Vísir - 11.09.1961, Blaðsíða 15

Mánudagur 11. sept. 1961
V ISIR
15
Ástin sigrar
allt.
Mary Burchell.
— Vitanlega skiftir það
engu máli.
— Ég skil þetta ekki, hvísl-
aði hann.
Hún strauk hár hans mjúk-
um höndum og þrýsti honum
að sér.
— Ég hef alltaf vitað að
þú hefur slasast á hendi, og
ég hef vorkennt þér það, en
það breytir engu um . . . til-
finningar mínar til þin. Hvers
végna skyldi það gera það?
Það væri flónslegur yfirborðs
háttur.
— Nei, það finnst mér ekki,
sagði hann dapur. — Það er
fallega gert af þér að segja
þetta, en flestir hugsa ekki
svona.
Hún fann að það var árang
urslaust að pexa um þetta við
hann núna, svo að hún fór út
í aðra sálma.
— Hendurnar þínar hafa
verið þér mikils virði, -— það
er líklega þess vegna, sem þú
tekur þér þetta svona nærri.
— Já, vitanlega, sagði hann
hálf óþolinmóður, eins og
hann áliti að hún hefði átt
að skilja það.
— Geturðu ekki sagt mér
livernig þetta vildi til?
— Ég er fús til þess. Ég
hélt kannske að þú vissir
það.
Hún leit undan en hann
hreyfði sig ekki úr fangi
hennar. Hún sá a,ð hann var
fölur.og augun voru stór og
dimm, en hann var ekki jafn
raunalegur og áður
— Það var i stálbræðsl-
unni, fyrir nálægt, s.jö árum.
Þess vegna hata ég etál-
bræðsluna . . .
— Já, sagði Erica með við-
kvæmni.
— Mig langaði yfirleitt
ekki til þess að ganga inn í
fyrirtækið. Ég gat ekki skil-
ið að föður mínum þótti
svona vænt um það. Það eina
sem mig langaði var að verða
píanóleikari. Þetta var ekki
eingöngu vanhugsaður ungl-
ingsdraumur. Ég óskaði þess
af öllu hjarta, og kennarar
mínir sögðu að ég ætti glæsi-
lega framtíð í vændum ef ég
héld-i áfram.
— En ógæfan var sú, að
þú varst eini sonurinn, sagði
SBiVTIURWAR R> R J
Erica.
— Já, það var einmitt
meinið.
Ericu fannst að nú mundi
fara að greiðast úr þessu.
Hún sá hvaða sameiginlegt
áhugamál hefði tengt Oliver
og Ericu saman — og hún
skildi hvers vegna alltaf
hafði verið fátt milli feðg-
anna.
Hann varp öndinni, óþol-
inn. — Ef ég eignast nokkurn
tíma son, skal hann fá að
ráða framtíð sinni sjálfur.
Það er hræðilegur misgán-
ingur að ætla sér að ráða
framtíð barna sinna.
— Ég er alveg sammála
þér um það, sagði Erica. En
hún gat ekki stillt sig um að
íhuga hvað fólst í orðunum
„ef ég eignast son“.
— Við vorum alltaf að
rífast, hélt Oliver áfram. —
En loks gerðum við málamiðl-
un. Ég félst á að starfa í firm-
anu í tvö ár og læra allt frá
grunni. Pabbi var sannfærður
um að þegar ég hugsaði
„hlæilegu firrurnar mínar“
sem hann kf>,llaði svo. betur,
mundi allt eanga að óskum.
Mér fannst hræðilevt að o-eta
ekki sinnt himðarmál’ mínu
nema, í frístundunum. En bað
tók.st og ég vann af kapni í
firmanu.
— Breyttist hugur þinn til
tónlistarinnar nokkuð við
bað7
— Mei, alls ekki. En ég
þoldi betta í tvö ár. Ég
reyndi f fullri einlægni að fá
áhuga fyrir firmanu. en í
hjartanu hlakkaði ég til þess
dags, að árin tvö væru liðin.
Kannske bafði faðir minn
rétt til að. óska að ég reyndi
að halda áfram — en hann
hafði lofað að ef ég yrði sama
sinnis og áður þegar reynslu-
tíminn væri úti. mætti ég ráða
R 73
mér sjálfur.
— Og svo ... Hann hikaði
en hélt svo áfram, röddin var
hás: — Tveimur mánuðum
áður en tíminn var á enda,
var ég á gangi milli bræðslu-
ofnanna með föður mínum.
Við námum staðar um stund
til að horfa á nýja vél, sem
verið var að prófa. Ég veit
ekki hvað gerðist. Ég held
varla að maðurinn hafi farið
ógætilega, — en það var geta
hans sem brást, eins og
stundum gerist í einu eða
tveim tilfellum af milljón.
Það skiftir engu máli núna.
Ég gat séð að eitthvað var
að, og ég hafði aðeins hálfa
sekúndu til að hugsa mig um.
Maðurinn hefði steindrepizt
ef ég hefði ekki. . . En svo
fóru fingurnir í staðinn.
Erica hreyfði hvorki legg
né lið.
— Þú fórnaðir þá hendinni
sjálfviljugur til að bjarga
lífi mannsins? sagði hún loks.
— Ekki beinlínis það, Erica
. . . Hann brosti. — Svo
milda hetjudáð er ekki hægt
að kalla. það. Ég mun hafa
gert þetta ósjálfrátt, eins og
hver annar mundi hafa gert
í mínurn sporum. Ég held
varla að ég hafi gert mér
nokkra grein fyrir afleiðing-
unum.
— Ekki hetjudáð? endur-
tók Erica með hæg. Hún tók
höndina á honum ög bar hana
upþ að munninum,
— Erica! Hann starði á
hana eins og hann tryði þessu
ekki. Svo kippti hann hend-
inni að sér og faðmaði hana.
— Hvernig getur þú gert
þetta? Þú ert svo óumræði-
leera góð.
Hún hló — og svo kyssti
hann hana.
— Má ég... fá að vera
hérna hjá þér? Það er svo
gott að vera þar sem þú ert,
sagði hann ofur blátt áfram.
— Já, góði bezti. . . hún
lauk ekki setningunni. Hún
þurfti þess ekki. Bjarminn í
augum hennar var nógu skýrt
svar.
Það var fásinna að vera
að hugsa um Dredu núna. En
í allri sælunni óraði hana fyr-
ir einhverju hyldýpi, sem hún
gæti hrapað í.
Mörgum klukkutímum síð-
ar lá hún vakandi og horfði
út um gluggann á fölnandi
stjömurnar, sem voru að
deprast við birtu dagrenning-
arnar, en hann lá við hlið
hennar og svaf vært eins og
barn. Og hún spurði sjálfa
sig hve mikið ein nótt gæti
vegið móti Öllum árunum,
sem hann hafði tilbeðið
Dredu...
— Hvar ertu, Carol?
Erica stóð brosandi í gang-
inum við litlu íbúðina, hún
var móð og asi á henni.
Carol kom hlaupandi úr
eldhúsinu.
— Góða mín, mikið er gam-
an að sjá þig aftur. Hvenær
komstu ?
— 1 dag. En svo mundi ég
allt í einu að ég hef lykilinn
að íbúðinni okkar ennþá, og
þá langaði mig til að heim-
sækja þig og koma þér á ó-
vart.
Carol kyssti hana remb-
ingskoss og virti hana fyrir
sér frá hvirfli til ilja. — Ja-
æja, sagði hún. — Ég sé ekki
betur en að þú hafir haft gott
af hveitibrauðsdögunum. Þú
ert að vísu dálítið alvarleg,
en það stafar kannske af því,
að þér finnst það eiga betur
við í frúarstöðunni.
Erica brosti. — Vertu ekki
að þessu bulli. Ég er ekki vit-
und alvarleg.
— Víst ertu það, sagði Ca-
rol. — En þú hefur reyndar
alltaf verið það, svo að það
er ekkert tiltökumál. Komdu
og seztu og segðu mér allt
® Talið er, að nærri 4 tnllljónir
Austur-Þjóðverja hafi flúið
lantl frá 1945 (ófriðarlokum).
Nákvæmar tölur eru fyrir
henili frá 1949: 2.649.699 (til
síðustu júniloka).
,,A meðan, Mylady", sagði
Winter, „látið ekki þetto litla at-
vik eyðileggja matarlyst yðar,
maturinn er ekki eitraður, þar
sem kokkurinn erfir okkur ekki,
til allrar hamingju". Þetta var of
mikið fyrir Mylady. Hún stökk
upp og greip lítinn hníf sem lá
á borðinu, en sé'r tii ennþá meiri
reiði þá uppgötvaði hún að hann
var úr silfri og bitlaus.
Hún heyrði hlátur Winters fyr-
ir utan.
Næsta morgun, þegar Felton
kom inn, lá Mylady i rúminu „Ég
er með hita, leyfið mér að liggja
i rúminu" Felton spurði hvort
hann ætti að ná i læknt, en hún
vissi að læknir mundi fljótlega
uppgötva hvað væri að hennj svo
hún frábað Felton um það og
hristi höfuðið veiklulega. Hún
brast i grát og Felton rétti henni
litla bók. „Winter hélt kannske,
þar sem þér eruð kaþólskar, að
þér vilduð lesa bænir yðar " Orð-
in „bænir yðar" og hvernig þau
voru sögð, fékk hana ti) að lyfta
höfðinu lítið eitt, og hún sá í
héndi sér að Felton var fantatísk-
ur púritani, Hún hafði svarið á
reiðum höndum: Bænir mínar.
Winter veit jú að mín trú er ekki
hans né yðar, og þér vitið það
ósköp vel“.
li V I S T
Nýi einkaritarinn er óvenjulega falleg á að líta, ég vona
að hún fái laun í samræmi við það, — ég vona að þér