Alþýðublaðið - 17.11.1965, Blaðsíða 16

; Um daginn lieyr'ði ég um
I konu, sem sótti um skilnað
á þeim forsendum að eigin-
' maðurinn hefði ekki talað
nema þrisvar tií hennar í
hjónabandmu. Hún fékk
\ skilnaðinn og umráð yfir
börnunum sínum —. þrem.
Hver er eiginlega ástæð-
B an , fyrir húsnæðisskortin-
um, spurði kerlingin um
daginn og karlinn var ekkf
lengi að átta sig: Það er svo
miklu auðveldara að eignast
börn heldur en húsnæði, —
: sagði liann.
Þegar ég er spurður livernig
mér falli við elektróníska tónlist
svara ég því ævinlega til að ég
viti það ekki. Einfaldlega vegna
þess að ég hef ekki getað gert
upp við mig hvort elektrónískir
tónsmiðir séu spámenn nýs tíma,
eða bara grínfuglar, sem spila
með mig og mína líka. Undir
svona kringumstæðum er ósköp
mannlegt að þora ekki að taka
afstöðu.
En í gær barst mér Birtingur í
hendur og nú er ég viss hvar
hundurinn liggur grafinn. Ég er
ekki í nokkrum vafa um það leng
ur, að elektrónísk tónskáld eru
einfaldlega að reyna að plata
sveitamanninn í okkur öllum. Það
kemur sem sé í Ijös að æð:|ii
prestur elektrónna er á svipinn
eins og Svavar Gests og hlær sig
áreiðainlega mátítlausan í hvert
skipti sem einhver klappar fyrir
honum.
í Birtingi er nærri 11 síðna
grein um hinar ýmsu aðferðir
Karlheinz Stockhausens við að
gera grín að áheyrendum og einn
ig er gerð nokkur grein fyrir fram
tíðaráætlunum hans í þessu efni.
Þannig er t.d. sagt um eitt verka
hans: í Zeitmasse voru ýmsar ó-
vanalegar tempóforskriftir: Auk
tólf tempóa áttu hljóðfæraleikar
arnir að spila „eins hratt og unnt
er“, „eins hægt og unnt er’’ (tiltek
inn fjölda af tónum í einum andar
drætti) „hægja hratt á sér“, „fljda
smám saman.” Verkið er samið
með tilliti til þess að engir tveir
hljóðfæraleikarar eru eins og
þetta kallaði Stockhausen „breyti
legt form.“
Það sem við getum átt von á í
framtíðinni er svona: „Stockhausen
setti fram hugmyndir sínar um
nýja gerð konsertsala á þessa Ieið:
„Hugmyndir mínar beinast að því
að reisa sali, sem eru kúlu-
laga. í miðri kúlunni sé pailur
fyr'r áheyrendur, gagnsær og ekki
hljóðheldur. Þá gsetu áheyrendur
heyrt músik úr öllum áttum, mús

<>ooooooc>oooooooooooooooooooooooo<
Ástarþökk
Fyrst var starfið aðeins eitt
sem íhald skyldi veita,
eitt er betra en ekki neitt
enginn má þvi neita.
Andúð vildu allir tjá
og uppúr sætiun stóðu,
vitur sagði valdsmann þá:
Verði ykkur að góðu!
Ekki er síðra ef ég má
látján stöður gefa,
innan flokksins eflaust þá
ýmsa er liægt að sefa.
íhaldsmanna hönd varð klökk
og augu í tárurn flóðu,
þeir senda öllum ástarþökk,
sem.upp úr sætum stóðu.
KANKVÍS.
ÖOOOOOOOOOOOOOÓOOOOOÓOOOOOOOOOOO'
Má ég sjá veiðileyfið yð
— Ég er ekki trúaður á það
að berja konuna mína!
Sjáðu nú hvað skeður þegar ég kalla: Maturinn er til!
Stockhausen virðist vera gæ ddur kímnigjáfu í
ríkum mæli.
„Með því að færa sér í nyt
nýjar vinnuaðferðir og möguleika
elektrónískrar tónlistar, tókst
Stochausen að meðhöndla fjöl-
þætt skynsvið tímans í heildarsam
hengi. Hann breytti blæ í ritma,
tónhæð í blæ o.s.frv. Form Kon
takte og næstu verka Carré fyrir
4 kóra og 4 hljónisveitir og Mom
ente fyrir sópran, 4 kórgrúppur
og 13 hljóðfæraleikara kallar
Stockhausen mómentform."
ik sem sérstaklega væri samin fyr
ir slíka sali.“
Framtíðarliorfurnar í músikmál
um eru sem sé ekki sem beztar.
Ef allt fer eftir áætlun munum
við sitja í glerbúri innan í kúlu
með elektrónísk galdrahljóð yfir
okkur, undir og allt í kring. Þetta
er skelfileg tilhugsun, ekki sízt
fyrir músiksnobba sem nú velta
sér upp úr jafn ómerkilegu um
ræðuefni og hvort plastliimininn
í Háskólabíói sé til nokkurs eður
ei.
Og svona til að gefa mönnum
til kynna á hverju þeir eiga von
ef elektrónar sigra eru liér til
vitnanir í títtnefnda Birtingsgrein:
„í Zyklus fyrir einn slagverk
ara notaði Stoekhausen níu týpur
af strúktúrum, sem hver um sig
veitti flytjandanum mismikið
frelsi."