Alþýðublaðið - 01.12.1963, Side 8

Alþýðublaðið - 01.12.1963, Side 8
Siggi Hreiðar er hann kallaður meðal vina og kunningja, en heit- ir fullu nafni Sigurður Hreiðar Hreiðarsson. Hann er eins og marg ir menn ofan úr Mosfellsveit og þar sleit hann barnsskónum- Þeg- ar hann hafði lokið barnaskóia- námi, settist hann í framlialds- skólann á Skógum, og nokkrum árum síðar fór hann í þann góða Samvinnuskóla. Einhverntíma var ég að blaða í Samvinnunni og sá þar ljóð eftir Samvinnuskólanem- endur. Meðal skáldanna var ein- mitt Siggi Hreiðar. Þetta kom mér þó ekki á óvart, þar eð ég vissi að hann hafði verið yrkjandi allt frá barnæsku og hafði einnig gaman af að semja leikrit uppúr vinsæl- um barna- og unglingabókum, þó ekki væri hann þá aldinn að ár- um. Nú er Siggi Hreiðar blaða- maður við Vikuna, en var áður blaðamaður við Samvinnuna, Tím ann og Mynd sáluðu. Og nú er hann búinn að koma saman heilli bók, sem væntanleg er á bókamarkaðinn næstu daga. Vegna þessara stórtíðinda fýsti mig að eiga við hann stutt spjall og forvitnast um tildrög þessarar bókar. Við fengum okkur kaffisopa hérna niðri í Ingólfscafé og bað ég hann um að segja frá, en ég skyldi reyna að hafa undan við að skrifa eftir honum: — Ég býst við að flestir sem hafa valið blaðamennsku eða ein- hvers konar ritstörf að ævistarfi, búist við að þeir geti sett saman bók og reyni það jafnvel, hver svo sem útkoman verður. Ég hafði sem sagt gengið með þessa flugu í koll- inum alllengi og var mér sú að- ferð efst í huga að skrásetja eitt- hvað það merkilegt eða skemmti- legt sem annar hefði að segja. þar sem mig skortir andagift til að semja skáldsögu. Ýmsir komu mér í huga og varð einn vel þekkt ur viðskiftajöfur efstur á blaði. Er ég færði þetta í tal við hann tók hann því ekki illa, en vildi fresta því um tíma. Ekki er ég þó dott- inn frá þessari hugmynd, en mað- urinn er mótfállinn því að minn- ingar hans komi út fyrr en eftir hans dag. í fyrrahaust var ég ráðinn til Vikunnar og var þá í talsverðu upprótarástandi, enda kom ég þá frá Dagblaðinu Mynd, því blaði sem allir starfsmenn þess höfðu bundið miklar vonir við- Þegar maður fer af dagblaði yfir á viku- blað finnst manni lítið að gera, þó það breytist eftir tiltölulega stutt- an tíma. Sumarið áður en ég kom til Vik- unnar hafði verið þar blaðamaður að nafni Jakob Möller, sem fræg- ur er orðinn fyrir að vera annað hvort Jón eða Kári. Hann hafði komist á snoðir um það þetta sum ar að tii væri ^uður í Höfnum mað ur nefndur Rikki prins og hefði hann frá ýmsu að segja. Hann hefði siglt um heim allan og gert flest það sem einum mennskum manni er fært að gera. Meðal ann- ars hefði hann rekið hóruhús í Suð ur Ameríku, stundað vopnasm.vgl en náðzt, og setið langan tíma í fangel.i í Bandaríkjunum. Um Rikka prins hefði aldrei verið skrif aður síafur, enda væri maðurinn bæði illur og erfiður viðskiptis og ekki hægt að toga úr honum orð. Þar sem Jakob Möller er mað- ur fylginn sér og óragur við að ráðast á háan garð gerði hann til- raun til að ná sambandi við prins inn- En hann var þá aldrei síma- tækur svo Jakob arfleiddi mig að þessu verkefni. Ég gerði nokkrar tilraunir til að ná símasambandi við umræddan prins en þær fóru allar á sama veg og Jakobs. Ekki vissi ég önnur deili á manninum en hann hét Rikki og væri þar að auki prins. Svo var það líklega sama dag- inn og fyrsti snjór féll á suðúr- landi 1962 að ég leigði mér Volks- wagen-pútu hjá „Fal“, og fór á- samt Kristjáni Magnússyni, ljósm., suður í Hafnir. Ég var með hálf- gerða magapínu yfir að verða rek- inn öfugur til baka og bíllinn kost aði 400 kall plús matur fyrir okkur Stjána. Við ákváðum að fara fyrst upp á völl, og finna þar eitthvað til að skrifa um til að fara nú ékki beint í gin ljónsins- Þegar því var lokið var ekki um annað að gera en fara út í Hafnir. Þegar þangað kom brast mig kjark enn einu sinni svo ég fór í Merkines til Hinriks, til að hafa við hann við- tal, sem heldur ekki brást. Þegar við vorum að fara frá Merkinesi herti ég upp hugann og spurði Hinrik hvort hann kannaðist við Rikka prins. Þá hló Henrik og spurði hvort það skyldi þó ekki vera hann Rikki í Nýlen,du, með- hjálpari og safnaðarfulltrúi sókn- arinnar, sem ég ætti við. Jú það væri sjálfsagt Rikki í Nýlendu meðhjálpari og safnaðarfulltrúi sem ég ætti við og Hinrik sagði mér hvar Nýlenda var. Ef Rikki væri ekki heima mundi stúlkan í búðinni áreiðanlega vita hvar hann væri- Hinrik sagði mér einnig að Rikki væri Ásgeirsson, svo að ég þurfti ekki að nota prins nafnið meira. Rikki í Nýlendu var nú ekki heima, en eins og allt stendur heima sem Hinrik í Merkinesi seg ir, þá vissi stúlkan í búðinni hvar hann var að finna og benti okkur á hús þar út með veginum. Með 135 hjartaslög á mínútu barði ég á dyr í fyrrgreindu húsi og spurði þá konu sem til dyra kom eftir Ríkharði Ásgeirssyni. Jú hann var þarna staddur og !i,on- an kallaði um öxl sér: „Rikki, það eru komnir blaðamenn að finna þig“, hún vissi að við vorum blaða menn, þar sem ég hafði þó haft rænu á að kynna okkur. Ég bjóst við að sjá farlama gam almenni, útlifað, tannlaust með útstæð augu og sollnar varir staul- ast fram og vissi því ekki hvaðan úr andskotanum á mig stóð veðrið þegar fram í dyrnar snaraðist ung- ur maður og bráðmyndarlégur, með ofurlítið yfirvaraskegg og málningarslettur í buxunum. Það þarf ekki að orðlengja að Rikki tók okkur með kostum og kynjum og féllst góðfúslega á að segja eitthvað af því sem hann hafði séð og lifað, þótt það værí svo sem ekki merkilegt, eins og hann sagðt Svo komst hann í gang og sagði okkur hverja söguna annarri skemmtilegri, þangað til ég gat ekki tekið á móti meiru í bili. Ekki bar á öðru en fullri vin- semd. Eftir að ég hafði vinsað úr því sem Rikki' sagði mér í þetta sinn, sá ég að ómögulegt var að koma nema broti af því í blaðagrein* jafnvel þótt langhundur væri. Þegar rvo Rikki kom að lesa handritið, stakk ég uppá því að við gerðum bók saman um ævin- týri hans. Hann hló svo skein í allt það sem hann á eftir af tönn- um og taldi öll tormerki á sliku fyrirtæki til dæmis hefði hann engan tíma til þess. Svo hittumst við aftur og á- málgaði ég þetta við hann einu sinni enn og stakk upp á því að hann rom aði það upp úr sér er hann myndi, inn á segulbahd og síðan skyldi ég sjá um að skrifa það upp og raða því saman- Og hann féllst á það. Eftir talsverða fyrirhöfn, fékk ég lánað segulbandstæki. Mér fannst eins og þetta væri yfir- færsla á regulböndum. Ég varð að byrja á því að setja Rikka í gang og ef ég ætlaði að ná sambandí við hann meðan á frásögn stóð, varð ég að gera alvarlegar aðgerð- ir, eins og að klípa í nefið á honum eða toga í hárið á honum. Hann gleymdi sér alveg yfir þvi sem hann var að rifja upp. Næst var að spila segulböndin yfir, en það var tólf tíma pró- gramm. Síðan byrjaði ég að skrifa og komst strax að því að margar þær upplýsingar sem ég haiði fengið í upphafi, voru algerlega villandi. Til dæmis með hóruhús- reksturinn. Þó Rikki ætti slíkt fyrirtæki um tíma var arðbær rekstur þess úíilokaður af ástæð- um sem íram koma í bókinni. Eins var með vopnasmyglið, það var hlutur sem aldrei var sannað- ur, þótt ýmislegt mjög skemmti- legt kæmi fyrir í því sambandi. Svo heitir maðurinn alls ekki Rikki og enn síður Ríkharður, heldur Rikkar, en það er nú tittlingaskit- ur- Svo komst ég auðvitað í klemmu með hvað skyldi taka og hverju sleppa, þ.ví þetta var of mikið í venjulega bók. Ég held að frum- handritið hafi verið um 250 vél- ritaðar síður, en svo réðst ég á það með skærum- Þegar Rikki las það yfir kom honum enn nýít í hug og sumt af því var þannig, að ófært var að sleppa því. 8 1. des. 1963 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ

x

Alþýðublaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.