Vísir - 08.10.1966, Blaðsíða 11

HUNDALIF í stórborgum
— Þar verða betri hundar að eiga . regnírakka, prjónaföt og náttföt
Hundahald er bannað í Reykja
vík, því að hundar eiga ekki
heima í borgum að því er fróðir
hérlendir menn segja. Þeir segja
að 'hundar eigi heima i sveitum,
þar sem þeir geti verið frjálsir
og hægt sé að hafa af þeim
gagn við fjárrekstur, gæzlu, kúa
rekstur og sitthvað fleira. En
ekki eru nú allir á þessari skoð
un og komið hefur fyrir að
menn hafa haft hunda hjá sér
í borginni, í óleyfi, og hefur
slíkt oft endað með harmleik,
þar sem leikendur eru eigandi,
hundur og lögregla.
Erlendis er hundahald aftur
á móti leyft í borgum, enda má
oft sjá þess merki á breiðgötum
fagurra borga að þar hafa hund
ar verið á ferð.
Það er erfitt aö eiga hund í
stórborg, það getur verið eins
mikil vinna kringum hundinn og
kringum ungbarn. Það þarf að
„passa“ hundinn eins og ung-
barn, kaupa banda honum sér
stakan hundamat, þvo honum
og snyrta, fara í gönguferðir og
KLÆDA hann. Enda eru víðast
hvar gríöarmiklar verzlanir
sem einungis hafa á boðstólum
„hundavörur": rúm, diska, ólar,
gleraugu, föt og margt fleira.
Danskur ljósmyndari brá sér
nýlega inn I eina hundaverzlun
í kóngsins Kaupinhöfn með
hundinn sinn meöferðis og leit
á þaö nýjasta í „hundatízk-
unni.“
í verzluninni kenndi margra
grasa. Þar héngu í skápum:
prjónaföt, regnfrakkar, náttföt,
heimaföt baðsloppar — í köss-
um voru skór.
Það allra nýjasta, sem á mark
aðnum var voru gleraugu, sem
hundar eiga að nota þegar þeir
stinga höföinu út um glugga
bíls, sem er á ferð, svo að þeir
fái ekki ryk eöa tár af rokinu.
Regnfrakkar með „skálmum"
voru nýkomnir og stígvél var
hægt að fá því að ekki má hund
inum verða kalt á klónum í vetr
arkuldunum. Svo var eiganda
hundsins tjáð að sérhver hundur
sem hefur einhverja sjálfsvirð
ingu yrði að eiga ferðasett, með
nauðsynlegustu mataráhöldum.
Þá væri æskilegt að hann ætti
persianpels og regnfrakka. Einn
ig þyrfti hann að eiga feröa-
körfu, þar sem hann getur legið
og haft það gott ei éigandinn
þarf að fara meö hann í strætis
vagn.
Æi nei. Ætli íslenzku fjár-
hundarnir okkar vilji ekki held
ur boröa leifar af skörðóttum
diski, sofa á strigapoka frammi
við útidyr eða niöri í kjallara,
baöa sig í bæjarlæknum og
vera friálsir feröa sinna. Þarna
í útlöndum hlýtur þetta að vera
hið mesta HUNDALÍF.
Þtssi ætlar elcki að verða eins og „hundur af sundi dreginn" þótt
hann rigni svolítið. Svona regnfrakki kostar ekki nema rúmlega
200 krónur íslenzkar.
Ef hundurinn á að fá að sofa til fóta hjá eigandanum verður hann að eiga fín nælonnáttföt — þessi
náttföt kosta um 300 íslenzkar krónur.
i Sjónvarpið
» Þá hefir íslenzka sjónvarpið
J hafið göngu sína, og sem vera
» ber létu landsmenn ekki slík-
• an merkisatburð framhjá sér
J fara. Allir sem áttu þess mögu-
» lega kost horfðu á fyrstu ,út-
J sendingarnar. Ef þeir ekki höfðu
| sjónvarp, heimsóttu þéir kunn-
i ingjann eða nágrannann, sem
haáöi sjónvarp.
Og hvemig byrjaði svo ís-
lenzkt sjónvarp? Jú, það má
telja til undantekninga, að flest-
ir vora ánægðir, og með það
mega forráðamenn íslenzks
• sjónvarps vera ánægðir, því að
» eftir þann úlfaþyt, sem hefur
i verið um sjónvarpsmál yfir-
J leitt, verður að telja, aö vænt-
• aniegir sjónvarpsáhorfendur
• hafi fyrirfram verið fremur
• vandlátir, eftir aö hafa haft,
• að mörgu leyti fjölbreytta dag-
« skrá, milljónaþjóðar.
J Það ferður kannski talið að
• verið sé aö bera í bakkafullan
lækinn, að ræða um sjónvarp,
en ég hefði samt viljaö leggja
nokkuð til málanna, því að það
hefir viljað brenna við, að sjón-
varps„bannendur“ hafi talið
aðallega því til foráttu að hafa
erlent sjónvarp, að við yrðum
fyrir óæskilegum erlendum á-
hrifum. Að nokkra leyti hafa
bannendur rétt fyrir sér, því að
sumt fólk verður alltaf á valdi
einhverra áhrifa, og þá venju-
lega á valdi einhverra óæski-
legra áhrifa.
Það skal haft í huga, að við
búum við vaxandi straum ferða-
manna vegna bættra sam-
gangna, getum hlustað á tugi
erle.ndra útvarpsstöðva, sem
hafa um árabil útvarpað mun
léttari og fjölbreyttari dag-
skrám en við eigum aö venjast.
Ennfremur höfum við á mark-
aði okkar erlent blaða- og bóka-
flóð, og má í þvl sambandi
nefna, að t. d. dönsk vikublöð
era seld í bókabúðum ódýr-
ari en íslenzk tfmarit, þó að
þau séu aö blaðsíðutali a. m. k.
tvöfalt stærri en þau íslenzku.
Eru bára nokkur tök á öðru
en hafa þessi samskipti við er-
lendar þjóðir, þannig að þeir
íslendingar, sem óska þess,
hlusti á erlendar útvarpsstööv-
ar eða hafi á annan hátt sam-
skipti við erlendar þjóðir, er
þeir óska ? Það er hæpið, þegar
m. a. tekið er tillit til þess, aö
flestir langskólagengnir íslenzk-
ir þegnar, verða að leita sér
sémáms út fyrir landsteinana.
Skyldi það ekki líka vera stór-
hættulegt fyrir íslenzkt þjóö-
emi ?
Er þetta bara nokkur goö-
gá? Hver er reynslan? Hverjir
hafa t. d. veriö taldir mestir og
beztir íslendingar fyrr og nú?
Stóðu þeir íslendingar ekki í
fyikingarbrjósti í sjálfítæðis-
baráttunni, sem veriö höfðu
langdvölum meöal framandi
þjóða, margir hverjir? Er ekki
það sama upp á teningnum nú,
hafa ekki okkar fremstu menn f
flestum greinum, orðið fyrir
meiri eða minni erlendum áhrif-
um, austrænum eða vestrænum,
og skyldi okkar gamla, þráa
þjóðarstolt ekkj standa jafnrétt?
Jú, sem betur fer, eru það að-
eins örfáir einstaklingar, sem
mannskemmast. og þeir munu
gera það, hvort sem er.
Og nú er íslenzka sjónvarpið
orðið að staðreynd, meira og
minna undir erlendum áhrifum,
sungið í -það á ensku, leikið á
frönsku og 'að vfsu einnig þjóð-
legt efni, og betta er alveg á-
gætt, bví að fiölbrevtnin er mik
il. og þannig á betta að vera.
En vafalaust á eftir að skamm
ast yfir sjónvarpinu, eins og
öðru, bað værj hreint og beint
óheilbrigt, ef bað væri ekki gert.
Að lokum : Eitt ættu þeir 'ð
hafa i huga. sem v:l,ja einangra
okkur frá öllu útlendu, aö eftir
4—-5 ár eigum við þess vafa-
laust kost, að horfa á margar
erlendar sjónvamsstfíðvar, án
bess aö nokkur kostur sé að
koma í veg fyrir það.
Þrándur í Götu.
ÞRÁNDUR í GÖTU