Frækorn - 04.12.1903, Blaðsíða 11

FRÆ.KORN.
163
Quðs musteri
11.
Vér höfum talað um fyrri hluta Opinb. 11,19
og skilið að nokkru leyti þýðingu þess, að
musterið varð opnað. Vér erum þá komnirað
síðari hluta versins, sem talar um refsidóma,
með þessum orðum: „urðu þá eldingar, hvellir,
reiðarþrumur, jarðskjálfti og mikið hagl."
Kristur kom ekki til þess að dæmaheiminn,
heldur til þess, að heimurinn frelsaðist fyrir
hann. En guðs orð er annaðhvort ylmur lífs-
ins eða ylmur dauðans. Sá, sem ekki trúir á
guðs son, er þegar dæmdur. Því þetta er dóm-
urinn, að ljósið kom í heiminn. Menn bera
ábyrgð eftir því Ijósi, sem þeir hafa meðtekið.
Hafi guð ekki sent mönnum ljós ogsannleika,
þá mundi hann ekki geta látið refsidóma koma
yfir þá. Og þar sem hin síðasta kynslóð á jörð-
unni mun hreppa hinar sjö síðustu plágur og
verða fyrir þyngri refsidómum en nokkur önnur
kynslóð, þá Ieiðir af því, að drottinn hefur
sent þessari kynslóð meira ljós en nokkurri
annari kynslóð.
Opinb. 11,19 (síðari hluta versins) bendir
einmitt á hina sömu viðburði, sem fram eiga
að koma við enda heimsins, í hinni sjöundu
plágu, sem er lýst í Opinb. 16. kap. Þar er
sagt, að þegar hinn sjöur.di engill hellti úr sinni
skál, komu eldingar, hvellir, reiðarþrumur,
jarðskjálftar, og að vættarþungt hagl féll yfir
mennina.
Ekkert tímabil er gefið milli viðburða þessara.
Allir kraftar himnanna munu komast í hreif-
ingu og himinn og jörð munu skakast á sama
tíma.
Ritningin talar um eldingar í sambandi við
regn (Jer. 10,13), og líka í sambandi við hagl
(Sálm. Dav. 18, 7-15). Þegar talað er um
eldingar og regn, er stundum talað um regnið
sem guðsblessan yfir jörðina; en í teksta vor-
nm er átt við viðburði í náttúrunni, sem hafa
refsidóma í för með sér. „Vættarþungt hagl"
er ekki hægt áð skoða öðruvísi.
Þeir „hvellir", sem tekstinn talar um, virðist
vera rödd drottins í náttúruviðburðunum, sem
boða, að drottinn er sá, sem dæmir, og að
drottinn og hans smurði hefur fengið vald
yfir heiminum og mun ríkja að eiltfu (vers 15.)
Já, þegar dagurinn breytist í nótt, sólin
byrgist af niðdimmum skýjum, himininn verður
eins og eldur, með því að þrumur og eldingar
geisa, og vættarþungt hagl fellur á mennina,
þá munu í sannleika heyrast hvellir, svo sterkir,
skýrir og ógurlegir, að menn munu deyja af
angistarfullri eftirvæntingu þess, er yfir allan
heiminn mun koma. Þá er það, að „drottinn
hrópar frá Síon og lætur rödd sína heyrast
frá Jerúsalem, og himinn og jörð skelfast."
Þá munu kraftar himnanna hrærast (Lúk. 21,26).
Viðburðirnir, sem nefndir eru í hinu sjötta
innsigli (Opinb. 6, 14), koma einnig heim við
teksta vorn. Síðast í hinu sjötta innsigli mun
himininn hverfa eins og samanvafið bókfell
og hvert fjall og hver ey færast úr stöðvum
sínum. Það, að himininn skakist, gengnr rétt
á undan því, að hann umbreytist (Sjá. Heb.
1, 12 og 12,27) Einnig kemur það atriði í
hinu sjötta innsigli, að „hvert fjall og hverey
færðist úr stöðvum sínum", vel heim við hinn
mikla jarðskjálfta, sem talað er um við sjöundu
pláguna. Þessi eyðilegging er svo alger, að
allt á jörðu hlýtur þá að umhverfast.
Rétt í þessu kemur Jesús til Iausnar sínu fólki;
þá upprísa hinir dauðu og þeir, sem Iifa, íklæð-
ast, ásamt hinum upprisnu, óforgengilegri dýrð.
IJá munu allar kynslóðir jarðarinnar kveinaog
skelfast fyrir honum. (Opinb. 1,7). Þá munu
konungar jarðarinnar, höfðingjar og hershöfð-
ingjar, auðmenn og rikismenn, þegnar og
þrælar fela sig í hellum og hömrum fjalla og
segja til hamranna: „Hrynjið yfir oss og
felið oss fyrir ásjónu þess, sem í hásætinu situr,
og fyrir reiði lambsins; því nú er kominn sá
mikli dagur hans reiði, hver fær nú staðist?"