Lögrétta - 01.01.1933, Qupperneq 46

91
L ÖGRJETTA
92
þó að jeg sje annars ekki kveifarlegri gagn-
vart kulda en gerist. Kappið við heyskapinn
var ekki minna í Hlíð; var jeg altaf með
fólkinu*) og gerði það sem jeg gat; var
mjer mikill hugar á að læra að fara með
orf og ljá, og er það ágæt íþrótt, sem jeg
hefi þó, því miður, aldrei lært til móts við
meðalmann, þeirra er slíkt hafa stundað fvá
barnæsku. Hygg jeg annars að það sje eftir-
tektarvert, hversu margir ágætir sláttu-
menn hjer hafa verið. Er mjer glöggt í
minni er jeg var um haustið í rjettunum að
virða fyrir mjer mennina og hugsa um að
þetta væru alt snilliugar í þeirri íþrótt, sem
jeg, þrátt fyrir sumarviðleitnina, var svo
ófullkominn í.
Jeg eignaðist góða vini þar sem Illíðar-
fólkið var, og hefði mjer þótt mikið á vanta,
ef jeg hefði ekki kynst því; hef jeg minst
þess nokkrum sinnum á prenti, einkum Pá!s
og Guðlaugar, konu Bjarna hreppstjóra
Jónssonar í Háholti á Skeiðum. Páll Lýðs-
son íieíur verið einn af mínum bestu vinurn,
og þótti mjer vænt um, beggja vegna, er
hann kvæntist Eagnhildi Einarsdóttur
frænku minni, systur Gests, er jeg hygg
að engu síðar hafi verið viti borin en hann.
Var Gestur bráðskarpur, allra manna fljót-
astur að hugsa, en að því skapi snarráður
og framkvæmdasamur. Varð þar mikili
mannskaði, er hann fjell frá, aðeins 38 nra
að aldri. Hefur mjer virtst ekki ólíidegt, að
Gestur á Hæli sje sá niðji Skúla fógeta, er
honum hafi verið líkastur. Virðist mjer Jón
Þorbergsson á Laxamýri hafa lýst Gesti vei
í grein, sem kom í Óðni síðasta.
10. 3.
Starfsárin, 2. bindi af æfisögu sjera Frið-
riks Friðrikssonar, koma út í haust, álíka
stór bók og I. bindið, Undirbúningsárin,
sem kom út 1928. Báðar þessar bækur eru
sjerprentaðar úr „Óðni“.
*) Nákvæmninnar vegna er þó rjett að geta
þess, að jég fór ekki út að slá kl. 3 eins og
piltarriir gerðu meðan í túninu var verið, held-
ur kl. 5 (sumartími); en ekki var þetta þó af
því að jeg hefði færst undan að verða hinum
samferða, heldur af því að Aldís heitin vildi
ekki að jeg færi fyr.
// , r // 6mr
O O II1 or Síqurð Sigurðsson
O frá Ærnarholti.
I.
Mjer hefur dottið í hug, að bæta einni
ferðasögu við hinar mörgu, sem undanfarið
hafa birtst í blöðunum; og „mjer til hugar-
hægðar“, eða dægradvalar, en „hvorki mjer
til lofs, nje frægðar“ fremur en annað nú á
dögum, og það því fremur, sem jeg hygg,
að hún sje hinum að ýmsu ólík. Er nú löngu
liðið, eða rúm þrjátíu ár síðan saga þessi
gerðist.
Jeg var lærlingur í lyfjabúð Reykjavíkur,
sem M. Lund átti um tíma. Hann tók upp
þann sið hjer í bæ, að veita aðstoðarmönn-
um sínum sumarfrí; það var upphaflega
vikuskeið, en var síðar lengt. Þótti þetta hið
mesta frjálslyndi.
Síðan fluttist jeg til Danmerkur og var
sami siður þar. En þetta sýnir sanngirni
Lunds, að nota sjer ekki kröfuvægð þeirra,
sem hjá honum störfuðu; enginn þeirra ætl-
aðist til, eða fór fram á slík fríðindi.
Þegar jeg kom til baka, kom jeg nokkru
fyr en jeg var ráðinn og gekk hjer iðjulaus
nm göturnar, eða sat að sumbli með hinum
og þessum á Hotel Island. Kvöld eitt kom
jeg þangað, sátu þar margir ungir menn og
skemtu sjer hið besta. Einn í hópnum var
Ágúst H. Bjamason, nú prófessor. Var
gleðskapur, skrafað og sungið mikið, en lít-
ið drukkið. Tíðin var góð og gott veður, en
nokkuð rigningasamt. Hafði jeg orð á því,
að þetta væri vitleysa, að hanga hjer inni. í
stað þess að ganga út í guðs græna náttúr-
una og hressa líkama og sál þegar tími væri
til; enginn gaf þessu nokkurn gaum nema
Agúst og þótti honum þetta viturlega mælt
og varð það úr, að við sömdum svo, að fara
saman í gönguför þegar næsta dag sem og
varð.
Tókum við „nesti og nýja skó“; Ágúst
fjekk sjer íslenska skó, en jeg „danska“
(ensk. stígvjel, frá Bimi Kristjánssyni og
þóttu rándýr á 14 kr., sterkustu og bestu,sem
jeg hef eignast á æfinni) og var þá mál-
venja að kalla allan útlendan skófatnað
„danskan“, hvaðan sem hann kom. Jeg get