Vísir - 08.09.1966, Síða 3

V1 S IR . Fimmtudagur 8. sentember 1966.
mesr- m
þaS liggur einhver spenna í
loftinu. Ys fer um strætin
með pilsa og skálmaþyti fólks,
sem þreytir kapphiaup við tím-
ann eftir gangstcttarhcllunum,
rétt eins og allir séu að missa
af síðasta strætisvagninum. —
Kannski er það stormsveipurinn
suSur af landinu, sem kemur
sliku róti á æðaslög borgarinn-
ar. EBa er fólk að flýja undan
húminu? Leita uppi síðustu
geisla sumarsins, áður en vofur
haustsins læðast inn f hvem
afkima og fela þá?
Yfir höfnina fer þytur af
skammdeginu og gárar sumar-
lygnuna. Þar fer fyrsti boði
hausthretanna. — Niður á
bryggju dunda sjómenn við
net sín, bæta vörpuna, eða
ganga um hafnarbakkann með
spámannlegum hreyfingum,
taka höndina stöku sinnum úr
vasanum, haidandi á rauðum
vasakiút, snýta sér og segja:
„Það var os“.
Strákarnir úr Vesturbænum
sitja á bryggjusporðinum og
dorga f trássi við skólann, sem
kallar. Þeir vilja ekki missa af
Niðri á Granda bíða sjó-
menn af sér bræluna, nota
tímann til þess að dytta að
veiðarfærum sínum.
Magnús Grímsson, skip-
stjóri á Hrönn ÍS 46, brosir
í kampinn og netanálin leik-
ur í höndum hans. — Ungi
maöurinn horfir á hann rétt
sem snöggvast, segist heita
Kjartan, þegar blaðam. spyr
hann að heiti, og vera bara
aö leika sér og horfa á karl-
ana. — Svo er hann þotinn,
staðnæmist á næstu bryggju,
setur hendurnar í vasana og
heldur áfram að horfa.
Hauststemning
við höfnina
1 '
síðasta sumarævintýrinu, verða
að ná síðustu ufsunum, áður en
þeir synda út í nóttina og láta
ekki sjá sig meira við bryggj-
urnar, eða krækja í einn mar-
hnút enn til þess að furða sig
á stóra kjaftinum hans. Þeir
sitja lon og don með dorgina,
eða veifa stolti sínu, svolitilii
fiskistöng, beita sildarbitum á
litla króka og bíöa eftir snögg-
um kippi, sem orsakar fiðring
um allan kroppinn. Þá er færið
dregið inn í ofvæni og sigur-
gleði veiðimannsins brýzt fram
f breiSu brosi.
•k
En svo fer golan af hafinu
yfir höfnina og gerir hendumar,
sem halda um færin, loppnar.
Snitardropar renna úr köldu
nefinu. — Og bráðum verður
ekkert gaman að veiða lengur.
Stormurinn af lægðinni fyrir
sunnan land er að vfsu genginn
yfir. Hann fór austur fyrir land
og hrakti báta upp í víkur og
vdga, jafnvel f strand. Kannski
varir sumarið svolftiö lengur.
— En hann er þungbúinn til
hafsins.
— Ég fékk hérna stóran
ufsa um daginn, svo hef ég
fengið marhnút, segir Axel,
Seltirningur.
— Hefuröu farið á sjó?
— Já, ég fór einu sinni
með manni á triliu, bara aö
gamni mínu. Nei, nei, ég
varð ekkert sjóveikur.

Niðíi á Verbúðarbryggju er
ungtir maður aö skera síld
í beitu.
— Ég heiti Friðrik Gunnar
Friðriksson... 8 ára, segir
hann. Jú, jú, ég er byrjaður
í skólanum — Mýrarhúsa-
skóla. Þessi þarna með stöng
ina er bróöir minn, hann er
10 ára og heitir Axel.
Og Friðrik telur það af og
frá að mamma sé hrædd um
hann, hann hafi svo oft verið
hérna í sumar.
Þetta er vertfðarbátur af
Skaga, sem bfður eftir Haf-
steini Einarssyni kompásstill
ingarmanni — þeir eru að
byrja á línu, Skagabátar. —
Á meðan nota strákamir
tækifærið og skreppa um
borð. Einar, sonur kompás-
stillingarmannsins, og Páii
Einar féiagi hans segjast oft
hafa farið á sjó. — Ég fer
oft með pabba út á Sundin,
segir Einar, þegar hann er að
stilla kompása.