
165
VONIN.
Þegar berst í barmi hjarta,
blóðið finnst í æðum þjóta,
ó, þá virðist veikum manni
vonar blíðrar sælt að njóta.
Hún er lífsins leiðarvísir —
leiðir mann og veginn greiðir,
Hún er engill æðri heima;
yfir jörðu mátt sinn breiðir.
Hún er ljúfust lækning meina,
leiðir þrótt í veikan huga;
styður mann á brautir bjartar,
blíða stjarnan almáttuga.
Hana má ei heimur missa,
hún er leiðarsteinninn fríði;
og til sigurs leiðir lúna
lífs úr hörðu jarðar stríði.
SIGURINN.
Hér er friður! Hér er blíða!
Hér er hvíld og ró og yndi!
Nú er hjarta heilbrigt orðið —
heilög rósemd styrkir lyndi.
Hér er sárið heilt og gróið,
himnesk sunni skín á völlinn;
sverðin lögð til síðu brotin;
signir lognið táraföllin.
O, þann sæla sigur fenginn
sannarlega þökkum guði;
hann sem gefur hjarta friðinn —
hann vér lofum í fögnuði.
FÖGNUÐURINN.
Þú ert eilíf ástar sæla —
unaðs- röðul!, sálarfriður —
þú ert mannsins mesta yndi —
munastrengja sætur kliður.
Þú ert blíður, sorgir svæfir,
særðu hjarta gleði veitir;
þú burt sníður þyrna sára,
þú í sælu harmi breytir,