Lögrétta - 01.01.1933, Blaðsíða 40

79
LÖGRJETTA
80
8 ft í r
Þorsteía Gíslasoa
I.
Við gosumbrot hörð
frá glóð í jörð
úr gráðinu’ er fjalley að rísa
með hátinda stól
og himin-sól
fer hana að verma og lýsa.
Og grænan um síð
fær gróður hlíð,
en gnípurnar tindrandi ísa.
Óðsnild og andleg fræði
ólust við þing og skóla.
Þú andlega menning við hreystinnar hlið,
þig hyllir og dáir vor strengjasláttur.
I vitsku og hreysti býr mannsins máttur.
Sú menning studdist þær báðar við.
II.
Biskupinn gekk með bagal fram,
boðaði nýjan sið.
Allir lutu í auðmýkt, ölturin krupu við.
Klukkurn var hringt um hæð og dal,
— þær heimtuðu frið.
Hún sá aðeins himin og haf, — var ein.
Sig' hnjúkarnir spegluðu’ í fjörðum
og ósum,
og sumurin komu með síungum rósum,
og vetumir komu og vindurinn hvein.
En húmnætur sveifluðu um himininn
flögrandi ljósum.
Víkingar eyna vekja
með vopnaglaumi’ af draumi.
Norrænna kappa knörrum
köldum skaut úr öldum.
Þeir djarflega könnuðu drafnanna geim.
Á dáðatíð þeirri sá talinn var mestur,
sem lagði knerrinum lengst í vestur,
uns Leifur fann þar hinn nýja heim.
Ganga’ á eynni ungu
Ingólfs frændur til þinga.
Ásum löghelgað lýsa
lýðríki’ á hamrabríkum.
Unnu verk með orku,
efldust að þrótti dróttir.
þennan sumarpistil minn — og má geta
nærri, að ýmsum mun þykja tími til kom-
iiin að hætta nú öllu málrófi og fara að
brúka fæturna — stíng jeg upp á, að vjer
leiðum oss í hug sumarið íslenzka og heils-
um því samróma með því að syngja vísuna:
Vorið er komið og grundimar gróa....
Klerkur lærður klaustrinu í
kálfskinnsbækur á
letraði ljóð og sögur landsins bygging frá.
Skálholt og Hólar hæst til valda
hófu sig þá.
Dimmir í lofti, dregur upp drunga’,
er boðar grand.
Kúgun hófst, er kongslið kom með
reiddan brand.
Þegar Hóla hetjan fjell dró húm yfir land.
Þá kom tíðin ólans örg
yfir frónska lýði.
Einokun og óhöpp mörg
evddu frelsi, rændu björg.
Þjóðin átti’ í þungu’ og löngu stríði.
Enn rnenn sögur sögðu’ og bögur kváðu.
Feðra ráð á fornri öld
fólkið dáði’ um vetrarkvöld.
Inni’ í ranni undir fanna þaki
kappaljóðin kveða vann
karl, en fljóð á rokkinn spann.
Fólkið unga unni tungu sinni
af því kvæði kvöldum á
kváðu mæður vöggum hjá.
Forni arineldurinn
ennþá brann. Tíðin rann.