Vísir - 16.04.1963, Blaðsíða 15

V í SIR . Þriðjudagur 16. apríl 1963.
15
©©
iramhaldssayts
eftir Jone Blackmore

stjornusKin
os skueear
— Gott og vel, engar spurningar,
er. svaraður samt.
— Jæja, ég elska sjóinn.
— Þá verð ég afbrýðisamur út
í hann.
— Þá geðjast mér bara að hon-
um.
— Það var betra.Við höfum allan
daginn og við getum gert fleira en
horfa á hafið — til dæmis farið
og keypt hring handa þér — hring
með smarögðum, — því að þeir
eru í sama lit og augun þín.
— Ó, Davíð.
— Finnst þér smaragðar ekki
fagrir?
— Ég elska þá. Það er ekki það.
Þú veizt ekki hvað þú hefur gert
fyrir mig.
— Það er gagnkvæmt. Þú hefir
breytt rótgrónum pipársveini í ást-
fanginn ungling.
Hann brosti til hennar.
— Og þú hefir fengið lækni til
þess að vanrækja sjúklinga sína.
Nú verð ég að fara.
— Verðurðu það?
En ég kem aftur í kvöld. Ég
hffi hugsað mér að flytja hingað
dálítinn tíma.
— Ætlarðu að búa hérna?
— Þangað til við erum komin
til botns í öllu?
— Mamma þín?
— Segðu ekkert meira. Nú verð
ég að komast af stað.
Hann gekk hratt að bílnum.
Hún stóð og horfði á eftir honum.
Hann settist, skellti aftur hurð-
inni, og ók af stað. Hún veifaði
til lians þar til hann var horfinn.
Hún heyrði allt í einu til Marl-
ene, þernunnar, sem var að tala
við Porchy, eldabuskuna, og hló
hátt.
— Hvað þú getur verið gamal-
dags, Porchy, — ef honum geðjast
virkilega að mér, hvers vegna ætti
ég þá að segja nei —
-- Jæja, þú skalt nú samt gæta
þín, stúlka mín, sagði gamla konan.
Þið eruð ekki af sama sauðahúsi —
og honum er vart að treysta.
— Ég um það.
— Jæja, ég hefi aðvarað þig.
Og þú lætur þér ekki segjast neyð-
ist ég til að segja frúnni . . .
— Gerðu það bara, sagði Marlene
í ögrunartón
Sorrel sneri sér við þegar Mar-
lene kom. út og virtist hún ekki
T
A
R
Z
A
N
hafa tekið eftir henni. Og nú nam
hún staðar fyrir utan húsið og
horfði upp. Sorrel sá að hún horfði
upp í opinn gluggann á svefnher-
bergi Ruperts og Díönu.
Og nú laust það niður eins og
eldingu í huga Sorrel, að Porchy
gamla hefði verið að vara Marlene
við Rupert. Hún virti Marlene fyrir
sér. Hún var grörin, spengilega
vaxin, mittismjó og hafði um sig
breitt, rautt belti. Fótleggirnir voru
fagurlega Iagaðir, hárið ljóst og
hörundið.
Marlene varð hennar allt í einu
vör. Hún brosti til hennar. Tók
reiðhjólið sitt, sem stóð upp við
vegg jg hjólaði burt.
Sorrel gekk hægt fyrir hornið.
Diana var að aka hjólastólnum með
frú Vane í upp að húsinu. Jónatan
var enn að sýsla við flugdrekann
sinn, en Sorrel veitti þeim litla
athygli. Hún gat ekki annað en
hugsað um þetta fram og aftur.
Ef þessi grunur sem kviknað hafði
í huga hennar var réttur, hvernig
gæti hún þá notað sér hann? Hvaða
áhrif gat réttur, haft að, því er
hana sjálfa varðáði? Hvefs vegna
var Rupert að leika það hlutverk
að þykjast vera ástfanginn 1 henni,
ef hann var að gera hosur sínar
grænar fyrir stúlku úr þorpinu?
Hvað vakti fyrir manninum? Ætlaði
hann sér að nota hana sjálfa sem
eitthvert verkfæri til þess að koma
j einhverju fram? Og ef svo var,
hvað gat það verið? Hún gat ekki
; komizt að neinni niðurstöðu, en
j henni var það þó ljóst, að þarna
I gat verið um lykil að ræða að
! þeirri gátu hvers vegna framkoma
j hans var slík sem reyndin var
gagnvart henni — og framkoma
hans öll. Og nú leit hún á það
j blátt áfram sem mikilvægast af
[ öllu, að komast að raun um hvers
vegna hann þóttist elska hana.
Og einmitt á þessu andartaki þurfti
Rupert að birtast allt í einu. Hann
kom allt í einu fyrir hornið. Hann
gekk þegar til hennar. Hún varð
máttvana f hn.iáliðunum, en knúði
sig til að ganga til Jónatans litla,
því að hún vildi ekki vera ein með
Rupert. Jafnvel í litla drengnum
gat verið vernd gegn hinu illa.
— Hæ, Sorrel, þú ert þá þarna.
Ég var að leita að þér.
— Hvað viljið þér mér? spurði
hún kuldalega.
Hann brosti, lagði sig fram til
þess að heilla hana með brosi sinu
og sagði vinsamlcga:
— Vertu nú ekki svona ótta-
slegin á svipinn. Ég ætlaði bara að
spyrja 'ug hvort þú ættir aspirín.
Ég hef höfuðverk.
— Það er kannski þess vegna,
sem þér hafið ekki komizt í skri-
stofuna?
Hann leit snöggt á hana.
— Er það ekki góð og gild á-
stæða?
— Ég skal ná í aspirín handa
; yður.
— Ég ætla að koma með þér.
Hún hikaði. Svo sagði hún:
— Jónatan, vertu svo vænn að
skreppa upp í herbergið mitt. Það
er askja með aspirínskömmtum í j
náttborðsskúffunni minni. Viltu ná
j í hana fyrir mig?
— Verð ég að gera það? spurði
j Jónatan og gretti sig.
— Já, ég skal halda í flugdrek-
ann á meðan.
Hún greip taugina og fór að toga
í hana til þess að draga flugdrek-
ann niður. Hún leit í kringum sig.
Diana var komin næstum upp á
flötina fyrir framan húsið með
hjólastólinn.
— Ég verð að tala við þig, hvísl
aði Rupert lágt, af ákefð.
— Af hverju hjálpið þér ekki
konunni yðar? spurði Sorrel hátt.
— Ég aðvara þig, hvísjaði hann
hásum rómi.
Hún horfði á hann:
— Og ég aðvara yður. Gerið
ekki neina tilraun, Rupert.
Hún mælti lágt, rólega. Hún sá
að Diana nálgaðist með stólinn.
Svo hélt hún áfram:
— Ég er ekki sama konan og í
gær. Ég veit ekki hvað þér ætlið
yður, en ég veit nú talsvert um
yður —.
Hann kipraði saman augun:
— Svo sem hvað?

Qir,1
wé
Hún svaraði ekki. Hélt áfram að
vinda upp taugina. Hann Ieit sem
snöggvast á Diönu nálgast með
snöggvast á Diönu nálgast með
hjólastólinn. Svo gekk hann alveg
að Sorrel og hvíslaði:
— Hvað er það, sem þú veizt
! um mig, Sorrel? Segðu mér það.
Röddin var skipandi.
Hún horfði á hann fyrirlitningar-
augum.
Heiftin logaði í augum hans,
■ Hann mælti ógnandi, en eins og
! haldinn mæði:
j — Þú getur ekkert aðhafzt, ekk-
; ert gert mér, og staða þín er ótrygg
nema þú standir mér við hlið, en
ef ekki ...
Hann lauk ekki við setninguna.
— Eruð þér að reyna að ógna
mér? spurði hún rólega, þótt henni
hefði runnið kalt vatn milli skinns
og hörunds.
Díana var rétt komin með stól-
inn og hann sneri sér að henni og
sagði í léttum tón:
— Ég var í þann veginn að
bjóða fram hjálp mína, en ég varð
víst of seinn til.
Sorrel veitti þvl athygli, hve
auðvelt honum var að svifta af sér
hótunargrímunni á andartaki, ' og
verða eitt smeðjubros.
í ýmsum strerðum. — Endur-
nýjum görnlu ’sængumar.
Eigum dún og fiðurheld
ver.
Dún- og fi&urhreinsun
Kirkjuteig 29 Simi 33301
ÍVcntuti P
prentsmi&ja S. gúmmlstlmplagerö
Elnholti 2 - Slmi 20960
— Það skiptir engu, Rupert,
sagði Dlana rólega og kuldalega.
Við sáum að þú varst „upptekinn“.
Rupert greip um handfangið á
stólbakinu:
— Og hvert viltu svo, að ég aki
þér, Felicity mín?
Jónatan kom á harðahlaupum
fyrir hornið æpandi:
— Ég er flugdrekl, ég er flug-
dreki!
Þetta kom eitthvað ónotalega við
Rupert, því að reiði blossaði upp
í honum. Hann sneri sér að drengn-
um og æpti:
— Haltu þér saman, segi ég.
Jónatan þagnaði og Rupert bar
hönd að enni, en konurnar störðu
á hann.
— Verðurðu að æpa svona hátt,
drengur? sagði hann. Æ, höfuðið á
mér.
— Er þér nú illt I höfðinu aftur?
spurði Díana.
— Já, það er að klofna. Ertu
ekki fegin? urraði hann.
Díana yppti öxlum. Frú Vane
sagði eitthvað í samúðarskyni.
Jónatans rétti honum öskjuna
með aspiríntöflunum.
— Hvað er þetta? spurði Díana.
— Aspirín, svaraði Jónatan.
Sorrel bað mig að ná I þær handa
pabba.
— Aspirín, sagði Díana með
undrunarhreim, en þú hefir þínar
eigin töflur, Rupert?
— 1 hamingjubænum, sagði hann
gremjulega. Þarftu að reka nefið
I þetta líka. Það er mitt höfuð og
ég ræð Hklega hvað ég tek inn.
Díana yppti öxlum, en svaraði
engu, og gekk í áttina til hússins.
Hún var há vexti, vel vaxin og
vel klædd. Sorrel horfði á eftir
henni.
— Á morgun, hugsáði hún, verð
ég þó laus við þetta allt — því að
við Davíð verðum saman allan dag-
inn á morgun! En svo vaknaði ein-
hver kvíði með henni — ef nú eitt-
hvað yrði til þess að spilla ánægj-
unni?
Hún horfði á gamla, gráa stein-
húsið, sem var staðsett þarna milli
trjánna. Sólin skein á það. Og það
var einhver friðsemdarblær yfir
þvl, en Sorrel hugsaði sem svo, að
*WT IP VOU WEKE USIMS
THE 706S TO TKACK. THE
LEOPAWV' IWOUIKEP THE „
APE-MAN. *WHV SETATKA?V
11-3
6007
"...8ECAUSE A STKANSE
PARAPOX OCCUKKSP'/THE
WKITEK LAANENTEP. *THE
HUMTER BECMAE THE HUNTEP l'/
Pace: „Þessir veiðihundar eru hugrakkir og gáfaðir." um, hvers vegna gerðirðu gryfj- irnir urðu öðruvisi en ætlað var.
sérstaklega þjálfaðir til að veiða Tarzan: „Ef þú ætlaðir að nota una?“ Fórnarlömbin drápu þá, sem áttu
stór kattardýr.. þeir eru mjög hundana til að ná pardusdýrun- Price: „Vegna þess að atburð- að drepa þau.“
327
Húrra, 16 mlnútur og 10 sek.
Ef þú æflr þig vel getur þú
slegið met mitt fyrir áramót.
3T
tetöor G/ OO —% rt.
ía ^ J Or V.
3 C VI
22991 Grettisgðtu 62 £
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, slmi 24616.
PERMA, Garðsenda 21, simi
33968 Hðrgreiðsiu- og snyrtistofa
Dömur, hðrgreiðsla við allra h»fi.
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
Hðrgreiðslustofan
HÁTÚNl 6, simi 15493.
Hðrgreiðslustofan
SÓLEY
Sólvallagötu 72,
Simi 14853.
$
Hárgreiðslustofan
PIR O L A
Grettisgötu 31, slmi 14787.
Hðrgreiðslustofa
’ ESTURBÆJ AR
Grenimel 9, slmi 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1, slmi 15799.
Hðrgreiðsiustola
AUSTURB ÆJAR
(Marfa Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sfmi 14656.
Nuddstofa ð sama stað.
Nælonundirpils
Verð kr. 85.00