Lögrétta - 01.01.1933, Síða 45

89
LÖGRJETTA
90
sje bundin við géð og göfug störf hjer í
framtíðinni.
Hinsvegar sýna þessar minningargjafir
ijóslega þá einlægu elsku, þakklæti og virð-
ingu, sem böm á gamla íslenska vísu bera
til góðra foreldra, og gott væri það þjóð-
inni, að slík væru sem víðast sambönd for-
eldra og barna, sem hjer eru auðsæ að verið
liafa.
En þessar minningargj afir sýna fleira og
einnig það, að: „Röm er sú taug, er rekka
dregur föðurtúna til“, þegar bömin þannig
telja æskustöðvarnar sjálfkjörnar til að
geyma þær minningar, er þau helga foreldr-
unum.
Sem sýnishorn um starfsgetu þessara
sjóða, þegar þeir samkvæmt skipulags-
skránum taka til starfa, skal þess getið, að
við fljótlega athugun telst okkur svo til, að
með líkum vöxtum sem nú eru, verði minn-
ingarsjóður Björns og Rannveigar frá Hofi,
árið 1960, orðinn fullar kr. 13,600,00, en
sjóður Björns og Ingunnar frá Kornsá árið
1940, sem næst kr. 2000,00.
Svo viljum við þá biðja Lögrjettu að
flytja stofnendum og gefendum nefndra
minningarsjóða hjartanlegt þakklæti frá öll-
um íbúum Áshrepps, fyrir þessa sjóði. Þeir
munu verða hjer ævarandi minnisvarðar
þessara merku hjóna, og sömuleiðis stofn-
endanna.
Þeim sendir Vatnsdalur kveðjur og bestu
árnaðaróskir.
Magnús Stefánsson. Þorsteinn Konráðsson.
1 sambandi við þá tvo minningarsjóði
Vatnsdæla, sero hjer er getið, tel jeg rjett
að minnast elsta minningarsjóðs sveitarinn-
ar, sem er: Minningarsjóður Stefáns Magn-
ússonar og Ingibjargar Magnúsdóttur,
hjóna frá Flögu.
Fje þessa sjóðs var við síðastliðið nýár
kr. 1236,40. Stofnfjeð var þeim Flöguhjón-
um gefið til eigin ráðstöfunar, af börnum
þeirra, sveitungum og vinum, á gullbrúð-
kaupsdegi þeirra, 4. nóvembr. 1919.
Skipulagsskrá sú, sem þau sömdu fyrir
sjóðinn, hlaut konunglega staðfestingu 11.
september 1924, og samkvæmt henni er
sjóðurinn til styrktar fátækustu búendum í
/TTn 1 / / Sftir
Æsfeuminmngar ,
I hinum skemtilegu minningaköflum Sig-
urðar Sigurðssonar skálds, sem eru að koma
í LögTjettu, standa (408. d. 1932) nokkur
orð, sem beint liggur við að skilja svo sem
frændfólk mitt á Hæli í Gnúpverjahreppi
hafi á unglingsárum mínum sýnt mjer
hörku nokkra og ónærgætni. Væri ekki rjett
af mjer að láta þessu ómótmælt, þar eð
mjög fjarri fer því að nokkuð slíkt hafi
átt sjer stað.
Mig hafði lengi langað til að vera suro.ar
í sveit og læra að slá, en af ýmsum ástæð-
um varð þó ekki úr því fyr en sumarið sem
jeg var 17 ára. Báðu foreldrar mínir þau
Hlíðarhjón Lýð og Aldísi fyrir mig aðal-
lega, en Hlíð er næsti bær við Hæl, þar sern
bjó Einar Gestsson og Steinunn Vigfúsdótt-
ir, svstir móður minnar. Var ekki til þess
ætlast að jeg dveldi á þeim bænum nema
lítinn hluta sumarsins. í Hlíð eru engjar all-
ar þurar, og sumt af þeim með fegurstu
blettum á landinu, þeirra er jeg hef sjeð, en
á Hæli hagaði svo til, að þegar út úr tún-
inu kom, mátti heita að allur heyskapur væri
á mjög blautri mýri.
Jeg dvaldi á Hæli þann tíma sem tiltekið
var, svo að ekki var um neinn flótta að
ræða þaðan, og var vissulega ekki nein til-
raun gerð til þess að fá mig til að standa
í leirbleytunni lengur en jeg vildi sjálfur.
Fann jeg fljótt, að það átti ekki vel við mig,
Vatnsdal. Er þegar búið að úthluta styrk
þrisvar sinnum, með parti af vöxtunum, og
verður því haldið áfram þar til sjóðurinn er
orðinn kr. 20,000,00. Eftir þann tíma skal
árlega úthluta í sama skyni 9/10. hlutum
vaxtanna, þegar styrkþegar eru til, sem að
öðru leyti uppfylla öll skilyrði til styrksins.
Hafa þau hjón með þessari ráðstöfun
sinni haldið áfram að rjetta þeiih bróður-
hönd sína, sem mest eru þurfandi fyrir
stuðning, þótt þau sjálf sjeu horfin samvist-
um hjer.