Lögrétta - 01.01.1933, Side 15

29
LÖGRJETTA
30
við hljóma snjalla,
sem hrífa alla.
Veit oss frá gröf
þína vildargjöf.
Við bjarnyl þinn
lagði bam hvert kinn.
Við stjarnanna glans
við stigum dans.
Bárum eld á braut,
sem aldrei þraut.
Söngur fór um jörð
og sól um fjörð,
er örninn kvað
á Álestað.
Danmörk dáði þig.
Danmörk hylti þig.
Það mun eigi gleymt,
en í minnum geymt.
Hún hóf þinn hag.
Það skal heyrt í dag:
Hlý kom þjer hönd
frá Hertu strönd.
Sú hlýja hönd
gerði hjartans bönd
nátengd við þann
hinn norska mann.
Þar áttir þú ást,
sem aldrei brást.
Seg með hughrifi
hátt: Danmörk lifi!
Svíþjóð kom síðar
með sæmdir fríöar,
sem gáfu glansinn.
Það var gullkransinn.
Svíagrund signa
söngvar, og tigna
hreystinnar hreimlj óð.
Heill þjer, Svíþjóð!
Djörf og dáðrik ljóð
dýrkar Svía þjóð,
eins og örnim: kvað
á Álestað.
Felur útalda
ey með snæfaida,
bláa bergsali
og breiða dali.
Gleymt er ei þar,
hverja geisla 'oar
yfir bygð og ból
Björnstjernes sól.
Þar er eldur og ís.
En orðsins pris
lifir, og lengi
hefur laðað méngi
málskrúð í rím-im
frá myrkum tímum,
sótt í Eddu óð,
það er Island. — Hljóð!
Dreymdi fjalldali
dýra goðsali,
er örninn kvað
á Álestað.
Hljómur fór um Sund
og Hertu lund,
er örninn kvað
á Álestað.
Svíþjóð kom seint,
En sáuð þið hreint
sólheiði glóa
yfir sænska skóga?
Genguð þið þar brautir
um grýttar lautir.
Bæði björn og stjarna
bú eiga þama.
Nafnfræga Noregs þjóð,
Norðmanna sveinn og fljóð,
gott hlaustu gjafval,
gx>ða frá hásal
veitt, hið víðkunna
vín Suttungs brunna.
Skarpur skáldvígur
skóp Noregs sigur.
Þú, Noregur, skínandi í skýjum,
þar skáldin í fjallborga vígjum
krýnd sitja’ í kápum dýrum
sem kóngar í ævintýrum.