Alþýðublaðið - 23.02.1964, Blaðsíða 15

ðGS/COUCANYON,
'A'HO PA>'5 ? OO.íý'.V.y
HOÍ-Pi ?Ai Í2AT10M WVíK
- L- ’ 0‘'T H:'P.í' —1
..EVEN THOU6H I -
HAV£ A HEAPACHS
LIH£ THE WAY .W
F£ET FE5L AT 5 P..M.
W BACK HOA'iE/ -i-
IS THI5 EVSE'
PLUSH ? IT
WAS- VVOF.TH A
PENTEP ECALP.
MCfiD*
GANirF
get ekki gizt þér, Ronr.ie, af
þvi að ég er gift.
— Gift. Eg tók andköf af
undrun.
— Gift, át Ronnie upp eftir
mér.
Mamma þrýsti handlegg minn.
— Það er ekki pabbi þinn, Nick
ie minn. Það var eftir það. Rétt
áður en ég fór til Bandarík.janna.
t>etta var leynileg giftingð brjál-
æðislcg, vanhugsuð og fyrirfram
dæmd. ,
---En hverjum, spurði Ronnie.
—■ í guðs nafni, hver er eiginmað
■ ur þinn?
Mamnia var nú farin að ná
sér og líkjast sjálfri sér aftur.
— Elskurnar mínar. Eg var
neydd til að játa þetta fyrir ykk-
ur, og þið verðið að verja að
segja engum frá því. Aldrei. Ekki
aðeins rnín vegna, heldur miklu
fremur vegna hans. Eg get ekki
sagt ykkur, hver hann er. Eg gæti
aldrei fyrirgefið sjálfri mér, ef
ég gerði það. Hann hafði mikil-
vægu hlutverki að gegna í föð-
urlandi sínu, og skömmu eftir
að ég kom hingað urðu hættu-
leg tímamót í sögu lands lians.
Hann varð, af stjórnmálaástæð-
um, að giftast tafarlaust, og
liafði engann tíma til að ganga
frá skilnaðinum við fyrri konu
sína.
I Eg starði á hana opnum
munni.
,— En mamma, hver er það. Eg
brjálast, ef ég fæ ekki að vita
það. Bulganin- Hertoginn af
Edinborg?
Mamma leit aðeins hvasst á
mig. Skyndilega datt mér i hug,
að það væri óþarfi að vekja mín
ar fyrri grunsemdir til lífs á ný,
því að ef það var ekki annað en
þelta, sem Norma vissi um
mömmu, var það sannarlega ekki
næg ástæða til morðs. Það yrði
auðvitað mjög óþægilegt fyrir
iiinn ágæta tvíkvænismann henn
ar, en fyrir mömmu yrði það
bara enn meiri auglýsing. Auð-
vitað mjög vafasöm auglýsing,
en mamma hafði alltaf verið fær
um iað eiga í fullu tré við slíkt.
Þetta er allt í lagi, Nickie.
Hvernig heldurðu að allt sé í
lagi, þegar Sylvia . . . ? Eg á
við, mamma getur ekki verið
morðingi.
Megan ótal raddir háðu þannig
liarða baráttu í huga mínum,
hafði mamma horft á Ronnie
með sorg og samúð í svipnum.
* — Svo að þú verður að skilja,
vesalings, elsku Ronnie.......
— En Anny, hvað á ég að
igera? Rómantískasta brúðkaupið
síðan Vilma Banky og Rod La
Roque giftu sig? Anny, ég má
ekki til þcss hugsa. Mannlegt þol
gæði er jú ekki takmarkalaust.
Það er . . .
— Svona, Ronnie, elskan. Við
megum ekki aiveg tapa skynsem
inni.
Eg var nú kominn að afleggjar
anum, sem lá að húsinu okkar.
Mamma hallaði sér aftur í ból-
struðu ?ætinu og svipur hennar
var afar ákveðinn. Eftir nokkra
stund, þegar ég var kominn að
garðshliðinu okkar, sagði hún:
— Ronnie, elskan. Hefur Sylvia
sýnt hen-a Denker bréfið?
[ — Nei, ,hún sagðist ekki íiafa
Q)u£^CÍÍvu:}-

gert það. Hún treystir engum.
Hún gaf honum aðeins ýmislegt
í skyn og innsiglaði bréfið áður
en hún kom því fyrir í öryggis-
skápnum hans.
Mamma hnykklaði brúnir og
leit út um bílgluggann. — Jæja,
þá erum við komin heim. Nickie
minn, vertu nú vænn og stopp-
aðu hér. Þið Ronnie getið geng-
ið heim að húsinu.
Við störðum á hana.
— En, mamma . . .
— Svona, vertu nú góður
strákur, elskan.
Við Ronnie stauluðumst út úr
bílnum. Mamma færði sig yfir
í ökumannssætið og veifaði okk
ur glaðlega um leið og hún ók
af stað.
Delight var að æfa sig úti á
svölunum.
Ég sagði henni það sem gerzt
hafðL Brátt kom Ronnie til okk
ar og við biðum öll í ofvæni eft
ir mömmu. I.oks sáum við hvar
hún kom gangandi eftir garð-
stígnum. Þegar hún gekk fram
hjá rósarunnunum nam hún stað
ar og þefaði ánægjulega af stórri,
rauðri rós.
Svo kom hún til okkar og heils
aði okkur öllum með kossi.
— Mamma . . . byrjaði ég.
Hún lét sem hún heyrði ekki
til mín, og klappaði Delight á
kinnina.
— Delight, elskan. Hlauptu
inn og náðu í allt fólkið. Þjón-
ustufólkið líka. Segðu þeim að
safnast saman í dagstofunni. Eg
ætla að afhenda ykkur gjafirn-
ar.
Delight flytti sér af stað, en
mamma liorfði hrygg á eftir
henni.
— Vesalings stúlkan, sagði
hún. Svo áköf. Svo metnaðar-
gjörn. Eg er hrædd um, að hún
kunni sór ekki hóf. Mér er sagt,
að bernska hennar hafi verið
hroðaleg. Blátt áfram liroðaleg.
Eg verð einhvem tíma að ræða
við hana í ró og næði. Jæja, elsk
urnar mínar . . .
Hún tók kæruieysislega inn-
siglað bréf upp úr tösku sinni
og rétti Ronnie.
— Ronnie, elskan. Eg held
að álit þitt á herra Denker sé
alls ekki rétt. Hann er kannske
dálítið skuggalegur, en hann get
ur verið fram úrskarandi alúð-
legur. Hann sagðist hafa dáðst
mikið að síðustu myndinni minni.
Og vitið þið nú bara hvað? Eg
hcld að innst inr.i geðjist hon-
um alls ekki að Sylviu.
Ronnie hafði rifið upp umslag
ið. Eg þaut til hans. Við sáum
báðir, að þetta var skrift Normu.
Kæra Hedda . . .
Ronnie rak upp gleðióp og hóf
að rífa bréfið í tælur.
— Auðvitað, sagði mamma og
brosti afsakandi — auðvitað
kemur það til að kosta þig dá-
litla ávísun, því að nú á hann
á hættu að missa Sylviu sem
skjólstæðing, og ég get ekki
hugsað mér að hann lendi í fjár
hagsvandræðum. Eg býst líka við
að þú græðir á þvi, þegar allt
kemur til alls. Það verður miklu
dýrara fyrir þig að undirskrifa
fimm ára samning við Sylviu.
Mér leið dásamlega. Nú var
ég viss um, að hún var ekki morð
ingi. Og jafnvel þó svo væri,
hefði það ekki skipt mig neinu á
þessu andartaki. Eg greip utan
um hana og þrýsti henni að
barmi mér.
— Mamma, sagði ég. — Eina,
sanna, óviðjafnanlega mamma
mín.
12. KAFLI.
Daginn fyrir frumsýningu
sendi Steve Adriano einkaflugvél
sína eftir okkur — mömmu, Pam,
Hans frænda, Gino, Tray, Del-
ight, mér, Balmain kjólnum og
stúlku ,af negrakyni, Cleonie að
nafni, sem átti að gæta kjóls-
ins. Vinsældir okkar höfðu nú
náð hámarki sínu, það leit úr
fyrir að hver einasti maður í
suður Kaliforníu, sem nokkurs
mátti sín, ætlaði að vera við-
staddur frumsýningu okkar. Þeg
ar við gengum um borð í flug-
vélina, sem átti að flytja okkur
til Las Vegas, urðum við fyrir
harðri aðsókn af hálfu blaða-
manna.
Nú var sviðsótti minn líka orð
inn svo ofboðslegur, að mér
fannst ég svífa einhvers staðar
í afar óraunverulegum heimf.
Flugvél Steves var útbúinn öll-
um þeim mnuaði, sem hugurinn
gat girnast. Mamma sat lengt
inni í flugstjórnarklefanum, hún
var sennilega að sýna flugmann-
inum, hvernig hann ætti affi
stjórna flugvélinni. Eg notaði
tækifærið og lagði handlegginn
utan um Delight. Síðan mamma
kom frá París, hafði hún verið
afar ströng með það að fólk
ætti ekki að vera að káfa hvortj
á öðru á almannafæri.
En jafnvel nærvera Delight
var ekki nægileg til að sefa ör-
væntingu mína. Eg sat bara og
horfði niður á eyðilagt landið
fyrir neðan okkur og óskaði að
við hröpuðum eða eitthvað þess
háttar, eitthvað sem gæti bundl
ið endi á það, sem í vændum
var. Auðvitað kom ekkert fyrir.
Þrjár stórar-bifreiðar biðu okk
ar á flugveilinum. Beggja vegna
götunnar, sem við ókum um,
stóðu gríðarlega stór gistihús.
sem Las Vegas virtist vera full
af.
Sahara-Sands reyndist vera
mjög stór og vegleg bygging.
ing. Fyrir framan innganginn
stóð stóreflis pýramídi úr plasti.
Á hann var skráð með neonljós-
um: Anny Rood og fjölskylda
kom á laugardag. Okkur var
fengin sérstök bygging til af-
nota, og lieill liaugur af þjón-
ustufólki.
Eins og allir foringjar undir-t
(c pib
COPEIiHftCtN

— Maður gæti haldið að þið hefðuð aldrel sC5 neinn lesa
lexíurnar sínar fyrr.
...Hl'T P£kn HASNY gEALLY BE6UN HEE SEEVICE TO THB
AUTI-gEP R>PC£S...ON THE BOLL OF FILM IN HE/E
•iREEE AR£ 7VVO EXPOSUEES WHICH AW
Þegar Deka hefur náð sér. Þetta er
ekki dónalegt Iíf, og vegur vel upp á móti
óþægindumim af meiðslunum. Hver borg
ar eiginlcga fyrir mig hér, Stál ofusti?
Ekki nær sjúkrasamlagið mitt hingað? — verk í þágu baráttunnar gegn kommúnls*
Við skulum segja að þetta séu laun fyrir niaiuuu. Á filmunni í myndavélinni hennar
~ eru myndir, sem geta liaft mikil áhrif.
veitta aðstoð.
En Deka á eftir að viima annað frægðar
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. febrúar 1964 ISj