Vísir - 05.10.1962, Blaðsíða 15

V í S4 R . Föstudagur 5. október 1962.
75
Od
Seinni hiuti
—★—
DJÚPIÐ
Svo kom föstudagur, seinasti
dagur ársins. Lögreglufulltrúinn
kom til Zúrich með bifreið,
sem Hungertobel ók sjálfur,
gætilegar en hann átti vanda til,
þar eð hann hafði þungar á-
hyggjur af vini sínum. Borgin
ljómaði af geislaflóði. Hunger-
tobel komst í sjálfheldu f um-
ferðinni. Bifreiðarnar streymdu
að úr öllúm áttum inn í ljósa-
dýrðina, tóku sér stöðu f hliðar-
götum, þar sem þæf lukust upp,
og út úr þeim ultu menn og
konur, sólgin í skemmtan þessa
síðasta kvelds ársins og reiðu-
búin að hefja nýtt ár. Gamli
maðurinn sat hreyfingarlaus í
baksætinu, hulinn myrkri bif-
reiðarinnar. Hann bað Hunger-
tobel að aka ekki stytztu leið,
og virti fyrir sér iðandi umferð-
ina. Honum féll ekki beint vel
við borgina, og að hugsa sér 400
þúsund Svisslendinga saman-
komna á einum stað, fannst
honum of mikið af því góða.
Samt var eitthvað heillandi við
borgina' ‘óg hina leyndardóms-
fullu ferð út í óvissuna og leit-
ina að hinu ógnvekjandi tak-
marki. Regnið tók að seitla frá
svörtum himninum, síðan snjór
og loks regnið á ný sem silfúr-
trefjar fléttuðust innan um
geisla ljósanna. Fólk og aftúr
fólk. Endalaus manrimergð valt
fram beggja vegna götunnar
bak við hulu snævar og regns;
Sporvagnarnir voru yfir fullir,
og á bak við rúðumar glampaði
á skuggaleg andlit og hendur,
sem ríghéldu í dagblöð. Undar-
legur, silfraður bjarmi umlukti
allt. Bárlach fanrist nú f fyrsta
skipti síðan sjúkdóniUr hans
kom í ljós, að dagar hans værú
taldir, að hann hefði verið sigr-
aður í hinni óurriflýjanlegú bar-
áttu við dauðann. Ástæðan, sem
svo ómótstæðiíega hafði rekið
hann til Zurich, grúnurinn, sérri
orðinn var til fyrir eiriskæra til-
viijun og þrjózku, virtist honúm
nú einskisverður og án tilgangs.
Til hvers var að ómaka sig?
Hann þráði að sökkva niður í
endalaúsan draumlausan svefn.
„Maður deyr,“ húgsaði hann.
„Allir deyja, en jörðin heldur
áfram að snúast kringum sól-
ina, eftir sinni venjulegu braút.
Stöðugt, stöðugt. Hverju skipt-
ir það, hvort þessi borg lifir.
Húsin, turnarnirs ljósin, menn-
irnir og allt annað, sem ég virti
fyrir mér í snjóbleytunni, er við
ókum yfir brúna.“
Honum varð kalt. Ofsalegur
ískuldi gágntók hann andartak,
eða var það heil eilffð?
Hönn opnaði áugun og starði
að nýju út f myrkrið. Leikhúsið
kom í ljós og hvarf á ný. Ganrili
maðurinri leit á vin sinn í fram-
sætihu. Nærvera hans hafði ró-
andi áhrif á hann. (Hann renndi
ekki grun í hvílíkar áhyggjur
Húhgertobel hafði hans vegna).
Við háskóíanh beygðú þeir til
hægri og úpp bratta, dimma
götu. iiver beygjan tók við af
annarri. Gamli maðuririn fylgd-
ist vei með, bjartsýrin og óbif-
anlegur á ný.
DVERGURINN
Bifreið Hurigertobel nam stað
ar í garðinum, þar sem mikill
fjöldi greriitrjáa óx. Stórar hvít
ar shjóflýksur svifu úm loftið,
og í gegnum þær greindi gamli
maðurinn, óskýrt, framhlið
sjúkrahússins. Bifreiðin stóð ná
Íaégt aðalinriganginumj sem
byggður Var djúpt inn f bygg-
inguna. Sitt hvorum megin við
hana voru tveir gluggar og fyrir
þeim haglega gert grindverlc. Ur
glugganum mátti vel fylgjast
með allri umferð um inngang-
inn, hugsaði lögreglufulltrúinn.
Hungertobel kveikti sér í einni
„Litle-Rose“, yfirgaf bifreiðina
og hvarf inn í húsið. Gamli
maðurinn var einn. Hann teygði
sig fram og virti fyrir sér bygg
HINGAÐ FÍFLIN YKKAR. . .
inguna, að svo miklu leyti sem
hanri gat í dimmunni. „Sonnen-
stein“, hugsaði hann. „Raun-
veruleikinn". Snjókoman varð
þéttari. Ekkert ljós sást í glugg
um. Alit var grafarkyrrt. Gamli
maðurinn varð órólegur. Hung-
ertobel virtfst ekki ætla að
koma aftur. Hann leit á úrið.
Aðeins ein mfnúta hafði liðið.
„Ég er taugaóstyrkur", hugs-
aði hann með sér og hallaði sér
aftur og ætlaði að loka aúgun-
um.
En þá varð hönúm litið út
um bílrúðuna ög í gegnum mjall
drífuria greindi harin Véru,
sem hékk í grindverkinu fyrir
glugganum Vinstra rriegin við
innganginn. í fyrstu fanrist höri
um það vera api, en svo sá hann
sér til undrúnar, að þetta var
dvergur, líkur þeim, sem oft
skemmta fólkinu í fjölleikahús
um. Smáar hendur og fætur
voru berir og ríghéldu í gririd
verkið, en óeðlilega stórt höfuð
'THUS WAS I A5LE TO
FIKIP THE TREASUKE,"
SAIP’JUAKI. "5Y
5ELIEVING THE
STORY PASSEP ON
gy MV AWOESTOKS/
MeS því að trúa sögu forföður
míns, fann ég fjársjóðinn
'fantastiO/ exclaiwep the
APÉ-íAAN. "ISN'T IT?'AGREE|P
JUAN,LEANIMG F0RWAR7--
Stórkostlegt, sagði apamáður-
inn. Ekki satt bætti Juan við og
THENI, SUP7ENLY, THE SPANIARP' WHIPPEP'
OUT A K.NIFE, LEAPEC7 AN7 CUT TAKZAN'S
50W£TRING!
1-1-67+5
beygði sig fram....
Skyndilega þreif Spánverjina
upp hníf, stökk að Tarzan og
skar sundur bogastrenginn.
ið snéri að Bárlach. Andlitið var
samanskorpið, ellilegt og hörmu
lega afskræmt. Stór, dökk augu
góndu á gamla manninn, hreyf-
ingarlaus, eins og veðraðir,
mosavaxnir steinar.
Bárlach teygði sig fram og
þrýsti andlitinu að rakri rúð-
unni, til þess að sjá betur, en
þá var dvergurinn horfinn, að
þvf er virtist inn í herbergið.
Glugginn var auður-og dimmur.
Nú köm Húngertobel og fneð
honum tvær sjúkrasystur. Lækn
irinn opnaði bíihurðina og
hrökk við er hann sá fölt andlit
Bárlachs.
„Hvað er áð þér2‘* /fjpurði
harin.
„Ekkért, svaraði gamll maður
inn. Hann kvaðst aðeins yerða
að venjast þessari nýjtl bygg-
ingu. Raunveruleikiim yserialh
af ofurlítið frábrugðiniKfrvfj^Sen':
við væri búizt.
Huhgertobel fani\ ©ð' gamli
maðurinn þagði yfir einhverju
og horfði tortryggnislega á
hann.
Lögreglufulltrúinn hvíslaði og
spurði hvort hann hefði hitt
Emmenberger.
Hungertobel kvaðst hafa tal-
að við hann. „Það er ekki nokk-
ur váfi, að það er hann. Mér héf
ur ekki skjátlazt f Ascona“.
Báðir þögðu. Systurhar biðu,
ekki lausar við óþolinmæði.
„Þetta er eintómur heila-
spuni“, hugsaði Hungertobel
„Emmenberger er meinlaus
læknir, og þetta sjúkrahús eins
og öll önnur, aðeins dýrara“.
í baksæti bifréiðarinnar sat
lögreglufulltrúinn i myrkrinu og
vissi upp á har, hvað Hunger-
tobel hugsaði.
„Hvenær ætlar hann að rann-
saka míg?“ spurði hann.
„Núna“, svaraði Hungertobel.
Læknirinn fann, að gamli
maðurinn varð kátur. „Þá
KALLI
græm
páfn»
iisukur-
inn
„Ef til vill gróf gamli sjóræn-
ingin páfagaukinn sinn hér svo að
hann gæti gætt grafarinnar“
hugsaði Kalli fyrst með sér. „Það
efast ég um,“ sagði Tommi, og
horfði hugsandi á beinagrindina.
Og þegar sams konar fjársjoour
kom í ljós undir hinum steinun-
um, hugsuðu allir á eyjunni það
sama. — „Þrumur og eldingar"
urraði Jack Tar, „ég hefði aldrei
getað trúað því að sá gamli ætti
eftir að leika svona á okkur".
„Þú álítur þá, að þessi páfagauk-
ur sé allur fjársjóðurinn", sagði
Söæg vantrúaður á svipinn. —
„Þvættingur" sagði Billy Bome,
„hér hljóta að vera einhver brögð
í tafli, fjársjóðurinn hlýtur að
vera einhvers staðar“. Og þar sem
allir á eyjunni hugsuðu um það
sama um leið, leið ekki á löngu
únz þeir hófust allir handa á ný,
með auknum krafti.
Eldhúskollar
verð nðeins
kr. 165,00
Eriedrich Diirrenmatt
i