Vísir - 27.08.1963, Blaðsíða 3
V í SIR . Þriðjudagur 27. ágúst 1963. 3
Við lok vinnudagsins fær fólkið máltíð sína. Andlit þess lýsa lífskjörumun. Það stendur eins og bein-
ingamerm við pottana og fær aldrei nóg til að sefa hungrið.
Þeir sem Ieyfa sér að kvarta yfir slæmum lífskjörum fá þunga refs-
ingu. Þeim er skipað að vinna verk dráttarhestsins. Hér er unnið á
akrinum, jarðrlsta er dregin áfram af skríðandi marrni.
Hér sést mynd frá barnahæli kommúnunnar. Það er horn í gamalli
hlöðu. Þar er öllum börnum safanað saman meðan mæður þeirra
eru reknar út til að þræla á ökrunum. Börnin koma þeim ekkert við
melra. Til barnagæzlu eru valdar gamlar konur, sem ekki geta
lengur unnið á ökrunum.
Kínverjar eru nú mestu stríðs
æsingamenn í heimi. Forustu-
menn kínverskra kommúnista
hafa opinberlega lýst þvi yfir, að
rétt og ráðlegt sé að Ieggja út
í nýja heimsstyrjöld og beita
kjarnorkuvopnum miskunnar
laust til að útrýma vestrænni
menningu og koma kommúnism
anum til valda.
Bak við stríðsæsingar þeirra
er svo sú ömurlega staðreynd,
að kínverska þjóðin er ein fátæk
asta þjóð í heimi. Hún var fátæk
fyrir og ekki lagaðist ástandið,
þegar kommúnistastjórnin fór
að framkvæma aðgerðir í iand-
búnaðinum til að koma á þjóð-
skipulagi kommúnlsmans. Hinir
sjálfstæðu smábændur urðu að
þola það, að vera safnað saman
í kommúnur, þar sem þeir eru
þrælkaðir miskunnarlaust eins
og vinnudýr. Afleiðingin var sú,
að landbúnaður Kína hrundi og
síðan hefur verið hungursneyð í
landinu á hverju ári.
>f
Myndsjáin birtir i dag nokkrar
ljósmyndir, sem teknar voru fyr-
ir fáeinum vikum í einni af Iand
búnaðarkommúnunum í Kína. —
Þetta eru ömurlegar myndir, er
gefa nokkuð til kynna skortinn
og vonleysið undir hinni komm
únísku stjórn. Kína er annar
heimur og erfitt að gera sér í
hugarlund þjáningar þessa fólks.
>f
í hverri kommúnu er gamalmennunum komið fyrir 1 afviknum króm.
Þessar stíur eru lcallaðar á máli kommúnistaleiðtoganna „Sælu-
hornið“. Sælan er aðallega fólgin í því, að sitja innan um hálminn og
bíða dauðans.
Vopnaðir verðlr standa yfir verkafólkinu. Þó er þetta fólk ekki
eiginlegir fangar, aðeins meðlimir kommúnunnar. Verðimir tllheyra
aðli kommúnunnar, sem Iifir betra lífi en almúginn. Þeir fá betri
mat og skó með gúmmisóla. Þeir ráða yfir lifi fólksins. Þó vörður
skjóti óhlýðinn verkamann hlýtur hann enga refsingu.