Alþýðublaðið - 06.11.1964, Qupperneq 15

MKQcaaosB
TEÍKWARO* ,
Til dæmis hefði Pétur getað
rænt Loaders-lijónin, þar sem
liann vissi, að þau fóru út á
hverju sunnudagskvöldi. Og harjn
hefði líka getað vitað, þó hann
hefði neitað því er hann talaði
við móður sína, að þeir ætluðu
að heimsækja dr. Lindsay fyrst.
Framkoma Péturs gagnvart
Margréti, hvernig hann hljóp
skyndilega frá henni. Allt hefði
þetta getað verið hluti af leilc
til að skýra fjarveru hans. Hann
hafði verið í burtu í að minnsta
kosti í hálfa klukkustund. Þar
sem hann þckkti húsið og húsa-
skipan, og jafnvel peningaskáp-
inn, hefði þetta getað verið næg
ur tími fyrir'hann, og kannski
hafa skartgripirnir verið í vasa
hans þegar við ókum aftur til
London um kvöldið.
Ef svo væri, af hverju hafðí
slitnað upp úr vináttu hans og
Tom. Af hverju hafði Tom allt
í einu komið fram? Svo ég gæti
hitt hann, og dr. Lindsay og
Loaders-hjónin frétt af því.
Þetta var einfalt,
Fundum okkar átti aldrei að
bera saman í Hvíta hestinum.
Mér var ekki ætlað að hitta
Tom þá. Tom hafði heldur aldret
verið ætlað að fara á Hvita hest
inn. En Tom byrjaði að drekka
meira, og hann fór að verða
ótraustarirEn hver sem ástæðan
licfur verið, þá kom hann og ég
sá hann. Kannski gæti þetta út-
skýrt óttann, sem ég sá í augum
Söndru þennan dag.
Ög einnig gæti þetta útskýrt
ótta hennar og hatur á Pétri,
heimsókn hennar til dr. Lindsay,
og ógnanir hennar eftir morð-
ið. Þetta varpaði ljósi á morð-
ið.
Skyndilega, eins og ég hefði
lesið um alla þessa voðalegu
liluti í tímaritinu, sem ég hafði
. fyrir framan mig, kastaði ég þvi
frá mér og stóð upp. Ég hafði
hætt mér of langt. Nú gat ég
- ekki lengur skilið það sem var
að gerast. Ég þarfnaðist aðstoð-
ég lesið mikla samúð. Þegar ég
hafði greitt leigubilinn og kom
að hliðinu, tók hún báðar hend-
ur mínar í sínar og þrýsti þær.
Hún leiddi mig síðan til herberg
is manns síns. Hún settist síðan
hljóðlega í stólinn, sem var næst
ur dyrunum og beið þess, að ég
scgði manni hennar söguna.
Ég hafði ekki hugsað út í það
á leiðinni, að auðvitað höfðu
Barfoot-hjónin lesið blöðin áður
en ég kom, og vissu því að ég
var þvæld í morðmál. Mér létti
þegar ég gerði mér grein fyrir
því, að ég þyrfti ekki að segja
þeim alla söguna frá upphafi.
Herra Barfoot hafði verið að
vinna við hefilbekkinn sinn þeg
ar við komum inn. Gólfið var
bakið hefilspónum, og nokkrir
héngu í peysu hans og buxum.
Það kom glampi í augu hans þeg
ar hann reyndi strax að fá mjg
til að setjast og hefja sögu
mína. En ég sagði honum, að
fyrst vildi ég hringja til sjúkra
hússins og athuga hvernig eigin
manni mínum liði.
Barfoot setti í brýrnar af undr
un, en hann sagði ekkert og
benti mér á símann án þess að
krefjast frekari skýringa. Þegar
ég náði samþandi við sjúkrahús
ið, var mér sagt að Pétur hvíld-
ist vel, hjartsláttur hans væri
eðlilegur, hitinn eðlilegur og að
ég þyrfti ekkert að óttast.
Ekkert, hugsaði ég. Alls ekk-
ert!'
Meðan ég talaði í símann hafði
herra Barfoot gengið hratt um
gólf og gefið frá sér ýmis und-
ar.
Ég gekk til hjúkrunarkonunn
ar, sem sat við afgreiðsluborðið.
Ég sagði henni, að ég væri að
fara, og ef einhver þyrfti að
ná í mig yrði ég í húsi Barfoots
lijónanna í Hendon. Ég íét hana
vita símaúmer Barfoots. Síðan
fór ég út og fór inn í fyrst-a
símaklefann, sem varð á leið
minni, hringdi í herra Barfoot
' og sagði honum að ég væri á leið
inni til hans.
Ég tók leigubíl. Það kom mér
frekar á óvart, þegar ég nálgað
ist hús Barfoot-hjónanna, að sjá
' frú Barfoot við garðshliðið þar
sem hún var auðsjáanlega að bíða
eftir mér. Úr andliti hennar gat

Herra Barfoot horfði á mig
spurningaraugum og sagði. —
Áttu við, að þú hafir ekki sagc
þeim það sjálf?
— Ekki ennþá, sagði ég.
— Og ég sem alltaf hefi hald
ið að það væri dugur í þér.
Ég opnaði handtöskuna, tók
handfylli af skartgripunum, sem
höfðu legið á botni töskunnar,
hélt þeim fyrir framan hann og
lét dýrgripina falla einn og einn
niður í hendi herra Barfoots.
— Guð minn. — Herra Bar-
foot horfði með skelfingarsvip á
hlutina, sem-Jcomnir voru í hendi
hans. En þetta gerir það ennþá
verra, Anna, ennþá verra.
— Daníel, sagði frú Barfoot
hlýlega, — leyfðu Önnu að segja
söguna á þann hátt, sem hún
vill sjálf.
— Já, já, muldraði hann. —
Mér finnst þetta leitt. Ég tala
‘nosEUJBfa jBuuno
i NNiHíiavivi aa naAii
SÆNGUR
ssv.j.t
Endurnýjum gömlu saengtimar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHBEINSUNTN
Hverfisfötu 57A. Sfml 16738.
alltaf of mikið. Anna veit það.
Næst skaltu bara segja mér aS
þegja. Haltu svo áfram með sögj
una, Anna.
Svo sagði ég honum hvað komJ
ið hafði fyrir, og byrjaði á Jess..
Ég sagði honum einnig frá Geo.
Vagni Biggs á útskotinu. En allt;
af byrjaði ég og endaði á Jess.
Herra Barfoot hlustaði áhuga-
samur á sögu mína, og hampaði;
á meðan skartgripunum, sem ég|j
hafði látið hann hafa. Hann skoðíj
aði þá vandlega, einn í einu og!
lagði það síðan á borð, sem var1
skammt frá honum. Ei-nu sinnij
ísienzka stöbir,!
Framhald af 16. síðu.
illi orku geta veitt mikið öryggl
í gúmbátum og opnum róðrarbát
um og eru því bráðnauðsynleg
öryggistæki. Ef neyðarsenditækið
getur sent út sjálfvirk tónmót-
uð vekjaramerki, (auto alarms)
samkvæmt reglugerðinni um ör-
yggi mannslífa á sjónum, þá veit
ir tækið mun meira öryggi.
3. Radíóverkstæði Landsimans
getur útbúið neyðarsenditæki,
sem tekur fram þeim erlendu
senditækjum sem hér hafa verið
reynd og fyrir sambærilegt verð.
4. Radíómiðunarstöðin á Garð
skaga tók hárrétta miðun af gúm
bátsstöð, talað um borð í björg
unarbátnum Gísla J. Johnsen, en
þegar sama stöð var notuð í gúm
bát á sama stað, var hún ekki
nágu sterk til að miða hana.
arleg hljóð. Er ég lagði símatól
ið niður gat hann ekki stillt sig
lengur, og sagði:
— Hvítar perlur, já, já. Og
síðan morð. Er þetta ekki spenn
andi. Já, í alvöru, finnst ykkur
það ekki. Kæra Anna, síðan ég
las blöðin í morgun, hefur mér
fundist að ég hljóti að hafa erft
einhverja spádómshæfileika. Ég
sagði þér, að einhvað þessu líkt
myndi koma fyrir. Lucy segir
auðvitað að ég hafi aldrei sagt
það, en hvernig veit hún það.
Hún var frammi í eldhúsi að
sjóða fisk. Ég sagði þér, að álög
djöfulsins hvíldu á hvítum perl-
um. Og nú þarf að hjálpa Sím-
oni. Hvað kom fyrir hann? Af
hverju er liann á sjúkrahúsi?
Ég hafði verið að kveikja mér
í vindlingi, og ég sogaði reykinn
að mér og blés honum burtu aft
ur áður en ég svaraði honum. Þá
spurði ég. — Hver er Símon?
— Hann á við Pétur, sagði
frú Barfoot þá. Daníel ruglar
alltaf saman nöfnum þegar hann
verður spenntur og við höfum
haft svo miklar áhyggjur af ykk
ur báðum.
Ég byrjaði nú að segja þeim
frá árásinni:
— Það réðust tveir menn á
Pétur í stigaganginum nú í
kvöld. Þeir börðu hann í höfuðið
og hættu ekki fyrr en hann hafði
misst meðvitund, Ég er viss um,
að þeir héldu að þeir hefðu drep
ið hann. Og nú er Pétur á sjúkra
húsi.
— Guð minn góður, sagði
herra Barfoot. — af hverju . . .
Ég á við, að ég hefði aldrei get
að ímyndað mér. Fyrirgefðu
kjánaskapinn í mér, kæra Anna.
Ég vona að lögreglán hafi náð i
þessa mannhunda.
— Ég held ekki, að lögreglan
viti neitt um þetta ennþá, sagði
ég, ekki nema að læknirinn á
sjúkrahúsinu hafi sagt þeim eitt
hvað, Hann hafði auðsjáanlega
sínar grunsemdir.
JErtí taugarnar ekkl i góðu lagi í dag, mamma?
,© PIB
C0PINMH6IH
7563
1
i
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 6. nóv. 1964 15