Vísir - 22.10.1963, Side 15

VÍSIR . Þriðjudagur 22. október 1963.
15

BISSI Bftö UB WX iiTtl GSR CXT ÖVC SBSi f»ÍM 91
________Jlffcll._____
LLAJBLZÆJIuBUHJ-^aJ
B KXD B52J ffiíSI ÍÍTul QE3 GŒ6 0£J) EiXi ESð EXl E
IH9 BH m M BO (Unfl IBI HHi HUIHB EH9 EíZl ■úrd, <i)BB ís2Q (S!Q li.l KK3 STO H5S KyS !
iOBHBOBBl | BB| m HBB BHMB HUB BSB m BBÐ BUD HSBI CBÍ HB fBffl BB BBB H9D BH) OO CJjfE £HB Bra B*l CSS BSK IS7á ucmh qqs iSSR ffiCci LA
1 ■■MBBBI h—immieuBn—igwwaniHiHi
iM—aw 1SBS QíUli UESi trwr BB H’fB K5Ð HBfl HBi KQj HBi HKIHH BSBIHQIH8 HBD fti— QjQ QLB liiU m sm tms hhí ■■ ob odki wh kbibbí aam m

IBHfn JBB ■ i 'mnm • hhb ^hh ■ HHil Par tyt HBflHBI 1UI Bl ‘C&BBBHr BU _
BBia ’ íiiii E9 «, ÍHHI' 1H9B H2W HB - ■H BB U KHB iflHHI ■■03810 ■hi m m- 1HBU3U4 hbhb «i
IBBBH' im Bl 'BE WV . 1H HW H IMil «■ WIHHB HBHBBH 'Q Bl IH IBBHHH IHBP Bi
HtBOiBa — HK V JHV l «■ "Hl m mmm • mma ihbhbb k 1 H ■ iBHflBI HBI 4BHI
ni <n( .1 mm rnm u 1 ’ B8I é RB HD9IB ■ IIOU tv Ui
njfi BD - k mu « VI tifiB' JB EIUH BBHU 253 IBBBBB EL B£ V BBHBflSHfl CBBIRB Sl
WBHB IBH II W Bi • Hr OM ■ bhi iBHiHr*ar hb hbb ■b. bi vEJmaaw amr ás
UBBH «BI -m «. 'V HHIl IH JBH ■ - ■ JSm IBHHBI isb. m n, n hbi ■ jri

i l ■ BBHifllflH —HflHP WMBWWBBUBIBiBIIPr
asfsina ffaws œ.c osn tas
b tart; bos oes kxs g
Hann opnaði hana, kastaði
skjölunum í hana, lokaði henni
og lagði hana svo frá sér í
króknum í hinum enda vagn-
klefans, þar sem hann hafði
setið.
Nú þegar allt var um garð
gengið tók launmorðinginn — að
því er virtist með ískaldri ró —
ferðatöskuna og breiddi yfir lík-
ið, svo að það var alveg hulið,
nema andlitið, en skozka sjalið
braut hann saman og kom því
fyrir undir herðunum. Því næst
færði hann til bláleita lampa-
skerminn svo að litla birtu bar á
bekkinn, þar sem líkið var. Sett
ist svo launmorðinginn í krók-
inn á sama stað og hann hafði
áður setið.
— Við erum í þann veginn að
koma til Laroche, hugsaði hann.
Þar stíg ég af lestinni, og fer svo
lítið ber á inn í annan vagn og
sit í honum þar til við komum til
Parísar. Enginn hefir komið í
klefann og veit, að ég var hér,
svo að engin hætta ætti að
vera á að ég verði bendlaður
við þetta.
Hann renndi augum að líkinu
í hinum króknum. Þar virtist
maður sofa værum svefni, það
var allt og sumt. Og vfst svaf
sá, sem þar var, en svefni þeim,
sem menn vakna ekki af.
í þessum svifum dró mjög úr
hraða lestarinnar. í Laroche var
aðeins gert ráð fyrir 1 til 2ja
mínútna viðdvöl, eða hæfilega
langri, til þess að smyrja vagn
hjólin, bæta vatni á eimreiðar-
ketilinn og veita fáeinum far-
þegum tækifæri til að stíga úr
lestinni — eða fara inn í hana.
Lestin nam staðar og laun-
morðinginn stóð á fætur með
töskuna í hendinni, og var kom
inn út í dymar, en nam staðar í
gættinni, því að lestarstjórinn og
stöðvarstjórinn og tvær konur,
stóðu fyrir utan vagndymar.
Launmorðinginn var óttasleg-
inn og hörfaði inn í klefann.
Nokkurt fát kom á hann, en
ekki meira en það, að hann tók
sér stöðu þannig, að hann huldi
líkið f króknum.
— Það er bezt, að ungfrúin
fari hér inn, frú Fontana, sagði
stöðvarstjórinn.
— En það eru ekki dömuklef-
ar í þessum vagni. sagði einhver.
— í þeim er hvc i sæti skipað,
sagði lestarstjórinn.
— En?
— Nú verðið þér að verða
eftir eða koma, sagði lestar-
stjórinn og gætti óþolinmæði í
rödH hans. Þér verðið að taka
ákvörðun. Við erum þegar fimm
mínútum á eftir áætlun og verð-
um að vinna upp þann tíma sem
tapaður er.
— Er ekki hægð . . . ?
— Kæra frú Fontana, ságði
stöðvarstjórinn, ég fullvissa yð-
ur um að það mun fara vel um
ungfrúna hér. Og svo er ekki
um neitt að velja.
Frú Fontana faðmaði að sér
ungu stúlkuna, farðu þá inn,
vina mín, móðir þín bíður eftir
þér og þú verður að fara, þótt
leitt sé að þú skulir ekki geta
fengið sæti í dömuklefa. Jæja,
vertu blessuð, elskan mín, og
berðu móður þinni hjartans
kveðjur mínar.
— Þökk, þökk, svaraði unga
stúlkan hrærð. Ég vona, að við
hittumst bráðum aftur.
Unga stúlkan flýtti sér inn í
klefann, lestarstjórinn lokaði
dyrunum og stöðvarstjórinn gaf
merki og lestin seig af stað.
Unga stúlkan var óvenjulega
falleg, næstum barn að aldri,
sennilega um 16 ára. Hún sett-
ist gegnt bekknum, þar sem lík
hins myrta var hulið teppinu að
mestu. Andartak horfust þau í
augu stúlkan og launmorðinginn
og veitti hann sérstaklega at-
hygli' andlitsfölva hennar. Það
var örmjór gangur milli sætanna,
svo að kné hennar snertu næst-
um hinn „sofandi mann“.
— Auðveldara er að geta sér
til um hugsanir launmorðingjans
á þessu augnabliki en lýsa þeim.
Koma stúlkunnar hafði kollvarp
að öllum áætlunum hans. Koma
hennar gat orðið til þess, að allar
hans ráðagerðir færu út um þúf-
ur og hann yrði tekinn og sakað-
ur um morð. Það fór eins og
nístingskuldahrollur um hann all
an. Ef hún kæmist á snoðir um
hinn hroðalega glæp, sem hann
hafði framið, mundi hún æpa á
hjálp. Hjálp gat henni að vísu
ekki borizt, þar sem klefadyr
allar voru á útvegg vagnsins, og
ekki innangengt milli klefa, en
það gat heyrzt til hennar, og ein
hver gripið í neyðarkallsstreng,
og þá yrði lestin stöðvuð —
eða hann yrði handtekinn við
komuna til Parísar.
Var hugsanlegt, að það vekti
ekki grunsemd hennar, að engin
hreyfing var á manninum þarna
á bekknum, sem hún vafalaust
enn hugði vera sofandi.
— Hvað gat hann gert?
I bili lá honum við að æðrast,
en eins og fyrr varð hann aftur
rólegur, og íhugaði nú í ró hvað
gera skyldi. Eitt -— að eins eitt
gat orðið honum til bjargar: Að
stúlkan sofnaði og svæfi þar til
lestin kæmi til Parísar og hann
gæti skotizt út á undan henni.
Hann færði sig dálítið nær líkinu
til þess að geta hindrað að það
ylti niður á gólf, er beygjur voru
á brautinni, en lestin fór nú
mjög hratt. Hurðarglugginn var
opinn til hálfs og lagði inn kald
an gust, en hann áræddi ekki að
fara og loka honum.
Unga stúlkan lagði aftur aug-
un og hallaði höfði aftur. Hún
virtist vera i þann veginn að
sofna. Kannske hafði hún ekkert
sofið um kvöldið og fyrri hluta
nætur, til þess að vera viss um
að missa ekki af lestinni, og gat
nú ekki haldið sér vakandi leng-
ur. Hún var klædd kápu, sem
fóðruð var loðskinni. Hún var
með handskjól, sem silkisnúra
var í brugðið um háls henni. —
Vinstri hönd hennar var hulin
inni í handskjólinu, en í hinni,
sem var ber, hélt hún á litlum
silkivasaklút og allt í einu datt
hann úr hendi hennar á gólfið.
Lestin rykktist allt í einu ó-
þyrmilega til og við það vaknaði
hún. Hún litaðist um eftir vasa-
klútnum og er hún sá hann á
gólfinu beygði hún sig niður og
tók hann upp. Það fór hrollur um
hana, er hún fann, að hann var
blautur, bar hann upp að lamp-
anum og sá, að hann var blóð-
ugur og bar nú andlitssvipur
hennar skelfingu vitni.
Launmorðinginn, sem hafði
fylgzt með hverri hreyfingu henn
ar, horfði hvasst á hana. Augna
tillit hans var orðið brjálæðis-
legt. Stúlkan rak upp vein.
— Blóð, veinaði hún, það er blóð
á honum!
Henni varð litið á manninn,
sem hún hafði haldið sofa vær-
um svefni, og nú greip hana
ofsahræðsla, vegna þess að hann
hafði ekki bært á sér við óp
hennar.
Lestin kipptist aftur til vegna
beygju á brautinni og ferðavoðin
sviptist af líkinu og hún sá nú
blóðug föt mannsins.
Aftur rak hún upp skerandi
vein.
— Þegið þér, sagði laun-
morðinginn hvasslega, verið
kyrrar, en hann hugsaði sem
svo, að nú væri allt glatað.
Hann þreif í handlegg henn-
ar, en hún reif sig af honum
og æddi að dyrunum og kall-
aði út um opinn vagngluggann:
— Hjálp, hjálp!
En launmorðinginn var kom-
inn að henni og greip fyrir kverk
ar henni til þess að þagga niður
í henni.
Stúlkan þagnaði, dauðskelkuð.
Henni var allur máttur horfinn.
— Þú getur sjálfri þér um
kennt, hvæsti launmorðinginn —
og um leið teygði hann annan
handlegg sinn út um opinn hurð-
argluggann, þar til hann fann sner
ilinn, og opnaði dyrnar.
Stúlkan, sem nú sá hvað hann
hugðist fyrir, endurgæddist þreki.
Hann hélt henni nú aðeins með
annarri hendi og hún veinaði og
stimpaðist og bað á vixl, en hann
sagði:
— Það er tilgangslaust, þú átt-
ir ekki að sjá það — þú þurftir
ekki, máttir ekki sjá það. Svo greip
hann báðum höndum um herðar
stúlkunni og hratt henni út um
V Miklatorg
Símí 2 3136
A
R
Z
A
H
ronv SY CHIEF MEPU’S FOTENT 'SLEEPJU/CE\
TeOUBLEWAICINS WITCH TOCTOKS AWA<EN--
TO THEIR TK.IAL - EY- PlKE-ANTS.
YOU BEOUGHT US,
CHIEF WILF’CAT, A
eoof-eoof test
FOE 'OSIA ‘ AVAGIC - -
ONE OUE PEOF’LE
WILL UNPERSTANP!
h-9-6525
X HOPE SO, CHIEF ME7U... MEW WHO 5AY THEY
POSSESS B/G MAGIC SHOULf WOT HAVE
FEAK. OF L/TTLE FUZ.E ANTS!

Töframennirnir eru rétt að vakna vöngum andartak, en skríða svo af segir Medu hrifinn. Og þetta er menn sem hafa mikinn töframátt,
af svefnlyfinu sem Medu gaf þeim. stað til töframannanna, sem geta nokkuð sem fólk okkar mun skilja. ættu ekki að þurfa að óttast litla
Og í sama mund byrjar Joe að losa sig hvergi hreyft. Þetta er gott ráð Ég vona það höfðingi, svarar Joe, maura.
maurana úr krúsinni. Þeir velta
dyrnar.
Neyðaróp kvað við í myrkrinu,
en það heyrði það fráleitt nokkur
nema launmorðinginn, vegna
skröltsins í lestinni og stormhvins-
ins.
— Hún gat sjálfri sér um kennt,
tautaði hann, lokaði dyrunum og
glugganum og dró niður glugga-
tjaldið. .
Chervrolet ’55 sex cil. bein-
skiptur — vill skipta á
yngri bfl.
Standard ’53, góður bíll á
hagstæðum skilmálum.
Renault dauphine ’61 ein-
staklega faliegur — ekinn
20 þúsund km.
Tanus ’60 station óskemmd
ur og vel með farinn.
Volkswagen ’62 ekinn 18
þús. km.
Sendiferðablll með stöðvar
plássi.
Rússajeppi ’59 með blæju.
yÓAMLA BÍIASAÍanV
ŒH? RAUOARÁ
SKÚLAGATA 55 — SÍMI UUt

LAUGAVEGI 90-02
Stærsta úrvai bifreiða á
einum stað. — Salan er
örugg hjá okkur.
laiiáEmiiKii
Skólavörðustíg 3A, 3. hæð
Símar 22911 og 14624
Jón Arason
Gestur Eysteinsson
Lögrfæðiskrifstofa
og fasteignasala.
Barnagolla-
buxur með
tvöföldum
iinjóm
HAGKAUP
Miklatorgi