Alþýðublaðið - 30.12.1965, Blaðsíða 16

„Var sýningin hin ný-
tízkulegasta. M. a. var varp-
að reykelsi í höfuð leikhús-
gesta og leikendur þutu um
salinn og féllu „dauðir" i
milli sætaraðanna ...”
Mbl.

Svaka eru þessir siðu kjóU
ar, sem nú eru í tízku, klén-
ir og lummó. Maður klórar
sér í bítlahárinu og veltir
þvi fyrir sér, livað hafi eig•
inlega orði* af skvísunum,
þegar þær eru komnar i þá.
— Jú, jú, það eru vist að
' koma áramót. Og auðvitað
verður lífið á árinu 1966 dá-
samlegt, — ef maður er bara
nógu karaktérlaus til þess
j. að geta notið þess ...
Nú árið er liðið
NÚ ER ÞETTA ár senn á enda. I
Svartsýnismaðurinn okkar segir, ■
að það sé ekki mikill skaði, og
þó sé raunar ekkert unnið við
það, því að í staðinn komi bara
annað ár, engu betra.
Bjartsýnismaðurinn okkar fagn
ar liins vegar nýju ári, en sér
þó um leið dálítið eftir hinu, sem
er að hverfa „í aldanna skaut,
og aldrei það kemur til baka“;
eins og skáldið sagði á sínum tíma
og menn syngja á hverju gamlárs
kvöldi mismunandi afbakað og mis
munandi falskt, þegar áramótaveig
in er farin að svífa á þá.
Við baksíðumenn erum hvorki
úr hófi fram svartsýnir né bjart
sýnir, og þess vegna tökum við
áramótunum með jafnaðargeði,
uýja árið veldur okkur hvorki sér
stökum fögnuði né kvíða, og við
gleðjumst hvorki né grátum yfir
því að árið 1965 skuli vera komið
inn á spjöld sögunnar.
Það er mikil tízka í árslok að
rifja upp ýmsa merkisatburði frá
árinu og blöð og fréttastofnanir
útnefna frétt ársins, mann ársins,
mynd ársins, afmæli ársins, and
lát ársins, giftingu ársins, veizlu
'ársins, stríð árslns, ræðu ársins.
brandara ársins, bíómynd ársins,
bók ársins, leikara ársins, leikkonu
ársins, bíl ársins, heimsku ársins
og allt mögulegt, sem hægt cr að
segja fyrir framan ársins.
Þessari tízku verður ekki fylgt
hér á baksíðunni í dag nema að
mjög takmörkuðu leyti, enda eru
heilir tveir dagar enn eftir af ár
inu, og annar þeirra ekki ómerki
legri dagur en sjálfur gamlársdag
ur, þegar margt verður sér til
gamans gert, ef að vanda lætur.
Eitt af því sem er einna óbrlgðul
ast til að vekja kátínu manna, þeg
ar árið er komið að lokasprettin
um, er að heyra það þulið í rikis
útvarpið hve margir metrar af út
varpsefni hafi verið látnir hrella
eyru la-ndsmanna á árinu hve möng
tonn af snússi þeir hafi tekið i
nefið. hve marga þorska þeir hafi
dregið úr sjó, hve margir hjóna
skilnaðir og hve margar giftingar
hafi orðið á árinu, hve margar fæð
ingar. hve mörg andlát. hve marga
kaffiholla Iandcmenn hafi drukk
ið á árinu og hve mikið magn af
áfengi. hve mikið salt. hafi verið
borið á göturnar í höfuðstaðnum
og hve mörg hús bvggð við bæ>'.
hve mörg ónvtiuorð verið töluð
á mnnnafundum o.s.frv. Þetta er
allt saman hinn nvtsamlegasti fróð
leikur og mörgum evrnavndi.
Finhver merkilegasta fregn í árs
lok er fregnin nm af'-ögn Fan
fanis utanríkisráftherra ftalíu. sem
en„ ip. ekki vitað hvort verður
lát.in giMa eða ekki. En hann
va>-ð fvrir heim illu örlögum að
Vnnn Umns I'.nrgf plribi afif fnrt'T11
sinni og fékk auk bess heimílis
vin heirra hióna til að lofsyngia
T?.or»<?or>í í .fv\rrii 'Ma^plrOTlU. Í*©tfjíí
hafði bær afleiðingar í för með
sér. að ráðherrann sættí hörðum
árásum fyrir framtakssemi konunn
ar og taldi sig verða að víkja af
þeim sökum. Má af þessu draga
tvenns konar ályktanir: í fyrsta
lagi að ráðherrar í útlöndum láta
sér ekki alveg á sama standa, hvað
um þá er sagt, og í öðru lagi, að
tunlga eiginkanunnar getur komið
bóndanum í vanda. Það er kannski
eftir allt saman ekki svo vitlaust
iþetta sem Páll (heitinn postuli
sagði, að konan skyldi þegja í sófn |
uðinum. þótt nútímakristnir menn
séu farnir að leggja lítið upp úr
þeim ummælum, sumir hverjir. |
Við viljum ekki halda því fram I
að þessi fregn sé frétt ársins, — I
þann sess hljóta eldgosafréttir út
varpsins að skipa. — en tvimæla
laust er þetta frétt árslokanna,
þ.e. a. s. ef ekkert markverðara
gerist á þessum síðustu döguna
yfirstandandi árs. Og ljúkum vér
spjalli þessu. Verið þið sæl að
sinni. í guðs friði.

•S;
— Hvort trúirðu ■ betur mér
sjálfum eða kennarablók, sem
hefur ekki einu sinni báskóla-
próf. . .
— Eyrarrós? Ó, nei (góði, þetta er hún. Olga mín.
— Æ, ég bið yður mikilllega
afsökUnar, herra minn. En ég
bara steingleymdi yður . . .