Vísir - 07.11.1962, Blaðsíða 15

V1SIR . Miðvikudagur 7. nóvember 1962.
31
/5
TAKZAN SFRANG OUTSIPE TO
INVESTIGATE THE SCZ£\h\S--
ANP WAS NSAR.LV TKAWFLE7
BV STAf.\F7E7ING VILLAGERS!
HE SAW THAT A LlSHTEP 5UIL7INS
WAS THE SOURCE OF FANIC. HE
ENTEREP7! ANF FOUNF JOHNSON'S
FANTHER. A SNAKLINS, SAVASE
REALITVi -------
fPi*■
JSB*‘
CilAMð
hvort þú lætur þær búa hjá þér,
en gerirðu það ekki, verðurðu
að sjá um, að þær skorti ekk-
ert. Og þú verður að koma vin-
samlega fram við þær. ‘
Karólína sat þögul um stund:
— Þú skilur mig þannig eftir
eina og ég verð að fara til
Lundúna?
— Ég skil þig alls ekki eftir
eina. Þú getur búið með systur
þinni og gömlu kennslukonunni
þinni. Og í Lundúnum muntu
hitta marga kunningja frá Par-
ís...
— Skelfingar græningi ertu,
Henri, — jafn skilningslaus og
mamma. Þú veizt þó vel, að mér
finnst Louise óþolandi í sambúð
— og — og mér liggur við að
brjálast af tilhugsuninni um að
búa undir sama þaki og de To
urville.
— Þú mátt ekki einblína á
það, að þú ein getir búið á-
hyggjulaus og við þægindi. Mér
finnst sannast að segja, að þú
ættir að vera harðánægð með
horfurnar eftir allt það mótlæti,
sem þú hefur átt við að stríða
og...
— Alls ekki, því fer svo fjarri
að ég hef aldrei verið eins frjáls
og þegar ég var ofsótt, hundelt,
og dauðinn jafnan á næsta leiti
— jafnvel þegar ég var orðin ein
eftir með vitskertum sjómanni
á skipi úti í rúmsjó leið mér
betur en mér mundi líða í ná-
vist de Tourville. Og fyrst við
á annað borð erum farin að
ræða vandamál er bezt að ég
segi þér — hafirðu nokkurn á-
huga fyrir því — að ég er með
barni...
Henri var jafn rólegur og áð-
ur.
— Þá er það ný og veigamikil
ástæða fyrir því, að þér ætti
að henta að láta þær búa hjá
þér. Af hverju hefurðu annars
verið að draga að segja mér
þetta?
— Ég var bara ekki búin að
því.
Henri yppti öxlum.
— Hver er faðirinn?
Karólína svaraði ekki.
— Er Gaston faðirinn?
- Já.
— Það datt mér í hug, — hel-
vítis þorparinn!
— En vitanlega mega þau
Louise og de Tourville og aðr-
ir ekki annað vita en að Georg-
es sé faðirinn.
— Að sjálfsögðu, sagði Henri
kæruleysislega.
—• Farðu þínu fram, sagði
Henri loks, — þú getur ráðið
yfir bankainnstæðu minni. Þú
ert til neydd að flytja til Lund-
úna, en ég legg þér í sjálfs vald
Henri heppnaðist að finna
ferðafélaga handa systur sinni,
því að enskur sjóliðsforingi,
sem verið hafði félagi hans, ætl
aði sama dag til Lundúna á-
samt konu sinni. Hann ók sjálf-
ur vagni með fjórum hestum fyr
ir og var fús til þess að lofa
Karólínu að ferðast með þeim.
Hann hét John Clayton og
var lávarður að tign og tók
Karólínu mjög vinsamlega. —
Hann var hár maður ðg grann-
ur — kinnfiskasoginn, hörunds-
hvftur sem kona, en dálítið
freknóttur á nefi, bláeygur og
augnatillitið glettnislegt, og
hann talaði frönsku með skrítn-
um enskum hreim, sem Karó-
línu var skemmtun að. Konan
hans talaði ekki frönsku, lagleg,
heldur í feitara lagi, og hlátur
hennar smitandi.
Ferðalagið varð erfiðara en
Karólínu hafði órað fyrir. Það !
I kom brátt í ljós, að John Clay-1
ton — Sir John Clayton — hafði j
mikinn áhuga á hestum, og þeg- i
•ur nú kona hans benti honum
i á annan vagn, um það bil hálfa ;
| mílu á undan þeim, skildist
Karólínu, að hún hefði verið að
hvetja hann til þess að komast
fram úr honum — og Sir John
lét ekki hvetja sig tvisvar. —
Þrátt fyrir það, að þau voru
farin að nálgast Lundúni, og
umferðin mikil í grennd við
borgina á þessum maídegi,
knúði hann hestana svo hart
fram, að honum tókst að lokum
að komast fram úr hinum vagn
inum, en honum ók roskinn mað j
ur, sem varð öskugrár af reiði,
er kona Sir Johns leit á hann
af fyrirlitningu er maður henn-'

—__
Qm

Hvað áttu við með þvi að segja að þú þolir ckki maura?
ar ók fram úr. Hinn maðurinn
ki.úði nú sína hesta sem mest
hann mátti og fólk flýði í allar
áttir, en Sir John hló dátt og
sagði:
— Blessað fólkið heldur, að
við séum flóttafólk — og hinn
veitir okkur eftirför.
— Ökum við ekki fullhratt?
spurði Karólína.
Englendingurinn fór að hlæja:
— Eruð þér hrædd?
Hann sneri sér að konu sinni,
að því er virtist til þess að
segja henni, að unga franska
konan væri skelkuð, og varð
Karólína æf af reiði, er hún sá
háðslegt tillit hinnar ensku
konu. Henni sveið, eftir allt sem
hún hafði orðið að þola og marg
oft sýnt, að hún bjó yfir kjarki,
að litið var á hana sem hug-
leysingja.
— Það er annars eins og það
á að vera, að þér séuð dálítið
smeyk, sagði Sir John, hrað-
aksturinn hafði þau áhrif á
Þegar Tarzan hafði fundið og
fylgt eftir sporum pardursdýrs-
ins kom hann brátt s“ sasiiri
sem var mikið særður eftir klær
villidýrs.
Apamaðurinn reyndi eftir föng
um að hjúkra særða manninum
og linna kvalir hans. Hann tíndi
nokkur lyfjagrös og gaf ókunna
manninum cg brátt sá hann að
hjúkrun hans hafði borið árang-
ur, því að maðurinn gaf frá sér
lágt hljóð — hann hafði raknað
við.
hann, að hann varð stöðugt æst-
ari. Konan mín er ekki hrædd,
en mér finnst það rangt, ókven-
Tegt...
Karólína svaraði engu þegar
í stað, en eftir nokkra þögn
sagði hún, að hraði skelfdi hana
ekki — hún hefði orðið að ríða
þeysireið — með lögreglu og
lýðveldissinna á hælum sér og
lent í mörgum hættum.
En Sir John sagði, að allt
franskt flóttafólk hefði frá slík-
um ævintýrum að segja.
í þessum svifum var hinn
vagninn kominn á hlið við vagn
Sir Johns og var svo nálægt, að
við árekstri lá. Framundan á
veginum var stór flutningavagn
með hlassi, og var tveimur ux-
um beitt fyrir hann. Annar hvor
varð að hægja á sér, Sir John
eða keppinautur hans, en hvor-
ugur gerði það, — hvor um sig
reyndi að verða fyrri til og kom
ast fram úr flutningavagninum,
og Karólína var ekki í vafa um
hversu fara mundi, og þegar
hún hentist úr vagninum við á-
reksturinn, hrópaði hún:
— Gaston!
Þegar hún kom aftur til með-
vitundar þekkti hún í byrjun
ekkert af því fólki, sem í kring-
um hana var, og tautaði fyrir
munni sér:
— Ég er víst mikið meidd.
Hún heyrði eitthvað sagt á
ensku, sem hún skildi ekki, og
svo heyrði hún rödd, sem hún
þekkti, rödd Sir Johns:
— Það er alls ekki svo —
þér eruð ekki hættulega meidd.
Hún leit í áttina til hans með
erfiðismunum. Hann stóð bros-
andi við rúmstokkinn með bindi
um höfuðið. Karólína lá við
gráti. Hún var sannfærð um, að
hinu sanna væri haldið leyndu
fyrir henni.
KALLI
supes
filmu-
fiskurim?
Drengju ferry-
lenebuxur
Barnasagai
— Ég get víst engar vonir
gert mér ... ?
Þegar lestin til Batavariu stanz
aði aftur leit Kalli út um glugg-
ann í von um, að nú væru þeir
komnir til höfuðborgarinnar. En
litla þorpið líktist alls ekki höfuð
borg, og Kalli ætlaði að fara að
setjast aftur, þegar hann sá að
mikil læti voru á brautarpallin-
um. „Tíuþúsund hákarlar, komið
o'g sjáið, meistari, það er verið
að varpa manni fyrir borð“.
hrópaði har.n. Sér til mikillar
undrunar sá hann, að maðurinn
var enginn annar en sá, sem
stuttu áður hafði komið í klef-
ann þeirra til að forvitnast um
hagi þsirra. Farþeginn, sem hafði
fengið svo slæma meðferð, var
skilinn eftir á stöðinni, og þar
stóð hann og talaði í tækið sitt
meðan lestin rann af stað. Stuttu
síðar sást til helíkopters, sem
lækkaði óðum flugið, lét reipi
síga niður og halaði manninn
upp í því, en fólkið á stöðinni
gapti af undrun.