Alþýðublaðið - 23.02.1964, Blaðsíða 4

Indlandspfstlar frá
Sigvalda Hjálmarssyni
ciga slíkt fljót og siíkan tungl-
inyrkva. A3 vera syndugur hér er
bara kjánalegt hirðuleysi, álíka
-cg að vanrækja að skafa undan
íiöglunum á sér-
— Já, samsinnti Hindúinn. Og
iiú þessa stundina er alU brjáláð
£ umferðartruf.unum niður við
iina, því að menn eru orðnir svo
forframaðir hér, að þeir fara í
bilum til syndaaflausnarinnar.
Hann ségir þetta í hálfkæringi.
-RétUrúðum Hindúa mundi lik-
Jfega finnásc, að hann væri að
leggja nafn guðs við hégóma, en
jþað er ekki neitt einsdæmi um
guðspekifélaga, eftir því sem ég
heyri.
Ég get ekki annað en látið í
Jjós, að þá hafi borgarbúum auð-
sjáan.ega fundist, að þeir hafi eitt
3ivað að skúra af sér, og hvort
J)A væri ekki áreiðanlegt, að þeir
kveddu gamla árið í dag með hvít-
.skúrað hjarta.
Við slitum svo talinu.
En þó að hjörtun hafi ef til vill
Tterið hrein, var borgin ekki hrein-
l?að hafði ég sjálfur séð um há-
'Jbjartan dag.
Benares eða Varanasi, eins og
lu'tn að réttu lagi heiár, er talin
ein c.zta borg í heimi, þeirra sem
-enn eru í byggð. Fróður maður
sagði mér, að hún væri að minnsta
-kosti 4000 ára, ef til vill einu þús-
mndi betur. Hún er nefnd bæði í
Maha Bharata og Ramayana, sögu-
tiorg Indlands frá því áður en sög-
“Wr hófust.
Til forna mácti hún teljast, al-
«nennt talið, mikið menntasetur.
Gautama Búddha fluttj sína
zfyrstu ræðu í Sarnáth, hér
íkammt fyrir utan borgina, en nú
er þár aðeins snoturlega liirtur
íerðamannastaður, með fornum
jninjum, sáfni, musterum, sem
«ýnd eru ferðamönnum, e.dfornu
„stjúpa“ og rústum hins gamla
Aúddhíska klausturs og mennta-
ceturs.
Af því að borgin er heilög, sæk-
4r til liennar fjöldi pílagríma, sem
werða að heimsækja marga staði.
Þfeir eiga að fára hinn krókótta
fn'lágrímaveg milli þeirra, en
að óttast að fá skrípamyndir af
sér í erlendum blöðum.
Uppi á þessum bökkum er sá
hluti borgarinnar, sem talinn er
vera elztur. Göturnar eru ekki
breiðari en svo, að víða nær með-
alstór maður á milli húsveggj-
anna, ef hann' réttir út báðár
hendur. Alls staðar eru urmull af
fólki. Hvert skot er notað til að
| verzla-
Prangarar bjóða vöru sína og
eru ýtnir, en kurteisir og ljúfir í
framgöngu, því að Indverjar eru
ljúfi'r menn og þægi'iogir víið1-
skiptis.
Um þessi þröngu sund komast
! eng.n fararæki nema lijól, en inn-
1 an um manngrúann spígspora ký>
í heilagri borg eru auðvitað heil-
agar skepnur.
Leiðsögumenn mínir um þessar
slóðir voru bræður tveir, annar
prófes'-or í enskri tungu og bók-
menntum, hinn dýralæknir, sem
dvalzt hefur átta ár í Englandi.
Það var prófessorinn, sem sagði,
kaldhæðinn, er hann skaut sér á
ská fram lijá einni aflóga belj-
unni:
— Við Indverjar dýrkum kúna
og sveltum hana. Þið alið hana og
étið.
| Sumar þessar vesalings skepn-
ur erii ekki einasta horaðar, held-
ur líka sjúkar- Eina sá ég með
æxli á stærð við mannshöfuð út
úr kviðnum. Það er því nóg að
, gfera fyrir dýralækna, þótt naum-
: ast sé hægt að ráða bót á vandan-
um nema með byssunni. Flækings
kýr á götum borganna eru hinn
mesti smánarblettur í augum góðra
og upp’ýstra Indverja, sfem vilja
að þeim sé útrýmt eða þær flutt-
! ar á brótt, enda að kalla bjargar-
lausar á mölinni.
Ekki bera þær heldur allar hfeil-
agleikann utan á sér. Ég varð vitni
að því, að mannýgur tarfur, særð-
ur á höfði, kom æðandi eftir göt-
unni, niddi um mannj nokkrum,
sfem bar stóra byrði á herðum, og
, óð svo gegnum mannþröngina, svo
jað.fó'k hljðp æpandi inn í skot
i og ranghala til að forða s’ér.
Þegar ég svo eftir þessa land-
könnun rölti um hin þröngu sund,
vék úr vegi fyrir heilögum og
lioruðum kúm óg sneiddj fram
hjá þeirri blessun, sem þær láta
livarvetna falla á götuna, gat ég
ekki að mér gert að hugsa, hve
stórar og sterkar jarðýtur væru
göfug tæki. Með þeim væri hægt
að f ópa öllum sóðaskápnum út á
fijótið*
Þetta voru auðvitað syndsam-
legar hugleiðingar í heilagri borg.
Ég hafði heldur ekk; skúrað
mitt hjarta úr ánni, liafði ekki
eiriu sinni kjark til að dýfa mín-
um mirinsta fingri niður í heiiag-
leikann um hádfegisbilið, hvað þá
um miðja nótt, þegar lofthitinn
var kominn niður í 6 eða 7 gráður
á Celcíus.
Ástæðan var meðfram sú, að
mér þótti vatnið ekki nema í með-
allagi lieilagt — svona frá venju-
legu líkamlegu sjónarmiði.
Fólk þvoði þarna leppana, sál-
ina og kýrnar, en ekkj nóg með
það: Út í ána fe'lur auðvitað all-
ur úrgangur holræsanna og ann-
að þess konar „góðgæti".
En þetta var mis’skilningur hjá
mér.
Áin er eftir allt saman tandur-
hrein, meira að segja vísindin
segja þáð. Og hver trúir ekki því,
sem vísindin segja nú á dögum?
Drykkjárvátn taka Benaresbúar
úr ánrii, eins og ekkert sé-
Ég spurðist fyrir um, hvar ég
gæti fengið drýkkjarvatn, og var
vísað á venjulegan vatnskrana.
Þegar ég svo heimtaði skýririgár
á því hvers vegna ekki væri liáegt
að fá almennilegt vatn að drekka,
var mér sagt, að vatnið úr Gang-
es, hinu heilaga fljóti, váeri
hreinna og heilnæmara en annað
vatn þár nærlendis, og þar með,
að vísindin staðfestu heilagleik-
anri.
Skýringin kom á eftir og þá var
mér öllum lokið, sel ég hana ekki
dýrára eri ég keýpti.
Þáð er siður að brenna Iík á
bökkum hins heilaga fljóts, það
er að segja þau, sem ekki er bein-
línis f'eygt í áná. Þau eru brfennd
á bálkesti, og ef um ríkan mann
en að ræða, er viðurinn, sem í
köstinn er notaður, sætangandi
sandelviður-
Á eftir er brenndum kjúkunum
kastað á fljótið.
Dýralæknirinn, vinur minn, sem
ég spurði um þetta, því að hann
gat talað í nafni vísindanna, ságði
mér, að það væru hrein firn af
brunaleifum, sem þannig færu í |
ána, og steinefni úr öslcunni, þar
á meðal úr beinunum, gætu vel
stuð.að að því að sótthreinsa
vatnið' Það værj staðreynd, að
gerlafræðileg rannsókn á vatninu
leiddi í ljós, að það væri ekki
óhollt neyzluvatn og betra en
neyzluvatn víða annars staðar á
Indlandi.
Vörugeymslu- og
verkstæðishurðir
Smíðum allar stærðir af bílgeymslu- og porthurð-
um. Hagkvæmt verð. Stuttur afgreiðslufrestur.
Hurðimar eru leikandi léttár í meðförum. Allt jám
sandblásið og galvaniserað.
Getum framleitt upp í 30 ferm. að stærð.
Leitið upplýsinga og tilboða.
Vélsmiðjan JÁRN h.f.
Síðumúla 15. — Símar 34200 og 35555.
4 23. febrúar 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Varanasi 31. des.
TVEIR MENN stóðu á gangstétt-
inni hérria fyrir framan í gær-
kvöldi og horfðu spekingHegir í
tunglið. ÞeLa voru kunningjar
mínir.
— Sástu tunglmyrkvann, sagði
annar-
— Nei, ég varð að viðurkenna,
að ég hefði ekki séð hann. Myrkv-
anum var nýlokið, og ég hafði
•orðið of seinn að sjá fyrirbær.ð.
— Veiztu, að þegar gerir tungl-
myrkva, förum við Hindúar nið-
-ur að Ganges og böðum okkur.
Menn hafa það fyrir satt, að ef
þeir baði sig í Ganges, þá þvoi
þeir af sér ahar syndir ásamt hin-
Tim líkamlegu óhreinindum, ekki
sízt ef svo vel stendur á, að það
■er tunglmyrkvi.
— Þægileg aðferð svara ég. Þið
eruð miklir forréttindamenn að
hann kvað veru 36 mílur á lengd.
Frá sögulegu sjónarmiði er þetta
auðvitað stórmerk borg. En ekki
gat ég séð, að hún væri fögur,
nema það er víðsýnt af bökkunum
suður yfir ána.
Bakkarnir eru háir og brattir,
hlaðnir upp í tröppur.
Þar er margt að sjá.
í tröppunum sitja alls konar
menn allan daginn: betlarar, spá-
menn og spekingar, að sögn, fyrir
utan þá, scm ég kalla venju’.egt
fólk. Þeir húka í smáhópum, sum-
ir hóparnir komnir alla lcið út í
ana- Áin er ekki djúp við bakk- j
ann, sem betur fer, og fyrir utan |
sálarþvottinn eru sumir að skola j
flikurnar utan af sér og baða
kýrnar.
Það er bannað að taka myndir á
þe:sum stað. Fólk á að fá að busla
fáklætt í ánni, án þess að þurfa
Lítill drengur fer með bænir sínar úti í hinu heilaga fljóti. Undir sóllilífinni er prangari, sem selur
lit, en þegar fólkið hefur lokið því að þvo líkamann og sálin, þarf lit til að setja hinn rauða blett á enni
lcvennanna óg ýmis strik og merki á enni karlmanna eftir því hvað sérflokki trúarinnar þeir tUheyra.