Vísir - 29.09.1961, Blaðsíða 10

10
VtSIR
Föstudagur 29. september 1961
‘THE OTHER MAN IS,
AH--SICX' SAI7
WALLACE HASTILY.
*AN7 NOW THAT THE
rOZJEZS ARE K.EAP’Y
I A\UST K.ETUKN TO
HiAA—' .
v*n,8»«m -mrff .•
Jo^ y ' >
CiU\MO /
Framh. af 4. síðu.
hlaðvarpann, spratt Jósep
eins og eldibrandur á fætur,
þakkaði kærlega fyrir burð-
inn og langhentist niður
brekkuna i áttina heim til
sín. Sá þá engin dryltkju-
merki á honum.
— Hefurðu ekki stundum
lent í hrakningum á þinni
löngu ævi?
— Nei, aldrei ég. Það
gerðu ýmsir aðrir í kringum
mig. En man t. d. eftir
hörmulegu slysi í Stóruhlíð
í Víðidal fyrir mörgum ár-
um. Hjónin á bænum áttu
10 börn að mig minnir. Eg
bjó þá í Gafli og man vel
eftir þessu, enda að vonum
mikið um það talað. Þetta
skeði á þriðja ? jólum, en þá
lögðu Stóruhlíðarhjónin
að bænum Króki í Víði-
dal. Dimmt var í lofti,
snjór yfir öllu og mjög blint,
en veður annars meinhægt.
Á leiðinni vestur að Króki
villtust hjónin og komust að
Víðidalsárgljúfri. Þar áttaði
bóndinn sig en konan var þá
örmagna orðin og um nótt-
ina komst bóndinn með hana
örenda á bakinu heim til sín
Það var átakanlegt.
Eftir öðru slysi man ég
rétt eftir aldamótin. Það
stafaði líka af villu að vetri
til. Kærustupar frá Bakka
í Vatnsdal, Steinunn Sigurð-
ardóttir og Daníei Jónsson,
ætluðu vestur að Ásbjarnar-
nesi í Vesturhópi. Þau villt-
ust á flóa milli Grafar og
Refsteinsstaða og komust
þaðan upp undir Gálgagil,
sem er norðanvert í Víðidals-
fjalli fyrir ofan bæinn Jörfa.
Þar lágu þau úti unz birti til.
Voru þau þá bæði stórkalin
orðin, en Daníel gat skriðið
heim til bæjar og sagt frá
tíðindum. Var Steinunn þá
sótt, en svo illa var hún og
Daníel farin, að taka varð
fæturna af þeim báðum.
Ýms fleiri slys hafa orðið
á þessum slóðum í hríðar-
veðrum að hausti og á vetr-
um. Svo sem Sporðsslysið.
Þegar Níels Sveinsson hrap-
aði í Melrakkadal, eða þegar
Guðmundur í Sunnuhlíð varð
úti í haustréttum, en það er
of langt mál að fara út í þá
sálma hér.
— Það hefur orðið mikil
breyting á búnaðarháttum
og lífsafkomu fólks á þinu
æviskeiði.
— Meir en það. Það geng-
ur ótrúleika næst. Flest horf-
ir til bóta. En sumt kann
maður ekki við, eins og t. d.
það að áður var mannmargt
á flestum bæjum, en nú eru
sveitirnar að tæmast og ýms-
ir bæir hér í þessu byggðar-
lagi komnar í eyði sem áður
voru í byggð.
— Eru það þá ekki helzt
nnn
’MXH HAPriNESS TO YOU SOTH.
THANY YOU, WALAV FOZ. THE , „
SIFT — SOOF-BYE\ TAZZAN1!"
f a
‘'ty
.. **'.
THE HISH PKIESTESS SMILE7 AT i
MAK.IO. "C0A\E, MY LOVE- IT
IS TIME TO t\AKE rLANS FOK i
OUíC AAAKK.IASE V I

1) „Hinn maðurinn . . eh
hann er eh .. hann er veik-
ur“ sagði Walace og bar ótt
á „og nú, þegar burðarkarl-
— Hvað ætlar þú að halda
verzluninni lengi áfram hér
við Norðurbrautarhliðið?
— Geri engar áætlanir um
það, en það verður varla
lengi úr þessu. Hugsa að mér
sé ætlað annað hlutverk á
næstunni, þarna uppi í
himnaríki. Ætli að Sankti-
Pétur hafi ekki laust vörzlu-
starf við sálnahliðið! Þá
stugga ég blaðamönnum frá,
hvað sem öðru líður.
Þ. J.
fegurðardísirnar.
ann og flutti þær vestur yfir
haf, Magnús Guðmundsson.
Ekki varð þeim að þeirri ósk,
en þær fengu annan, Ingvar
Þorgilsson, og sýnir svipur-
inn á dönsku fegurðardrottn-
ingunni, Birgitte Heiberg, að
ekki líkar þeim ver við Ing-
var en Magnús.
í miðjum tröppum á
myndinni stendur finnska
fegurðardrottningin Marga-
ret Schauman og sést varla
í hana, svo mjög er hún dúð-
uð í trefla og þykka ullar-
kápu. Hún var kvefuð þegar
hún kom hingað og ágerðist
það svo að hún var að lok-
um komin með snert af
lungnabólgu.
Þessi fyrsta norræna feg-
urðarkeppni heppnaðist
ágætlega. Aðsókn að fegurð-
. arsýningunum var feikimik-
il, en nú er aðeins eftir að
sjá, hvernig gengur þegar
fegurðarkeppnin verður næst
haldin í einhverju hinna
Norðurlandanna. Þar er hætt
við að þurfi stærri sal fyrír
keppnina en Austurbæjar-
bíó.
arnir eru tilbúnir, verð ég
að snúa aftur til hans“.
2) „Ég óska ykkur hinn-
ar mestu hamingju, og ég
þakka þér Wala fyrir hina
hfðinglegu gjöf. Vertu ssell
„Tarzan“.“
3) Hofgyðjan brosti til
Marios. „Komdu ástin mín.
Það er tími til kominn, að
undirbúa brúðkaup okkar“.

heiðarbýlin og bæir sem eru
mjög afskekktir?
— Ekki alltaf. Sumir bæir
sem voru miðsveitis • hafa
lagzt í yði eins og t.d. Seiás
í Víðidal, bær sem stóð rétt
við þjóðveginn norður. En
það liggja nú raunar sérstök
atvik til þess að sá bær fór í
eyði. Undarleg atvik í raun
og veru.
— Hver voru þau?
— Ja, það var þannig, að
ung hjón voru búin að taka
jörðina í ábúð. Það var um
Krossmessuna og þau gistu
hjá mér í leiðinni. En þegar
blessaður bóndinn stakk sér
inn í bæinn í Selási lá lík
af stúlku þar á baðstofugólf-
inu. Þá var honum nóg boð-
ið og snéri um hæl tii baka.
Eftir það hefur Selásinn
aldrei byggzt.
— Svo maður víki að öðru
Valdimar, hvað hefurðu ver-
ið lengi hérna í skúrnum við
Norðurbraut?
— Ég kom hingað fyrir
fjórum árum. Er hérna frá
vori til hausts, frá því fé er
sleppt á vorin og tekið aftur
á hús á haustin. í fyrrahaust
tóku bændur féð seint á hús
og þá var ég hérna fram í
desember. En það var líka
með langseinasta móti.
— Mikið að gera?
— Nei, þetta er létt starf
og löðurmannlegt, en samt
verður maður að gæta skyldu
sinnar. Annað tjóar ekki. Ég
verð að gæta þess að kindur
komi ekki of nálægt hliðinu,
því að strokukindur vilja
hlaupa á grindurnar.
— Þarftu þá ekki að vaka
allan sólarhringinn?
— Nei, svo slæmt er það
ekki. Ég hefði heldur ekki
ráðið mig í þennan starfa ef
ég hefði þurft að vaka frá
því snemma á vorin og þar
til seint á haustin án þess að
festa blund. Þá hefði ég lát-
ið öðrum eftir atvinnuna.
Ég læt það duga að stugga
frá hliðinu á kvöldin áður en
ég fer að sofa. Það ér verst
að hafa ekki hund. En hund-
ur mundi ekki tolla hér, eða
þá að hann yrði drepinn í
umferðinni.
— Þú yrkir náttúrlega í ein-
verunni þegar þú ert ekki að
stugga kindum frá hliðinu.
— Það er ekki orð á því
gerandi. Ég er eklcert skáld.
Ég set saman eina og eina
stöku þegar vel liggur á mér,
eða þá illa. En það er ekki
skáldskapur, blessaður vertu.
— Samt hafa kvæði birzt
eftir þig í blöðum og bókum
Það er þýðingarlaust fyrir
þig að þræta fyrir, að þú sért
skáld. Viltu ekki lofa mér
að heyra eina eða tvær vísur
eftir þig?
— Æ, vertu ekki að þessu.
Ég man ekki eftir neinu í
svipinn. Veit heldur ekki
hvað það ætti að vera. Hérna
er ein um norðangarrann.
Hann er oft slæmur á vet-
urna:
Hár á makka skerpir skrið
skýjablakkur loðinn,
hrikaklakka hangir við
hríðarbakka-voðinn.
Hér er líka önnur, sem er
upphaf að kvæði, sem ég orti
um Heklugosið. Hún er
svona:
Heyrast dunur, Hekla gýs,
hrikabruna mökkur rís,
voldug hrunadansa dís
dustar funans refsihrís.
Hér er önnur vísa úr sama
kvæði:
Gín við öllum gífurverk,
gróðurspjöll um héruð merk.
Hóstar trölla hryglan sterk
hamrastöllum báls úr kverk.
Einar kveður
Norrænu fegurðardísirnar
flugu áleiðis heim til sín á
þriðjudag. Var þessi mynd
tekin þegar þær voru að
stíga upp í Loftleiðaflugvél-
ina, sem flutti þær austur
yfir hafið. María Guðmunds-
dóttir fegurðardrottning ís-
lands og Einar Jónsson, sem
sér um fegurðarkeppnirnar,
fylgdu þeim til skips og sjást
þau hægra megin á mynd-
inni.
Fegurðardísirnar höfðu
látið í ljósi von um það, að
þær fengju sama flugstjór-